Yvonne van Hal (57) krijgt tijdens haar zwangerschap een longontsteking. De situatie verslechtert dusdanig dat haar baby al met 32 weken wordt gehaald via een spoedkeizersnede onder algehele narcose. Yvonne zelf wordt ruim een maand slapende gehouden op de intensive care.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, partners, vrienden, familieleden en experts.
“Ik had een goede zwangerschap”, vertelt Yvonne, die op dat moment al een zoon heeft. “Enige tijd nadat hij geboren werd, kreeg ik een chronische darmontsteking. Ik had een medische indicatie en moest in het ziekenhuis bevallen, maar ik wist niet of dat verstandig was. Mijn eerste bevalling ging zo snel – er zat maar drie uur tussen de eerste wee en zijn geboorte – dat ik me afvroeg of we niet beter thuis konden blijven. ‘Bij de eerste wee bel je mij en dan zien we het wel’, zei de verloskundige.”
Zover komt het niet. “Ik was 32 weken zwanger, had bekkeninstabiliteit, was moe en verkouden. Logisch, dacht ik, ik was aan het einde van mijn zwangerschap en het weer was vaak slecht.” Het is dinsdag als ze de baby niet meer voelt. “Ik besloot de verloskundige te bellen. Ze kwam langs en luisterde naar de hartslag van de baby. Die was veel te hoog.”
Yvonne wordt doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar een hartfilmpje wordt gemaakt. “Ook daar bleek de hartslag inderdaad veel te hoog te zijn. Ik werd opgenomen en moest stoppen met de medicatie voor mijn chronische darmontsteking. Al vrij snel ging mijn lichaamstemperatuur omhoog. Ik kreeg koorts en bleek een longontsteking te hebben. De verpleegkundige diende me antibiotica toe, maar die sloeg niet aan, waarschijnlijk omdat dit om een virale ontsteking ging. Ik werd steeds benauwder en mijn lichaamstemperatuur bleef stijgen.”
Haar situatie verslechtert, een dag na opname komen haar ouders en na vijf dagen gaat Yvonne naar de intensive care. “Ik weet nog dat ik daarheen werd gebracht. Mijn moeder vertelde me in de avond dat de gynaecoloog met spoed was opgeroepen. Verder is alles een roes.”
Met 32 weken en 4 dagen wordt haar dochter geboren via een spoedkeizersnede onder algehele narcose. “Zij ging een couveuse in en ik werd aan de beademing gelegd. Mijn medicatie sloeg niet aan. Ik had inmiddels 41 graden koorts. De artsen deden van alles zodat mijn lichaamstemperatuur zou dalen en ik beter zou worden.”
Zo wordt Yvonnes bloed afgekoeld met de hulp van een dialyseapparaat en wordt ze kunstmatig in slaap gehouden. “Onze dochter is op 19 juli geboren, op 28 augustus kwam ik weer enigszins bij bewustzijn.” Het is ook die dag dat ze hoort dat haar dochter Yrsa heet. “Ik vroeg mijn man hoe hij tot die keuze was gekomen, want we waren er nog niet over uit. Blijkbaar was Yrsa de naam die ik had genoemd voordat ik de operatiekamer ingereden werd.”
Yvonne is blij als haar dochter bij haar wordt gelegd, maar ze vindt het ook spannend. “Ik had nog maar twee procent spiercapaciteit. Ik lag aan de beademing en kon nauwelijks meer dan met mijn ogen knipperen en mijn hoofd draaien. Bovendien was Yrsa een beweeglijke baby. Ik was bang dat ze van mijn buik zou vallen.”
Het herstel en de revalidatie kosten veel tijd. Yvonne ligt tot eind september op de intensive care, gaat daarna naar de medium care om vervolgens te verhuizen naar een revalidatiecentrum. “Pas toen de arts uitsprak dat ik zo ziek was geweest dat ik het bijna niet had overleefd, kwam het besef. Ik had de bevalling niet meegekregen en ook bijna mijn kinderen niet zien opgroeien. Ik had er zomaar tussenuit kunnen piepen. Dat deed me veel verdriet.”
Yvonnes ouders springen bij om te doen wat Yvonne zelf niet kan. “Ze woonden 175 kilometer verderop. Een half jaar zijn ze bij ons thuis geweest om – samen met mijn man – voor de kinderen te zorgen.”
Pas in december, als haar baby zo’n vijf maanden oud is, mag ze naar huis. “Ik vond het heerlijk, al was het nog steeds zwaar. Ik kon niet veel en moest mijn conditie nog opbouwen. In de woonkamer stond een ziekenhuisbed omdat het nog te zwaar was om de trap op en af te gaan. Ondertussen moest ik voor een baby en een peuter van twee zorgen.”
Naast de slechte start van Yvonne heeft ook Yrsa opstartproblemen. “Ze was een slechte drinker en is groot geworden met astronautenbabyvoeding. Ze heeft zelfs nog in het ziekenhuis gelegen om te kijken hoe dat kwam, maar dat werd niet duidelijk. Gelukkig is het allemaal goedgekomen. Inmiddels is ze een blakende gezonde jongedame van 21. Ze werkt tegenwoordig in het ziekenhuis waar ze geboren is.”
De moeizame start heeft de band met haar dochter nooit in de weg gezeten. “Ik hoor vrouwen weleens zeggen dat ze geen keizersnede willen, omdat het dan moeilijk is om een band op te bouwen met je kind. Yrsa en ik konden pas na een paar maanden bonden, maar we zijn echt twee handen op een buik.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Erica kreeg ernstig lekkende hartklep tijdens zwangerschap: 'We weten niet of ons kind wat aan het hart mankeert'
