Het coronavirus is nog maar net in Nederland als de 56-jarige vriend van Leontiene de Wit (43) wordt besmet. Na een kort ziektebed overlijdt hij in het ziekenhuis.
Door de coronamaatregelen verloopt het afscheid niet zoals Leontiene had gehoopt. In een interview met LINDA.nl vertelt ze over deze moeilijke periode.
Leontiene en haar vriend Fouad zijn al jarenlang collega’s als de vonk overslaat na haar scheiding. “Hij was heel liefdevol en we haalden het goede in elkaar naar boven. Hij bracht rust in mijn leven en ik kon altijd op hem leunen.”
Eind maart 2020 raakt haar vriend besmet met het toen nog onbekende virus. “Ik begon mij pas zorgen te maken toen we minder app-contact hadden. Ik reed naar hem toe om eten te brengen, maar ik schrok op het moment dat ik hem zag. Hij had een grauwe kleur, een akelige hoest en was gevallen door zuurstoftekort. De huisarts, die een beschermingspak droeg, kwam langs en hij moest meteen mee met de ambulance.”
De artsen zeggen haar dat ze zich geen zorgen hoeft te maken, omdat Fouad een gezonde jonge vent is die veel sport. “Op dinsdag zeiden ze dat hij voor het weekend wel weer thuis zou zijn. Vrijdagochtend belde hij mij op om te vertellen dat ze hem in coma zouden brengen om aan te sterken.”
In die periode mag ze vanwege de coronamaatregelen niet bij hem in het ziekenhuis komen. “De artsen belden mij elke dag om één uur om mij op de hoogte te houden. Ik mocht met hem videobellen toen hij in coma lag. Hij is nog een keer bij geweest en toen hebben we gebeld en gepraat.”
Diezelfde nacht bellen de artsen haar dat ze hem weer in coma brengen, omdat hij 41 graden koorts heeft en zijn zuurstof slecht in zijn bloed komt. “Voor Pasen zeiden ze dat er iets moest veranderen, omdat hij het anders niet zou overleven. Het kwam niet bij mij op dat hij ook echt zou kunnen overlijden.”
Op 12 april krijgt ze het telefoontje. Dit keer niet om één uur, maar al om half twaalf. “Ik wist toen gelijk dat het fout was. Ik moest afscheid komen nemen in het ziekenhuis. Toen ik binnenkwam zag ik dat hij al weg was, maar dat hij in leven werd gehouden door de apparatuur. Niet veel later overleed hij. Dat was het enige moment dat ik hem in die hele periode mocht zien.”
Leontiene moet haar verdriet door de strenge maatregelen alleen verwerken. “Ik heb op niemands schouder kunnen uithuilen, omdat ik anders ook corona zou oplopen. Ik voelde mij verplicht naar hem toe om de coronaregels na te blijven leven.”
Op de begrafenis mogen maar dertig mensen zijn. “Het meest verdrietige was dat mijn beste vriendinnen er hierdoor niet bij waren. Mijn gemeente liet het niet toe dat mensen langs de kant van de weg konden staan. Het is mensonterend dat de uitvaart over maatregelen gaat en niet om hem.”
Tweeënhalf jaar later is er veel veranderd. “Waarschijnlijk was hij er nu niet meer aan doodgegaan, maar toen was er nog niet veel over bekend. Hij maakte daardoor geen schijn van kans. Dat is heel verdrietig, maar ook het leven. Ik ben er nooit boos om geweest.”
‘Naar omstandigheden’ gaat het op dit moment goed, zegt Leontiene. Al duurt het rouwproces langer dan ze had gehoopt. “Het kent veel verschillende momenten en fases. Het eerste jaar sliep ik niet meer, dacht ik constant aan hem en had ik veel verdriet. Nu overvalt het mij meer. Ik krijg bijvoorbeeld een steek in mijn buik als ik een ambulance hoor.”
Leontiene had het gevoel dat ze sterk moest zijn, maar was bang om in te storten. “Daarom heb ik een vijfdaagse rouwretraite gedaan. Ik heb geleerd om milder voor mezelf te zijn. Weggaan van de pijn, eenzaamheid, het verdriet en gemis maakt rouw alleen maar zwaarder. Er is geen dag dat ik niet aan hem denk.”
Noah (23) werd op haar 21e weduwe: 'Wat zeg je als jouw grote liefde voor je ogen overlijdt?'
