In de rubriek Monumentje interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Sylvia (56) haar zoon Erwin (17) en Nicolette (56) haar dochter Daniëlle (21).
“Ik moest Sylvia vertellen dat haar zoon niet meer leefde. Ik weet hoe dat voelt en nu moest ik het tegen mijn beste vriendin zeggen.”
Trigger warning: in dit artikel komt suïcide voor.
Sylvia en Nicolette zijn al bijna hun hele leven beste vriendinnen. Veertig jaar geleden leren ze elkaar – ze zijn dan achttien en negentien – kennen tijdens een interne stage. Sylvia: “Het klikte vanaf het eerste moment. Ik zat aan de ene kant van de flat, waar we onze stage deden, Nicolette aan de andere. Na twee weken verhuisde ik naar haar kant, zodat we dichter bij elkaar woonden. Zo is onze vriendschap begonnen.”
Ze worden samen volwassen en maken alle mijlpalen in elkaars leven mee. Nicolette: “We waren op elkaars bruiloft en Sylvia heeft me geholpen in de kraamperiode van mijn eerste dochter Daniëlle. Ze was zelfs bij de bevalling van mijn vierde kind. Zo hecht zijn we.”
Sylvia begint min of meer tegelijk met het opbouwen van haar gezin. Zij krijgt uiteindelijk drie kinderen, Nicolette heeft er vier. “Zo zijn ook onze gezinnen verweven geraakt. Ik ben tante Nicolette voor haar kinderen, en zij is tante Sylvia voor de mijne.” De gezinnen gaan samen op vakantie, op weekendjes weg en komen ook vaak bij elkaar over de vloer. “We waren altijd met z’n elven, wij met zes en zij met vijf.”
Dat verandert plotseling als Nicolette negen jaar geleden wordt gebeld dat haar dochter Daniëlle (21) in het ziekenhuis ligt. “Toen ik daar aankwam, vroegen ze meteen of Daniëlle drugs had gebruikt. Ik antwoordde volmondig ‘nee’. Toevallig had ik haar diezelfde vraag twee weken daarvoor nog gesteld. Ze keek me toen aan alsof ik gek was en zei dat ze dat nog nooit had gedaan.”
Marina's man (44) overleed aan de gevolgen van melanoomkanker: 'Hij was mijn alles'
Een uur later blijkt dat Daniëlle toch drugs heeft genomen. Het gaat om MDMA en amfetamine. “Ze had veel schuim rond haar mond, haar ogen draaiden weg en ze schokte hevig. Ze maakte geluiden als een soort wolf en haar temperatuur was 42,7 graden. Alles leek fout te gaan”, vertelt Nicolette.
Daniëlle wordt op een zaterdagavond opgenomen, de volgende middag lijkt het beter te gaan. Nicolettes dochter kan zelfs weer praten. “Ik vroeg haar of ze wist wie ik was. Ze zei: ‘Ja natuurlijk, mijn moeder’. Ik wist toen nog niet dat dit de laatste woorden waren die ze tegen mij zou zeggen.”
Want op maandagochtend slaat alles om. “Daniëlles lever stopte ermee. Sylvia is vanaf moment één betrokken geweest, ook dat vertelde ik haar dus meteen.” Sylvia: “Ik weet nog precies waar ik was toen Nicolette belde. Het enige wat ze zei, was: ‘Ze gaat dood, ze gaat dood’. Ik ben meteen die kant op gegaan.”
Daniëlle wordt overgebracht naar een ziekenhuis in Leiden. Daar besluiten ze tot een levertransplantatie. “De gemiddelde wachttijd voor een lever is lang. Ze had nog maar 48 tot 72 uur voordat de hare het helemaal zou begeven.” Wonder boven wonder is er diezelfde maandagnacht een lever beschikbaar die ook nog eens een match blijkt. Twee uur later, om zes uur ‘s ochtends, wordt Nicolette gebeld dat de operatie gaat beginnen. “We waren heel hoopvol. De operatie zou een paar uur duren. Ze zouden me rond twaalf uur ’s middags weer bellen.”
Nicolette vervolgt: “Toen de telefoon al om half negen ging, wist ik: dit is niet goed. Haar lichaam bleek van binnen zo beschadigd, dat ze geen enkele kwaliteit van leven meer zou hebben. Sylvia was op dat moment bij mij. Mijn man en ik moesten de kinderen vertellen dat Daniëlle die dag zou overlijden. Daarna zijn wij samen naar het ziekenhuis gegaan en bleef Sylvia bij mijn kinderen. Een uur later is Daniëlle in mijn armen gestorven.”
“Als je kind doodgaat, valt de grond onder je voeten vandaan. Er bestaat niets ergers dan dat. Maar ik moest doorgaan. Opeens kreeg ik een miljoen vragen en moesten er twee miljoen dingen geregeld worden. Tot de dag van vandaag sta ik nog steeds aan.”
