In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Roos de Wit (36).
Haar vader overleed drie jaar nadat hij de diagnose Alzheimer kreeg.
De vader van Roos overleed aan Alzheimer: 'Tegenslagen bestreed hij met humor'
MonumentjeTimmerman Ton
“In de zomer van 2018 kreeg mijn vader – op 65-jarige leeftijd – de diagnose Alzheimer”, vertelt Roos. “Hij was een handige man, is altijd timmerman geweest. Omdat hij met vervroegd pensioen was gegaan, heeft hij een aantal jaren kunnen genieten van andere zaken dan van werk.”
Maar stilzitten doet hij niet. Ton helpt waar hij kan en is altijd in de weer. “Hij maakte kozijnen en meubels en knutselde graag aan zijn oldtimer. Op een gegeven moment was hij bezig met het plaatsen van een IKEA-keuken. Hij had hulp nodig, snapte niet alles. Dat was het eerste teken dat het niet goed met hem ging.”
Haar vader blijkt Alzheimer te hebben met apraxie oftewel moeite met het uitvoeren van handelingen. Ook gaat de ziekte gepaard met afasie, een taalstoornis. “Hij wist wat hij wilde zeggen, maar kon niet meer op de woorden komen. Heel frustrerend, want hij was heel sociaal en maakte graag een praatje met buren, vrienden en onbekenden. Ook had hij moeite met het herkennen van voorwerpen. Hoe moet je een koffie zetten als je niet meer weet wat een koffiezetapparaat is?”
Humor als levenskracht
Roos prijst zich gelukkig met haar familie. “Mijn moeder heeft jarenlang goed voor hem gezorgd en alles gegeven om mijn vader te ondersteunen, te ontzien en te ontlasten.” Hoe zwaar het soms ook is, haar vader blijft goed gehumeurd. “Hij was zo positief, dat was echt zijn levenskracht. Tegenslagen bestreed hij met humor. Als iets niet ging, dan probeerde hij een grapje te maken. Al ging ook dat niet altijd meer soepel. Toch gaf het de situatie lucht. Dat vind ik ontzettend knap.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Maartje maakt tekeningen van mensen met dementie: 'Mijn moeder zei: 'Je klinkt als mijn dochter''
Verpleeghuis
Anderhalf jaar geleden gaat Ton naar een verpleeghuis. “Het was zwaar om hem daar naartoe te verhuizen. Hij was een van de jongste bewoners.” Als hij een paar maanden op zijn nieuwe plek zit, gaat hij achteruit. Roos, haar moeder en zus zijn bij hem als hij overlijdt. “Dat was ontzettend waardevol. We hebben zijn hand vastgehouden en tegen hem gepraat. We hebben hem laten weten dat hij mocht gaan.”
Roos kijkt met liefde terug naar haar vader. “Hij deed heel veel voor mij en mijn zus. Hij was een lieve vader. Hij hielp ons verhuizen en als we bij mijn ouders logeerden, stond hij ’s ochtends eitjes te koken. Mijn vader was een ongecompliceerde man, liet dingen gemakkelijk van zich afglijden. Het is een kunst om dat te kunnen. Hij was sociaal, gul, behulpzaam en een gezellige vent om naast te zitten op een verjaardag. Dat hoorden we van veel mensen terug op de uitvaart.”
Groot gemis
Ze denkt vaak aan hem terug. “We deden veel leuke dingen samen. Gingen regelmatig samen het terras op en zijn meerdere keren naar de TT Assen geweest. Hij reed motor en ik heb ook mijn motorrijbewijs gehaald. Hij was zo ontzettend trots.”
Haar favoriete herinnering? “Dingen die op het moment zelf niet betekenisvol leken. Hij had ruwe handen door het kluswerk. Daar liep hij vaak aan te friemelen. Dat vond ik vaak irritant, maar kon ik daar nog maar even naar kijken. Hem even vasthouden en knuffelen. Dat deed ik vaak. Ik mis hem. Mijn dochter werd vier dagen nadat hij is overleden geboren. Het is verdrietig dat ik dat niet met hem heb kunnen delen, maar ik heb wel het gevoel dat hij met ons meekijkt.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Femke's broer kwam om het leven tijdens een auto-ongeluk: 'Hoorde mijn moeder gillen'
