Iedereen verdient een uitvaart die recht doet aan wie hij of zij was, vindt uitvaartverzorger Iede Hoorn. Want hoewel de dood verdrietig en schrijnend is, is er ook zo veel liefde.
Elke twee weken schrijft Iede over bijzondere mensen en hun uitvaart. Om de dood bespreekbaar te maken en te laten zien dat er veel meer is dan koffie en cake.
Je gaat de deur uit. ‘Tot vanavond!’ Een zoen. De dag begint, niets bijzonders. Later stuur je nog een appje. Je maakt plezier. En dan gaat het mis. Pats-boem. Weg. Geen waarschuwing, geen afscheid, geen tijd om even adem te halen. In één klap ben je er niet meer.
Zo ging het ook bij Sebastiaan. Een veertiger in de bloei van zijn leven. Sportief, sociaal, levenslustig. Ik zat in de auto toen ik werd gebeld door een vriend van Sebastiaan. Hij belde namens Sebastiaans vrouw. Ze was kapot natuurlijk. Hij vertelde wat er een dag eerder was gebeurd. Een ongeluk met de jetski, op de Amstel. Zon op zijn gezicht, samen met een goede vriend, en toen gebeurde het ondenkbare.
Tekst loop door onder de foto.
Sebastiaan had een vrouw die intens van hem hield, lieve ouders en een hechte vriendengroep. En ineens moesten ze nadenken over een afscheid. Iets waar ze nooit echt over gesproken hadden. Het enige dat ze zeker wisten: hij wilde gecremeerd worden. Zijn vriendin volgde mij op Instagram en had tegen Sebastiaans vriend gezegd: ‘Bel hem’. Want dit moest geen standaard afscheid worden, maar een viering van wie Sebastiaan was.
Het gesprek raakte me. Met één belletje word je onderdeel van iemands nachtmerrie. Omdat ik onderweg was naar een andere familie, ging Chris — mijn partner die mij regelmatig helpt. Hij zou hen bij de hand nemen en ik zou later aansluiten.
Rouw na een plotseling ongeluk is anders. Er is geen aanloop, geen afscheid, geen afronding. Het ene moment is iemand er nog, het volgende is alles stil. Die rauwe werkelijkheid is nauwelijks te bevatten. Toch zijn er manieren om een klein beetje troost te vinden. Zo werd Sebastiaan eerst met veel liefde verzorgd: zijn horloge om, zijn favoriete sneakers aan, een outfit waarin hij zich goed voelde.
De blankhouten kist werd in de dagen erna volgeschreven door familie en vrienden. Alleen de deksel bleef leeg — die was voor zijn vrouw. Aan de binnenkant schreef ze een boodschap die alleen voor hem bestemd was. Bovenop: een laatste kus, met lippenstift gezet.
'Als je jarenlang lief en leed deelt met een dier, is het niet meer dan logisch om ook het afscheid samen te beleven'
De viering van het leven van Sebastiaan was groots. Honderden mensen kwamen en vormden een lange erehaag. Sebastiaans vrienden wilden absoluut niet dat de kist op een wagentje ging. Hoe ver het ook was: ze zouden hem dragen. Op hun schouders. Het laatste wat ze nog als vrienden voor hem konden doen. Voor hen uit liep Sebastiaans vrouw met een enorme hart-ballon. Iedereen bracht een pioenroos mee, dus ontstond er rondom de kist
een zee van bloemen. Alleen op de kist zelf lagen de bloemen van zijn vriendin.
Chris opende met ‘Het is gewoon kut’. Recht uit het hart. Direct, maar raak. Want het is ook kut als zo’n jonge vent plotseling uit het leven wordt gerukt. Daar kun en hoef je niet omheen te draaien.
Er volgden meer sprekers en veel muziek — niets droevigs, maar met een lekkere beat en vol leven. En er waren filmpjes. Beelden waarin je Sebastiaan zag bewegen, lachen, praten. Tijdens één nummer waren er alleen maar selfies van Sebastiaan met zijn vrouw te zien. Dat moment bleef bij me hangen. Het liet zien hoe belangrijk het is om te leven. Om vast te leggen. Om te herinneren. Daarna bittergarnituur en vuurwerk. Die dag werd er écht geleefd en Sebastiaans aanwezigheid in alles gevoeld.
Een maand later werden Chris en ik uitgenodigd door de vrouw van Sebastiaan en zijn beste vrienden. Niet alleen om na te praten, maar ook om te bedanken. Dat doe ik niet met iedere familie, maar soms zijn dingen zó intens dat je elkaar in je hart sluit en tot op een bepaalde hoogte een band voelt.
De naasten van Sebastiaan zijn daar een voorbeeld van. Het is bijzonder om te horen dat we iets voor hen hebben kunnen betekenen in zo’n donkere periode. We kunnen het verdriet natuurlijk niet wegnemen, maar we kunnen het wel samen dragen. En als het mij lukt om van afscheid een herinnering te maken die troost biedt, dan heb ik mijn werk goed gedaan.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
De uitvaart van Quin (24): 'Zijn moeder zag eerst ravage van het dodelijke ongeluk en schrok toen ze de motor herkende en later haar zoon'
Iede Hoorn (38) is uitvaartverzorger, auteur van Leven met de dood en bekend van zijn Instagrampagina waar hij foto’s en verhalen van uitvaarten post. Op LINDA. deelt Iede twee keer per maand een bijzonder verhaal in de hoop de dood meer bespreekbaar te maken en ook te laten zien dat er meer is dan koffie met cake. Iede is getrouwd en woont samen met Chris in Amsterdam.
Lees hier nog meer columns.
