Menno

“Menno was 19 toen hij overleed”, vertelt Femke. “Hij zat tussen kind en volwassen zijn in. Een sociale jongen met een klein hartje. Menno deed veel voor anderen, was gek op auto’s, scooters en hij deed aan handbal. We hadden een goede band.”

Een paar dagen voor oud en nieuw slaat het noodlot toe. “Het was 29 december. Ik woonde nog thuis en kon de slaap niet vatten. Alsof ik aanvoelde dat er wat stond te gebeuren. Mijn broertje had een personeelsfeestje van zijn vriendinnetje en bracht haar naderhand thuis voordat hij naar huis kwam. Vanaf daar was het nog zo’n vijf á zes minuten rijden naar ons ouderlijk huis.”

Een nachtmerrie

Rond middernacht klinkt er een klap. “Mijn ouders hoorden het, zij lagen op Menno te wachten. Mijn vader rende naar buiten. Hij was als één van de eerste ter plaatse en zag dat Menno frontaal tegen een boom was gereden. Hij belde 112. Mijn moeder ging ook naar buiten. Ik bleef – met de buurvrouw – binnen. De hulpdiensten kwamen en probeerden hem nog te reanimeren, maar waarschijnlijk was hij op slag dood.”

Het moment dat volgt staat in Femke’s geheugen gegrift. “Ik hoorde mijn moeder keihard gillen. Daarna kwamen mijn ouders samen met de politie naar binnen om mij te vertellen dat mijn broertje was overleden. Het was een nachtmerrie. Ik sliep die nacht bij mijn ouders in bed.”

Oud en nieuw

Een paar dagen later is het oud en nieuw. “Menno was een enorme vuurwerkfanaat. Op 31 december lag hij opgebaard in de kerk bij ons in het dorp. ’s Avonds zijn we naar hem toe gegaan en hebben we, als eerbetoon, de deuren opengezet.”

Het afscheid is mooi. “Heel overweldigend met veel mensen.” Langzaam komt het besef dat Menno niet meer terugkomt. “De eerste vier á vijf maanden ben ik thuisgebleven. Werken lukte me gewoonweg niet. Ik vond het bovendien zwaar dat we in een dorp woonden waar iedereen het verhaal kende en iedereen praatte. Mensen suggereerden dat hij gedronken zou hebben of drugs zou hebben gebruikt. Ze wisten niet hoe ze moesten reageren, ontliepen me of vroegen juist op de man af wat er gebeurd was.”

Tekst gaat verder onder de foto.

Eenzijdig auto-ongeluk

De enigen met wie ze haar gevoel echt kan delen zijn haar ouders. “Aan de ene kant deden we het samen, aan de andere kant wilde ik mijn verdriet niet al te veel laten zien. Zij waren zo verdrietig. Ik wilde niet dat ze zich zorgen over mij zouden maken.”

Wat er precies is gebeurd, is nog altijd onduidelijk. “Het was een eenzijdig auto-ongeluk waarbij Menno tegen een boom tot stilstand is gekomen. De politie deed onderzoek. Het eerste verhaal was dat hij voor een groep fietsers zou zijn uitgeweken. Er werd een oproep gedaan in de krant om erachter te komen wie het precies waren. We wilden dolgraag weten wat er was gebeurd, maar er is nooit wat uit het onderzoek gekomen. In het begin dacht ik bij elke fietser die ik zag: misschien is hij wel voor hem uitgeweken. Nu heb ik dat losgelaten. Wat er ook is gebeurd, hij is tegen die boom aangekomen.”

Verdriet

De favoriete herinnering aan haar jongere broer? “Het liefst denk ik terug aan de vakanties samen. Het zijn de kleine dingen zoals kikkervisjes vangen in Frankrijk en in Legoland in een karretje zitten en geen grip hebben op het stuur. Toen hebben we bijna in ons broek geplast van het lachen”, vertelt Femke. “Het verdriet verdwijnt nooit. Het is confronterend dat hij langer niet meer in mijn leven is dan dat hij oud is geworden.”

Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.

Lees ookDe moeder van Lisa (30) stapte uit het leven: 'Langzaam vergeet ik hoe haar stem klonk'