In de rubriek ‘Familieverdriet’ spreken we mensen over een aangrijpende gebeurtenis binnen hun familie. Karins dochter Vanja (toen 13) werd geschept door een auto en liep ernstig hersenletsel op.
Hierdoor lag ze weken in coma.
Lees ook
Nicolet is pleegmoeder van haar nichtje: ‘Mijn zusje kon niet voor haar zorgen’
“Mijn man Maurice (46) en ik hebben naast Vanja (18) twee zoons: Finn (16) en Sven (11). Vanja zat in 2014 in het eerste jaar van het gymnasium en was heel perfectionistisch. Na school ging ze onder andere graag naar ballet.”
“Op 20 augustus 2014 vertrok Vanja om 7.00 uur op de fiets naar school. Na een bruggetje moest ze een auto voorrang verlenen, maar ze fietste door. Ze weet hier niks meer van, dus kan niet vertellen waarom. Uit onderzoek bleek dat de automobilist 20 kilometer per uur te hard reed en dat Vanja misschien door de bomen, het hoge riet en/of de laagstaande zon de auto had gemist. De automobilist dacht dat ze ging stoppen, reed door en schepte Vanja.”
“Ik kwam om 7.45 uur thuis van mijn nachtdienst en zag een politiewagen op de oprit staan. ‘Bent u de moeder van Vanja?’, vroegen de agenten, waarna ze vertelden dat Vanja een ongeluk had gehad. Er ging van alles door me heen. Ik zorgde dat Finn en Sven naar de buren konden, pakte Vanja’s knuffel – ook als dertienjarige is het fijn om die te hebben – en ben met Maurice naar het ziekenhuis gereden.”
“Ik schrok toen we Vanja van een afstandje zagen. Ze lag compleet stil. Op de Intensive Care mochten we bij haar. Het was zo onwerkelijk dat ons kind daar lag. Ik weet nog dat iemand zei: ‘Raak haar maar aan hoor, het is je dochter.’ Ik word nog steeds emotioneel als ik daaraan denk. Al snel bleek dat Vanja zwaar hersenletsel had en ze naar de kinder-IC in de VU Amsterdam moest.”
“Vanja had uiteindelijk een gebroken been, een schouderbreuk, bloedingen in haar buik en bloedingen in haar hersenen. Ze werd in een kunstmatige coma gehouden om haar hersenen zoveel mogelijk ‘rust’ te geven. Het was een zware tijd: alles stond in het teken van de zorg voor Vanja. Maurice en ik verbleven in het Ronald McDonald Huis en waren zoveel mogelijk bij haar. Mijn ouders zijn in ons huis gaan wonen en hebben doordeweeks voor Finn en Sven gezorgd.”
Lees ook
Anouck raakte op haar 23ste in coma: ‘Ik voelde opeens iets knappen in mijn hoofd’
“Toen Vanja medisch gezien stabiel was, werd ze na tweeënhalve week uit de kunstmatige coma gehaald. In de film doet de patiënt altijd plotseling zijn/haar ogen open en kan diegene meteen communiceren. Helaas was dit het echte leven. Vanja kwam in een vegetatieve toestand: ze haalde wel adem, maar werd niet wakker. Alle functies konden nog terugkomen, maar er kon ook helemaal niks terugkomen. We zaten in een overlevingsmodus om deze onzekerheid te doorstaan.”
“Na een tijdje kwam er wat reactie van Vanja. Ik was erbij toen ze voor het eerst haar ogen opendeed. Erg bijzonder, ook al was haar blik nog heel glazig. Zo waren er allemaal kleine stapjes, allemaal stapjes hoop.”
“Op 9 oktober ging ze naar het medisch centrum Libra Revalidatie & Audiologie in Tilburg. Hier kreeg Vanja Vroeg Intensieve Neurorevalidatie (VIN), waarbij de hersenen door middel van prikkels gestimuleerd worden. Ook kreeg ze parkinsonmedicijnen en ineens ging ze snel vooruit. We waren zó blij met iedere beweging. Op een gegeven moment keek Vanja ons echt aan en konden we een beetje communiceren door middel van een knop.”
Lees ook
Kijkers vol lof en geëmotioneerd door docu-reeks ‘Stuk’ over revalidatiecentrum
“Vanja werd ‘bij bewustzijn’ verklaard en op 14 januari 2015 mocht ze naar een revalidatiecentrum in Friesland. De dag daarna kon ze ineens praten. Ze wist haar naam, maar ook meteen details uit haar leven. Ik kon het bijna niet geloven. Op 29 oktober 2015 mocht Vanja naar huis. Ze had nog veel zorg nodig, maar eindelijk waren we weer met het hele gezin samen.”
Vanja en Maurice tijdens het avondeten.
“Het gaat steeds wat beter met Vanja. Ze kan zonder rollator lopen, maar zal helaas niet meer kunnen balletdansen. Binnenkort hoort ze of ze vmbo-tl heeft gehaald. Soms is ze helemaal klaar met de therapieën die ze moet blijven volgen. Dat snap ik ook wel als je achttien bent, dus we proberen er niet te streng op te zijn. Ze heeft nu vooral veel structuur nodig. Dat gaat steeds beter en we hopen dat ze in de toekomst wat zelfstandiger kan leven.”
“Ik ben vorig jaar ook een tijd ziek thuis geweest, omdat ik het allemaal niet meer wist. Door middel van EMDR-therapie heb ik verwerkt wat er allemaal is gebeurd, al zal het nooit helemaal weggaan. Ik vind het bijvoorbeeld nog steeds moeilijk om politieauto’s en agenten te zien.”
“De zorg rond comapatiënten kan nog veel verbeteren. De artsen doen wat ze kunnen, vaak is er alleen nog niet genoeg kennis. Ik ben dan ook ontzettend blij met zo’n centrum als in Tilburg. Aan anderen die zoiets meemaken wil ik meegeven dat je alles het beste stapje voor stapje kunt bekijken. Verwacht niet te veel, anders moet je telkens teleurstellingen verwerken. En kies iemand die het aanspreekpunt wordt voor vrienden en familie. Dan kun je je zelf helemaal focussen op je kind.”
Lees ook
Aflevering ‘Five Days Inside’ in revalidatiecentrum toont hoe fragiel het leven is
“We hebben enorm veel geluk gehad, maar Vanja zegt daarbij altijd: ‘Daarvoor moest ik wel eerst heel veel pech hebben.’ Toch slaat ze zich er ontzettend goed doorheen. ‘Kijk niet naar wat je had, maar kijk naar wat je nu hebt’, is haar motto. Ze is makkelijker voor zichzelf geworden, minder perfectionistisch en streberig. Waar ze eerst wat zwaar op de hand was, is ze nu altijd vrolijk. Wat de toekomst brengt is heel lastig in te schatten, maar Maurice, ik en ook de jongens zijn heel trots op haar en we gaan ervoor zorgen dat ze een mooi leven heeft.”
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
