In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Marina (41) haar man Raimond (44).
“We wisten dat het elk moment anders kon zijn, dus we hebben heel bewust geleefd”, vertelt Marina in gesprek met LINDA.
Sinds 2001 zijn Marina en Raimond samen en vanaf dat moment onafscheidelijk. “We deden altijd alles samen”, vertelt Marina. “Hij was mijn alles.” Samen bouwden ze een gezin op met twee kinderen. “We waren echt een eenheid als gezin. Als we iets gingen doen, zoals een dagje uit, deden we dat nooit apart, maar altijd met zijn vieren. We waren een heel hecht gezin.”
In april 2023 ontdekt Raimond een verdachte moedervlek. Na een bezoek aan de huisarts en daarna aan de dermatoloog blijkt het om een melanoom te gaan. Deze laat hij verwijderen. “Maar er zaten uitzaaiingen in de poortwachtersklier, waarvoor hij in augustus een lymfeklierdissectie kreeg.”
“Verder leek alles schoon”, vertelt Marina. “Het was heftig, maar het leek nog aan de goede kant te zitten. Na de dissectie kreeg hij in oktober een scan, om daarna voor de zekerheid te starten met immuuntherapie. Op die scan was zichtbaar dat zijn hele romp vol zat met uitzaaiingen op de botten.”
Raimond moet meteen starten met medicatie om zo snel mogelijk alles onder controle te krijgen. “In december kreeg hij last van enorme hoofdpijn. De artsen dachten in eerste instantie aan corona, maar in de week voor kerst was de hoofdpijn zo erg dat hij naar het ziekenhuis is gegaan voor scans. Daar vonden ze allerlei uitzaaiingen in de hersenen.”
Robins moeder overleed tijdens haar bevalling: 'Op de uitvaart werd ik gefeliciteerd en gecondoleerd'
Marina en haar gezin gaan een turbulente kerst tegemoet. “Raimond moest beginnen met nieuwe medicatie en het was afwachten of hij de dagen door zou komen. We sliepen met het hele gezin bij hem op de kamer in het ziekenhuis. Hij was er goed bij. Het was heftig, maar je zag het niet aan hem.”
“Door de medicatie kon er een bloeding ontstaan. Het kon zo in één keer klaar zijn. We leefden van moment tot moment. Zo zijn we als gezin de kerstdagen doorgekomen.” Hoewel het een heftige periode was, kijken Marina en haar kinderen niet naar terug op deze dagen. “We werden heel goed opgevangen in het ziekenhuis. We werden echt in de watten gelegd. Natuurlijk wilden we daar absoluut niet zijn – en zeker niet met kerst – maar toch kijken we er niet heel zwart op terug.”
De medicatie doet goed zijn werk en op een scan in mei is te zien dat het aantal uitzaaiingen kleiner is geworden. “Er waren er ook nog wel een aantal twijfelachtig, maar over het algemeen was het positief.” Maar in juni nemen de hoofdpijnklachten weer toe. “Ze gebruikten een speciale vloeistof bij de scan om uitzaaiingen beter zichtbaar te maken. Op de scan zagen ze meer dan honderd puntjes, verspreid over zijn hele hersenen. Bestralen was onmogelijk.”
Raimond krijgt twee opties: Stoppen met de medicatie en immuuntherapie proberen, met slechts vijf procent kans op effect en een snelle dood als gevolg, of doorgaan met de remmende medicatie. Hij kiest voor de tweede optie, met resultaat. “We konden zelfs nog op zomervakantie met het gezin.”
Marloes (37) reanimeerde haar eigen man, maar het was al te laat: 'Rouwen is een fulltime job'
Tot Raimond op 5 september wakker wordt en merkt dat hij zijn been niet meer kan bewegen. “De ambulance kwam en we moesten snel naar het ziekenhuis. Uit onderzoek bleek dat hij op dat moment een hersenbloeding had. Het was heel gek, want hij was verder goed aanspreekbaar.”
