Ontsnappen kan niet: Met de feestdagen zitten jullie weer met elkaar opgescheept en erger je je opnieuw dood aan die vrouw die jou het leven schonk. ‘Het lijkt wel een familietoneelstuk dat elk jaar in reprise gaat.’

“Maar mam, dan hebben we twee voorgerechten en geen toetje, dit kerstdiner.” Ik probeer het op luchtige toon te zeggen, maar het is al te laat. Mijn moeder is in huilen uitgebarsten. Terwijl ik me verbijt – ík ben verdomme degene die hier in huilen zou moeten uitbarsten – zet ik de kerstboodschappen op een rijtje, samen met mijn gedachten.