Voor Sylvia is het vreselijk om haar beste vriendin zo te zien. “Zoals Nicolette al zei, waren onze gezinnen verweven. Haar kinderen noemden mij bijna ‘mama twee’ en andersom. Maar al voelt het nog zo eigen, Daniëlle was natuurlijk niet mijn eigen kind. Dus ik kon me niet voorstellen wat Nicolette precies doormaakte. Tot ik die mededeling kreeg.”
Het is tweeënhalf jaar later als Sylvia hetzelfde verschrikkelijke bericht ontvangt: haar zoon Erwin (17) blijkt overleden. En niemand minder dan Nicolette moet haar het nieuws vertellen. “Nicolette en ik zaten in het vliegtuig naar Tenerife. Naarmate de kinderen ouder werden, gingen we weer vaker met z’n tweeën op vakantie, zo ook die dag”, begint Sylvia. “De landing werd ingezet en Nicolette pakte haar telefoon. Ik wilde hetzelfde doen, maar dat mocht niet van haar. Ik raakte wat geïrriteerd, niet wetende dat ze mij wilde beschermen voor wat ik op mijn mobiel zou aantreffen.”
Marijke verloor haar zoon Jordy (24) aan botkanker: 'Zonder hem voelt alles anders'
Nicolette heeft namelijk even daarvoor een reeks gemiste oproepen en berichten van haar man ontvangen. “Hij zei dat er iets heel ergs was gebeurd en vroeg of ik kon opnemen. Dat kon niet, want we vlogen nog boven het water. Even later stuurde hij het bericht dat Erwin uit het leven was gestapt en was gevonden door zijn vader. Ik wist wat me te doen stond: ik moest Sylvia op de hoogte brengen van het feit dat haar zoon niet meer leefde. Ik weet hoe het voelt als iemand dat tegen je zegt en nu moest ik het mijn beste vriendin vertellen.”
Het is alsof de vriendinnen in een slechte film zitten. “Mij was het ruim twee jaar daarvoor overkomen en nu was Sylvia aan de beurt. Onze levens lopen vaak synchroon, maar dat dit ons allebei is overkomen, is bizar.”
Hoewel Nicolette het zelf heeft meegemaakt, kan ze haar eigen gevoelens op dat moment aan de kant zetten. “Het ging nu niet over mij, maar over mijn beste vriendin. Alles wat ik zag, was haar verdriet. Zij heeft het bij mij gezien, nu was het andersom. Sylvia begon te zweten, te gillen en te schreeuwen. Ik weet nog dat ik alleen maar een hand op haar schouder legde. Er is niets wat je kunt zeggen. Het komt niet goed.”
Sylvia: “Ik kon niet meer nadenken. Nicolette en ik lijken veel op elkaar, maar hierin verschillen we. Zij ging juist aan toen Daniëlle overleed, bij mij ging alles uit. We konden gelukkig meteen een terugvlucht nemen.” Nicolette geeft Sylvia onderweg terug pen en papier om alles op te schrijven wat in haar opkwam. “Het is te absurd voor woorden dat Nicolette degene was die mij moest én kon vertellen wat er allemaal zou gaan gebeuren.”
Het overlijden van Daniëlle en Erwin heeft hun vriendschap wel op de proef gesteld. “Veel mensen zeggen: ‘Wat fijn dat jullie hetzelfde hebben meegemaakt en dat kunnen delen’. Maar dat is het juist niet. Het staat tussen ons in. Nicolette kon bepaalde dingen niet meer met mij delen omdat ik dingen anders ervoer.” Nicolette: “Wij hebben heel verschillend gerouwd. Ik ging bijvoorbeeld vrij snel weer werken en begon een stichting, terwijl Sylvia een jaar niet kon werken en in het begin niets wilde weten van een stichting. Daar was ze nog niet aan toe.”
Ze hebben ieder hun eigen manier om met het grote verdriet om te gaan. “En dat is oké. Bij rouw is niets goed of fout. We praten er altijd open over. Als we het erover hebben, dan hebben we het erover. Maar het is af en toe ook juist fijn als het er een keer niet over gaat, want het onderwerp staat al zo centraal in je leven. Soms is het ook gewoon fijn om alleen maar vriendinnen te zijn. Wij zijn meer dan die rouwende ouders die hun kind hebben verloren: we zijn beste vriendinnen.”
Ter nagedachtenis aan Daniëlle: 19 februari 1995 – 26 juli 2016 en Erwin: 6 november 2001 – 20 november 2018.
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Mirjans (41) vader kwam om bij motorcrossongeluk: 'Hoe oud je ook bent, je hebt altijd je ouders nodig'
