Kathelijne (nu 26) was achttien jaar en zat in havo 5 toen ze merkte dat ze wat aankwam. Na een negatieve zwangerschapstest probeerde ze af te vallen, niet wetende dat ze al die tijd tóch een kind droeg.
In ‘Werpsterren’ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Ik was zestien jaar toen ik Rory (toen 17, nu 27) in 2010 leerde kennen tijdens het uitgaan. Het was mijn eerste relatie en we gingen helemaal in elkaar op. De tijd op de middelbare school vond ik wel lastig. Na de zomervakantie van 2012 was ik aangekomen en daar werd al snel over geroddeld.
Ik besloot voor de zekerheid een zwangerschapstest te doen. Deze was tot mijn opluchting negatief, en ik werd ook nog ongesteld. Wel groeide hierdoor de onzekerheid over mijn gewicht en begon ik met afvallen door weinig te eten en veel te bewegen. Daar was ik zo obsessief mee bezig dat ik geen seconde meer aan een zwangerschap dacht.”
“Donderdag 10 januari 2013 herinner ik me als de dag van gisteren. Ik ging gewoon naar school, maar toen ik rond 17.00 uur thuiskwam ben ik ziek naar bed gegaan. Rond 22.00 uur ging het helemaal mis. Ik werd wakker met buikkrampen die ontzettend veel pijn deden en verloor veel vocht. Ik had geen idee wat er aan de hand was.
Toen ik voor de zoveelste keer naar de wc ging, kreeg ik een enorme druk op mijn buik. Het voelde alsof er iets vastzat in mijn darmen wat er niet uit kon. Toevallig las ik een paar weken daarvoor De Gelukkige Huisvrouw. Ineens dacht ik: fuck, misschien ben ik aan het bevallen.”
Lees ook
Pascal werd vader op zijn veertiende: ‘Ik accepteerde de situatie en ging ervoor’
“Ik dacht na over wat er in het boek stond over ‘puffen op Altijd is Kortjakje ziek‘, maar raakte volledig in paniek. Rond 22.20 uur werd onze dochter Evy geboren. Ze viel in de wc en kort daarna kwam mijn moeder binnen. Zij tilde de baby met handdoeken uit de wc, terwijl ik minutenlang stilstond. ‘Het is niet van mij’, riep ik nog, volledig in de ontkenningsfase.
Ik wilde dit niet en vroeg of ‘het’ weg kon. De reactie van mijn moeder weet ik nog precies: ‘Nee Kathelijn, ze kan niet weg. Je moet ervoor zorgen en wij gaan je helpen.'”
“De rit in de ambulance ben ik helemaal kwijt. Wel herinner ik me dat ik in het ziekenhuis rond 00.30 uur naar Rory belde. Dat was doodeng. We hadden het nog nooit over kinderen gehad en ik moest hem nu ineens vertellen dat we ouders waren geworden.
Rory wist niet wat hij hoorde en was binnen tien minuten in het ziekenhuis. Met de baby en mij ging gelukkig alles goed, maar we bleven nog vijf dagen om overal aan te wennen. Die dagen was ik vooral bezig met de reacties van anderen. Veel meer dan met het feit dat ik moeder was geworden. Mijn school- en sociale leven waren ontploft en ik schaamde me enorm.”
“We kregen van alle kanten kleding, meubels, en kaartjes en toen ik thuiskwam had de kraamverzorging mijn slaapkamer helemaal mooi ingericht. Door al die hulp heb ik een goed gevoel aan de kraamweek overgehouden. De andere kant was wel moeilijk; ik werd een soort attractie van de stad. Mensen die ik daarvoor nooit sprak waren ineens geïnteresseerd en iedereen keek me na.
Rory en ik bleven allebei thuis wonen. Evy woonde voor een groot deel bij mijn ouders en mij, maar we gingen veel heen en weer. Rory en ik haalden dat jaar allebei ons havo-examen en gingen daarna studeren. Het ging lange tijd goed, maar langzaamaan veranderden onze interesses en matchten onze plannen minder goed. Wat denk ik logisch is, als je ouder wordt. Toen Evy vier jaar was, zijn we uit elkaar gegaan.”
“Het gaat heel goed met ons. Rory en ik rondden allebei onze studie af, hebben een goede baan en delen de zorg voor Evy door middel van een co-ouderschap. Evy (7) is een eigenwijs en pittig meisje met een hart van goud. Ze is het type kind dat hard huilt in de supermarkt als ze haar zin niet krijgt, maar ook lekker komt knuffelen op spontane momenten.
Het heeft zeker een jaar geduurd voor ik me Evy’s moeder voelde. Ik vond haar wel schattig en leuk, maar meer als een huisdier – hoe gek dat ook klinkt. Ik voelde lang niet de diepe connectie die ik nu voel. Na mijn examen kreeg ik meer rust en besefte ik: dit is mijn kind, ik voel me volledig verantwoordelijk en ik zou haar niet kunnen missen.”
Artikel gaat verder onder de foto.
“Vóór Evy wilde ik helemaal geen kinderen. Ook daar voelde ik me schuldig over. Vooral naar mensen die al jaren een kind wilde maar het niet kregen. Ik was daarna nog lang bang voor een ongemerkte zwangerschap en deed maandelijks meerdere zwangerschapstests. Daarbij hebben mijn eetproblemen nog lang aangehouden. Het bizarre is dat ik op dit moment meer weeg dan toen ik zwanger was.
De bevalling is al met al traumatisch geweest. Door EMDR-therapie heb ik dat een plek kunnen geven. Het had mijn leven gemakkelijker gemaakt als dit allemaal niet was gebeurd, maar dan had ik ook veel mooie dingen gemist. Ik heb een diploma, een leuke baan en het gaat supergoed met Evy. Het lukt me steeds beter om daar trots op te zijn.
Ik heb nog elk jaar dubbele gevoelens op Evy’s verjaardag, maar doe er alles aan om haar geen moment het gevoel te geven dat ze ongewenst is. De vraag ‘Hoe ben ik geboren, mama?’ gaat natuurlijk een keer komen. Als het zover is, zeg ik naar waarheid dat ze een echte verrassing was. Een heel welkom cadeau.”
Lees ook
Nikki ontdekte tien dagen voor de bevalling dat ze zwanger was: ‘We lagen in een deuk’
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
