Sinterklaas zou ook ons kleine dorpje dit jaar niet overslaan. Op zondagmiddag zou hij aankomen bij het plaatselijke dorpshuis, met de boot. Dat is op zich opmerkelijk, want hoewel het omgegeven is door water, zit het er vol met lage brugjes waar nog geen staf onderdoor kan.
Dat Sint pas vier dagen voor pakjesavond aan zou komen, zag het hele dorp door de vingers. Immers, de man heeft het razend druk en kan niet overal op elke plaats tegelijk acte de présence geven.
10 minuten na de verwachte aankomsttijd begon een aantal ouders, kennelijk de organisatoren van dit hele spektakel, onrustig te worden. Zonder het de kinderen te vertellen, zeiden ze zachtjes tegen elkaar: hij is er bijna, hij is er bijna!
Iedereen werd gevraagd naar buiten te gaan en op de uitkijk te gaan staan. En ja hoor, in een sloepje niet langer dan Ozosnel verscheen de goedheiligman aan de horizon. Alle dorpskinderen waren in extase.
Toen hij dichterbij kwam ontstond er hier en daar wat verwarring. “Papa, deze Sinterklaas lijkt helemaal niet op die van het Sinterklaasjournaal”, aldus mijn oudste dochter. Ik kon weinig anders doen dan haar gelijk geven. Waar hij er op tv gesoigneerd en goed gekapt uitziet, was dit wat je verwacht als je een sint bestelt via Marktplaats. Geen krullen in de baard, scheef zittende mijter en vooral: deze Nicolaas was onder zijn vermomming een aantal jaren te jong. Zijn gezicht, en dat is een compliment, vertoonde nog te weinig tekenen van ouderdom.
Aan ieder kind dat bij hem mocht komen, vroeg hij dezelfde drie dingen.
1. Woon je hier allang in dit dorp?
2. Vind je het leuk om hier te wonen?
3. Denk je dat je hier nog lang blijft wonen?
Eén ding wist ik nu zeker: Jeroen Pauw was het in elk geval niet.
Een zeer enthousiaste Piet, duidelijk ouder dan de Sint zelf, kondigde door de oversturende microfoon aan dat het tijd was voor een dansje en muziek. Nou, welk nummer is er nou bij uitstek geschikt om op te dansen tijdens het Sinterklaasfeest? Precies! Het werd de Macarena!
De muziek werd ingestart en hoewel de andere pieten hier toch van op de hoogte moeten zijn geweest, konden van de acht pieten er precies twee de dans der Macarena. En we kunnen toch niet zeggen dat dit de moeilijkste dans in het universum is.
Maar verder werkelijk niets dan lof. Dat je als gemeenschap, of waarschijnlijk nog geen handvol ouders, de moeite neemt dit onbaatzuchtig te organiseren, ontroerde me. Je kunt het namelijk net zo goed niet doen, maar kijkend naar alle vrolijke kindergezichten, met rode wangen van de spanning en het enthousiasme, maakt iedere vader of moeder vrolijk.
Er was voor ieder kind een chocoladeletter, er werden liedjes gezongen, met pepernoten gestrooid en de ouders stonden achter in de zaal met z’n allen een biertje te drinken. De kneuterigheid, het gevoel van saamhorigheid en juist de zweem van amateurisme die eromheen hing, maakten dat ik mezelf wederom gelukkig prees in een klein dorpje te wonen.
'Ik ben geen held in begrafenissen. Maar nu was het anders. Nu huilde ik ook omdat ik zelf verdrietig was'
