Jacky* (30) en haar man hebben een zoon van twee als ze erachter komen dat ze weer zwanger is. Het stel kijkt enorm uit naar de komst van hun tweede zoon. Maar als hij er eenmaal is, blijkt hij hun leven op zijn kop te zetten.
De pasgeboren Abel stopt namelijk maar niet met huilen.
“Toen onze oudste geboren werd, zaten we op een roze wolk”, aldus Jacky. “We genoten intens en alles ging vanzelf: slaapjes, voeding. Alsof we voor het ouderschap gemaakt waren.” Dus heeft ze alle vertrouwen in de gezinsuitbreiding.
De eerste week na de bevalling lijkt alles vanzelf te gaan, maar na die eerste week wordt Abel steeds onrustiger. “In eerste instantie huilde hij dan een dag en was hij daarna drie dagen redelijk rustig. Maar het huilen werd steeds erger. Toen hij vier á vijf weken oud was, sliep hij alleen in een draagdoek. Vanaf een uur of vijf ’s middags – als hij niet meer in de draagdoek zat – begon hij te huilen. Dat ging de hele nacht door.”
Sylvia beviel 50 minuten na de eerste wee: 'Ging snel en zonder moeite'
Jacky en haar man voelen zich machteloos. “Het werd alleen maar erger. We probeerden van alles, maar het maakte niet uit wat we deden, hij was ontroostbaar.” De jonge moeder voelt zich ongelukkig. “Ik raakte uitgeput en kwam er al snel achter dat ik een postnatale depressie had. Ik vroeg me af of we wel goed hadden gedaan aan een tweede kindje. Daar sprak ik over met een psycholoog en ik had gesprekken via het consultatiebureau. Ook gaf ik het aan bij mijn partner, maar we hadden door Abel niet de tijd om rustig met elkaar te praten. We wisten niet écht van elkaar hoe diep we zaten.”
Na drie weken besluit het stel de huisarts te bellen. “Zo veel huilen is niet normaal, er moest toch iets zijn? Ik ben zelf jeugdverpleegkundige en weet dat er in 90 procent van de gevallen bij huilbaby’s geen medische oorzaak wordt gevonden. De dokter wilde het even afwachten, dat snapte ik. Maar ondertussen kwam mijn gezinsleven steeds meer in de knoop en ging het psychisch steeds minder goed met mij. De komst van Abel ontwrichtte ons gezin.”
Jacky vervolgt: “We probeerden van alles, maar de resultaten bleven minimaal. Na elf weken werd er een oorontsteking gevonden. ‘Nu komen we ergens’, dacht ik, maar dat bleek onterecht. We raakten meer en meer uitgeput. Verloren het contact met elkaar en met de mensen om ons heen. We waren zo moe en wanhopig, zaten helemaal in onze eigen wereld.”
Ze wil het zelf oplossen. “Ik ben jeugdverpleegkundige. Ik heb alle kennis en kunde in huis, maar het lukte gewoon niet. Dat was zo frustrerend.” Na 4,5 maand is Jacky helemaal op. “Ik heb aan de bel getrokken bij het ziekenhuis. Ik zei: ‘Er moet nú wat gebeuren, ik weet anders niet hoe dit afloopt’. Ik was zo verdrietig, ik kon niet meer.” Abel wordt opgenomen op de kinderafdeling. “Daar bleef hij vijf dagen en vijf nachten. Mijn man en ik waren om beurten een dag bij hem. ’s Nachts konden we thuis slaap inhalen. Wij kregen ademruimte en ook Abel deed het hartstikke goed.” Het de reset die het gezin nodig heeft. “We hadden gesprekken met een psycholoog, fysiotherapeut en kinderarts. Dat zorgde ervoor dat we een nieuwe start konden maken.”
Nastassja schuifelde puffend en persend over de galerij: 'Zei andere flatbewoners nog gedag'
Wat uiteindelijk de oplossing is? “Dat was echt die reset. Abel had een koemelkallergie die onrust veroorzaakte en verborgen reflux. Daarnaast is hij een kindje met een enorm sterke wil en een vlotte ontwikkeling. Hij wil meer dan hij kan. Dat levert frustratie op. Daarnaast had hij een moeder met een postnatale depressie. Dat alles bij elkaar heeft ervoor gezorgd dat de situatie is ontspoord.”
Inmiddels is Abel bijna twee jaar. “Het gaat inmiddels een stuk beter. Hij is nog steeds vaak ziek en onrustig, maar dat kunnen we aan.” Jacky zit weer lekker in haar vel. “Ik ben trots dat we hier met elkaar uit zijn gekomen. Onze oudste heeft hier ongetwijfeld wat van meegekregen, maar hij heeft er niet veel last van gehad. Het lijkt hem niet in iets te hebben belemmerd. Ik ben trots op Abel. Hij is een sterk, bijzonder en grappig jongetje. Mees, onze oudste, is rustig en afwachtend en schat altijd de risico’s in voordat hij iets onderneemt. Abel duikt overal met volle overgave in.”
Wat ze andere ouders met een huilbaby wil meegeven: “Je hoeft het niet zelf op te lossen. Moeders zijn vaak zo streng voor zichzelf. Dat is jammer, want er is vaak veel hulp. Neem afstand als dat nodig is. Sommige ouders vinden het moeilijk om hun kind ergens anders te laten logeren, dat snap ik, maar het is belangrijk het soms uit handen te geven. Dan blijkt dat je kind ergens anders ook gewoon doorslaapt en dat je de nachtrust zelf ook goed kunt gebruiken. En verlies je partner niet uit het oog. Ik heb echt getwijfeld of mijn man en ik hier wel uit zouden komen. Maar doordat er ruimte kwam, voor onszelf en voor elkaar, vonden we elkaar weer terug. Soms heeft dat tijd nodig, geef het niet te snel op.”
*De namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.
Vivianne lekte meer dan drie dagen vruchtwater: 'Ik begon te hallucineren'
