Vooral de sociale interactie en haar onzekerheid maken haar middelbare schooltijd niet eenvoudig. Ze zegt: “De samenstelling in de klas was voor mij te heftig. Meisjes die over hun eigen problemen spraken.” Het is niet haar ding. Ze gaat spijbelen. En ze is liever in het park dan dat ze leert, waardoor ze uiteindelijk op school faalt en heel onzeker wordt.

Maar thuis vindt ze het ook niet fijn. Haar vader heeft autistische trekjes en is voor haar en haar broer thuis niet bereikbaar. “Hij was wel lief, maar hij leek ook bozig. Het was ongemakkelijk om contact met hem te hebben.” Met haar moeder heeft ze wel een goede band. Maar tussen haar ouders ‘ging het gewoon niet’. Er was geen ruzie. “Het was elkaar doodzwijgen. Een heel onprettige situatie.”

Roken en blowen

Het zorgt ervoor dat Willemijn liever niet thuis is, maar ook niet op school. Al op haar dertiende begint ze met roken en zijn er ook de eerste probeersels met drank, zo vertelt ze. “Al vanaf mijn dertiende deed ik een scheutje wijn door mijn water. Ik merkte dat ik het er warm van kreeg.” Dat bevalt. En ze merkt dat ze erdoor ontspant. “Het werkte prettig. Het was makkelijk.” Uiteindelijk blijft ze twee keer zitten in 4 havo en moet ze van school.

Met haar ouders klikt het steeds minder. Willemijn begint als ze vijftien is ook nog met blowen. Haar moeder krijgt steeds minder grip op haar en snapt niet waarom ze haar school niet gewoon even afmaakt. Het blowen wordt uiteindelijk haar eerste echte verslaving. Ze heeft het zelfs nodig om in slaap te vallen. Dat is ook het enige waarvoor ze thuiskomt: slapen. “Ik zei doei na het eten en ik was dan negen van de tien keer stoned en ging dan slapen. Ik was daar heel weinig en wilde daar ook niet zijn.”

Teleurstelling

De thuissituatie is zo onprettig dat ze besluit om bij haar oudere zus te gaan wonen, die toevallig boven een kroeg woont, waar Willemijn gaat werken. Ook begint ze met de opleiding MBO Horecamanagement,  maar die maakt Willemijn niet af. De teleurstelling in zichzelf wordt steeds groter, omdat ze niks afmaakt. “Ik vond het heel moeilijk om mezelf te zien voor wie ik was. Ik bleef maar vluchten.”

Het wonen bij haar zus blijkt geen succes. Ze gaat weer bij haar moeder wonen, die inmiddels gescheiden is van haar vader. Maar ook daar lonkt de horeca en wederom tapt Willemijn daar menig biertjes. Dit gaat jaren zo door. Willemijn zit vast in een vicieuze cirkel waarin ze opstaat, drinkt, werkt en weer opstaat.

Ze gaat steeds meer drinken. Twee flessen wijn op een dag is niet ongewoon. Of een halve fles sterke drank. “Ik voelde me ziek als ik wakker werd en niet kon drinken. Het laatste half jaar werd het heel erg. Op het einde at ik ook echt niet goed meer. Mijn lichaam trok het ook niet meer. Tot ik echt niet meer kon. Ik kon gewoon niet functioneren zonder de drank. En toen stortte ik in.”

Behandeling

Ze is doodop. Doodop van het liegen. “En om de hele tijd met die drank bezig te zijn. Ik dacht eigenlijk dat heel veel mensen niet wisten dat ik zoveel dronk. Maar dat wisten ze wel. Van daaruit kon ik wel stoppen en met een behandeling beginnen.”

‘Cold turkey’ stopt Willemijn als ze 23 jaar is helemaal zelf met de drank; zonder enige hulp bij haar moeder thuis. “Mijn moeder ving me op. Ze hielp me met naar de huisarts gaan. Terwijl ze eigenlijk ook wel boos op me was. Meer vanuit machteloosheid. Hij schreef me iets kalmerends voor. En toen moest ik heel lang wachten totdat er een therapeut voor me was gevonden met wie het klikte. Daar had ik mazzel mee.”

Uiteindelijk blijkt dat het vooral de onstabiele thuissituatie was waardoor Willemijn haar vlucht in het drinken zocht. “Dat ik niet de mogelijkheden heb gehad om sterker in mijn schoenen te staan. Als kind was ik al heel gevoelig en raakte ik al heel snel overprikkeld. Ik heb nooit geleerd hoe ik daarmee moest omgaan. En de makkelijkste manier voor mij was om te vluchten. Ik heb eigenlijk nooit geleerd om op eigen benen te staan. Nu weet ik dat ik niet hoef te vluchten. Dat ik niet bang hoef te zijn voor kritiek of wijzende vingers. Dat was mijn angst.”

Terugval

Een jaar nadat Willemijn is afgekickt krijgt ze nog een terugval. Ze heeft een zware baan en besluit toch dat drankje te nemen. Die gaat meteen in de verdubbeling. “Het ging heel snel. Het ging van nul naar honderd. Na een paar weken kon ik niet meer opstaan en was ik compleet out. Ik meldde me ziek bij mijn werk. Toen dacht ik: dit is niet oké. Ik heb toen opnieuw hulp ingeschakeld. Het was echt een wake-up call. Mijn moeder kwam langs en een vriendin en die schrokken zo. Mijn vriendin zei wat het haar deed om mij zo te zien. Dat had ik haar nooit willen aandoen. Wat ik mijn omgeving aandeed was een reden om te stoppen. Dat deed me beseffen dat ik dit niet meer wilde.”

Dit is dertien jaar geleden en sindsdien heeft Willemijn nooit meer een terugval gehad. Van daaruit is ze gaan herstellen. En is ze haar verhaal op scholen gaan vertellen. Ze dacht: als één iemand dit hoort en denkt: ik moet opletten, dan is dit het al waard. “En toen ben ik in de verslavingszorg gaan werken.”

Ze merkt dat er nog steeds veel onbegrip vanuit de samenleving is. Zo kreeg ze zelfs nadat ze haar verhaal op een school deed, een fles wijn als bedankje mee vanuit de school. “Dat komt voor. Het is ook zo gewoon om een fles wijn te geven.”

Mediteren

Inmiddels komt Willemijn niet meer in de verleiding. “Maar ik kom mezelf nog steeds wel tegen. Ik heb ook nog een burn-out gehad. Nu ga ik mediteren. Of ik ga met de hond naar buiten. Maar ik ga in ieder geval niet meer drinken.”

*Vanwege de gevoeligheid van dit verhaal koos de hoofdpersoon van dit verhaal om anoniem te blijven.

Lees ookLoïs (32) had een alcoholprobleem: 'Ik dronk twee flessen wijn per dag'