In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Sarah (41), moeder van twee zoons (13 en 6). Ze vertelt alles over de eerste vijf jaar van haar zoon, waarin hij slapeloos door het leven ging. En zij dus ook.
“Mijn eerste zoon komt uit een eerdere relatie. Toen deze stukliep had ik het geluk om de liefde nog een keer te vinden. We besloten het kinderavontuur ook samen aan te gaan. Ik raakte snel zwanger, maar de zwangerschap voelde direct anders. Mijn ‘roze’ wolk was gitzwart: ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld, ik kon bijna niets. De bevalling was dan weer peanuts, daar zou ik er zo nog twintig van kunnen doen.
Eigenlijk was slapen meteen een drama. Het enige moment waarop mijn zoon rustig en stil bleef, was als ik hem tegen mijn lijf hield. Elk trucje heb ik geprobeerd, elk boek gelezen en elke internetmethode getest. Niets werkte, jarenlang niet.
We zijn heel nuchtere mensen, maar op een gegeven moment waren we zo ver dat we een natuurgeneeskundige optrommelden die met salie door de kamer zwaaide. Geen resultaat natuurlijk. Ik snap sindsdien dat ze slaaptekort weleens als martelmethode gebruiken.”
“Ik heb zó vaak zelf huilend met hem op de arm gestaan, omdat het niet stopte. Hij was nog zo klein en ik voelde me zo machteloos. Ik begreep hem niet en ervaarde dat als falen in het moederschap. Heel tegenstrijdige gevoelens, omdat hij juist zo gewenst was. Na een paar jaar ging ik daar wel redelijk aan onderdoor, ja. Continu slapeloos zijn, falen… Het werkt als drijfzand. Je zakt er steeds verder in weg en je gaat door tot je niet meer kunt.
Van mensen om ons heen hoorden we ‘Breng hem maar eens een dagje en een nachtje hierheen’. Alsof zij het wél wisten, beter wisten. Maar als we hem ergens naartoe brachten, leek hij daar alleen maar meer last van te hebben. Na verloop van tijd isoleerden we onszelf steeds meer.
Erover praten durfde ik niet. Toegeven dat het niet lukte voelde als een nóg groter falen. En ik was bang voor het oordeel van anderen: dat ik het ‘niet zou kunnen’, moeder zijn. Achteraf zou ik wel willen schrééuwen naar mezelf: maak het bespreekbaar. Maar toentertijd voelde als juist dat als een enorme drempel, ook omdat ik niemand tegenkwam die in hetzelfde schuitje zat.”
“Toen hij vijf was, sliep hij ineens door: een absolute zegen. Alsof er een knop omging. Hij ging naar de basisschool en daar kregen we al snel een telefoontje van de juf: hij vertoonde ongewoon gedrag. Niets extreems, hij had het prima naar zijn zin, maar hij deed gewoon niet mee. Hij keek een beetje rond, lachte wat en als de ‘voorstelling’ afgelopen was ging hij weer naar huis.
Ook thuis ging het soms even anders. Elke maand was hij doodsbang voor het luchtalarm, en soms schreeuwde hij van spanning ineens vreemde woorden over straat. Hij was enorm kieskeurig qua eten en praatte je heel vaak na, een gewoon gesprek voeren was lastig. Uiteindelijk bleek dat hij in het autisme spectrum valt.”
“Die diagnose zette ons ouderschap in een heel ander daglicht. Het is misschien niet wat we verwacht hadden, maar het heeft waanzinnig mooie momenten. Daarnaast is het ook vaak puzzelen, want hij kan moeilijk woorden geven aan zijn gevoelens. Het kost veel moeite en geduld om dat soms uit te vogelen. Daarnaast heb je je werk, partner én oudste zoon, die natuurlijk ook genoeg aandacht verdient. Die balans vinden is echt lastig, daar ben ik eerlijk in.
Gelukkig is er voor ons ook een hele wereld open gegaan. Eentje met minder oordelen en meer geduld. Onze jongste kan heel groot genieten van de kleinste dingen, dat is zo mooi om te zien.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
