In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Juliët (33), moeder van een zoon (1). Haar extreme rugpijn belemmert haar volledig voor haar kind te kunnen zorgen.
“Ik werd eind 2021 moeder van het – naar mijn mening – leukste, liefste en meest relaxte kind op aarde. Ik ben aan de ene kant gelukkiger dan ooit, maar ook nog nooit zo gefrustreerd geweest. Ruim een jaar na de bevalling ben ik fysiek nog verre van hersteld.
In de derde maand van mijn zwangerschap kreeg ik enorme rugpijn. Ik vroeg bij mijn huisarts (in Engeland, waar Juliët toen woonde, red.) meermaals om onderzoek, maar mijn pijn werd afgeschoven op ‘normale zwangerschapskwalen’. Maar de pijn bleef onverminderd sterk, ook na de bevalling.
Daar bovenop bezeerde ik tijdens de bevalling mijn stuitje, waardoor ik de eerste drie weken alleen maar op mijn zij kon doorbrengen. Dat maakte het moeilijk om borstvoeding te geven, de houdingen deden te veel pijn. Jammer, want het leek me ontzettend mooi om mijn kind dit te kunnen geven.”
Lizzy's vriend verliest na auto-ongeluk grip op emoties: 'Hij is een andere vader'
“De eerste maanden kon ik mijn baby niet in mijn eentje verschonen of wassen, en hem niet langer dan twee minuten vasthouden of knuffelen. Het gebrek aan langdurig fysiek contact met mijn baby brak me op. Ik wilde zó graag dat kleine hummeltje tegen me aan kunnen houden, maar het ging gewoon niet. Kraamzorg kennen ze in Engeland niet echt, dus ik was vooral afhankelijk van mezelf, mijn fantastische partner en familie.
Praktisch komt het allemaal wel voor elkaar, maar het is pittig. Ik kan hem nog steeds niet langer dan vijf minuten vasthouden of hem in mijn eentje wassen. Dat ik niet volledig voor mijn kind kan zorgen doet natuurlijk pijn. Dat gaat heel diep.”
“Ik bespaar jullie even het gedeelte waarin ik twaalf verschillende experts bezocht, maar het komt erop neer dat ik nu al anderhalf jaar met extreme rugpijn loop. Daarmee werd ik dus niet serieus genomen: iedere keer werd mijn verzoek tot fysiek onderzoek genegeerd. Als een arts vervolgens, zonder onderzoek, antidepressiva voorschrijft in plaats van pijnstilling, zorgt dat wel voor een gevoel van machteloosheid, ja. Het zát niet in mijn hoofd.
Er kwam pas een doorbraak toen ik eindelijk een MRI-scan kon laten maken. Daarop waren zes bulging discs te zien, uitpuilende tussenwervelschijven. Dat is niet per se zwangerschapsgerelateerd, er moet nog onderzocht worden hoe dit ontstaan is. Waarschijnlijk is het ook geen volledige diagnose, want meestal verdwijnt die pijn na een paar weken: ik loop hier al anderhalf jaar mee. Maar goed, toen de MRI-uitslag binnenkwam belde de huisarts me ineens wél op, en zei hij: ‘Hoe kan het dat jij met deze pijn voor je kind zorgt?’. Eindelijk erkenning.”
“Mijn huisarts in Engeland vertelde me dat mijn klachten met de juiste therapie verminderd kunnen worden, maar ik wil dat nog wel even laten onderzoeken. Ik hoop in Nederland betere zorg te krijgen en vooral: serieus genomen te worden. Mijn doel is dat de rugpijn mijn leven niet meer beïnvloedt, en vooral: dat ik zelf volledig voor mijn zoontje kan zorgen en een gezond lichaam heb.
Het is een van de moeilijkste periodes uit mijn leven, maar tegelijkertijd zorgt mijn kleine ervoor dat ik elke dag lach en geniet. Ik ben dankbaar dat ik moeder mag zijn, het is is waanzinnig hoeveel geluk hij me brengt. Soms ben ik zelfs bang hoe gelukkig ik zal zijn zodra de pijn verdwijnt, ik kan het me niet eens voorstellen.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Nadia over haar schuldgevoel als moeder: 'Voelt alsof ik altijd iemand tekortdoe'