Door de hersenbloeding raakt Raimond volledig verlamd aan zijn linkerkant. “Hij moest stoppen met de medicatie, het enige wat de ziekte nog remde. Tien dagen later overleed hij.”
“De laatste periode is zo enorm snel gegaan”, vertelt Marina. “We hebben die tijd – van december tot zijn overlijden – echt veel gedaan. We wisten dat het elk moment anders kon zijn, dus we hebben heel bewust geleefd. We zijn gek op de Waddeneilanden, met name Vlieland. Tijdens zijn ziekte bezochten we nog alle eilanden.”
Dankzij allerlei stichtingen heeft het gezin vele mooie herinneringen kunnen maken. Marina blikt terug: “Dankzij stichting Tutu maakten we een prachtige paardrijtocht op Terschelling langs het strand. Dat was heel bijzonder. Het was een erg zware periode, maar je probeert toch de lichtpuntjes eruit te halen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Ook voor hun twee kinderen, van inmiddels vijftien en zestien jaar oud, is het moeilijk. “De een praat er liever niet over, de ander is juist heel open. Maar het is heel ingewikkeld voor ze, zeker nu in de puberleeftijd. Dan moet je die zorgen nog niet hebben. Daardoor herkennen ze zichzelf minder in leeftijdgenoten.”
De uitvaart heeft Marina samen met haar kinderen geregeld, waar ze met een goed gevoel op terugkijkt. “Het is precies gegaan zoals hij het wilde. De bloemen waar hij zo van hield, waren er in overvloed. Op de kist lagen een gedicht van mijn dochter en een tekening van mijn zoon. Zijn nicht sprak prachtig over hem. Het was warm en liefdevol, precies zoals Raimond was.”
In die weken kunnen ze rekenen op veel steun van familie. Maar er zijn ook mensen die juist afstand nemen. “Er waren veel mensen die het lastig vonden. Zoals mensen die in de supermarkt bewust een ander gangpad inliepen om me te vermijden, omdat ze er zelf niet over konden praten. Dat doet pijn. Ik ben best veel mensen kwijtgeraakt daardoor.”
Dat vindt Marina jammer. “Het hoeft niet moeilijk te zijn. Vraag gewoon hoe het gaat. En als je niet zo goed weet wat je moet zeggen, kun je dat ook zeggen. Dat is beter dan een ander gangpad inlopen.”
Dat is een van de uitdagingen waar Marina tegenaan loopt in haar rouwproces. Maar het gemis is het allermoeilijkst. “Het gemis is heel groot; het zit in alles. Laatst was de diplomering van mijn dochter. Dat zijn de momenten die echt binnenkomen. We moesten als gezin op de foto. Ze had een foto van haar vader meegenomen, maar het voelt toch incompleet.”
Tekst gaat verder onder de foto’s.
Op Vlieland met z’n vieren in augustus 2024.
Op Vlieland met zijn drieën in oktober 2024.
Maar het zit niet alleen in de grote dingen. “Je gaat ’s avonds alleen naar bed, staat ’s morgens alleen op. Ik zit constant in een soort overlevingsstand voor de kinderen. Voor hen ga ik door. Maar nog steeds denk ik: hij moet gewoon thuiskomen.”
Raimond was hovenier en gek op tuinen, bloemen en alles wat daarmee te maken heeft. “Hij zei altijd dat hij terug zou komen als een roodborstje. Mijn dochter werkt sinds kort in een pluktuin. Als ze pauze heeft, komt er regelmatig een roodborstje bij haar zitten.
Er verscheen voor het eerst een roodborstje in onze achtertuin op 16 maart. Dat is onze trouwdag en het was exact een halfjaar na Raimonds overlijden. Sinds eind april zit er een nestje bij ons in de tuin en zien we er elke dag een. Het voelt alsof hij nog een beetje met ons meekijkt en erbij is. Dat is heel bijzonder.”
Ter nagedachtenis aan Raimond Pasop: 17 oktober 1979 – 16 september 2024.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Christel (59) verloor haar man enkele uren na zijn leukemiediagnose: 'De glans is eraf'
