In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Marlies haar moeder en broer, die in dezelfde periode zijn overleden.
Geschreven door Marlies Steenbakker, ter nagedachtenis aan haar moeder Maartje (22-09-1944- 29-12-2017) en broer Ronald (09-11-1972 – 14-01-2020).
Graag zou ik een ode willen brengen aan mijn moeder en mijn broer. Ze zijn beiden in deze periode overleden, mijn moeder vier jaar geleden en mijn broer verleden jaar.
Mijn moeder Maartje en broer Ronald waren, zoals wij zeggen, sociale wezens. Ze stonden altijd klaar voor anderen, als het nodig was. Ze waren ook altijd druk in de sportwereld, en dan met name voor de jeugd. Mijn moeder regelde van alles: van sport-uitwisselingsprogramma’s met buitenlandse verenigingen tot jeugddisco’s bij de voetbalclub.
Tien jaar geleden werd er bij mijn moeder vasculaire dementie ontdekt. Wat is dat keihard, om iemand die nog midden in het leven stond en erg genoot van alles, dan zo langzaamaan af te zien brokkelen. Ze werd steeds meer gevangen in haar eigen hoofd.
Mijn moeder was een sterke vrouw. Ze was een van de eerste vrouwelijke scheidsrechters van Nederland en jarenlang de receptioniste van een machinefabriek met als bijnaam ‘moeder Maartje’. Dat zegt genoeg denk ik over hoe zij in het leven stond. Ze is hierdoor ook echt mijn voorbeeld over hoe ik zelf ook in het leven sta. Ze heeft mij moed en kracht gegeven om nooit op te geven, hoe moeilijk en hard het leven ook soms ook is. En ben enorm trots op het feit dat ik haar dochter mocht zijn.
Vier jaar geleden op 29 december verloor ze de oneerlijke strijd. Tweede Kerstdag stond ik klaar om met mijn kerstcadeau naar haar toe te gaan, toen mijn vader belde en zei: ‘Marlies het gaat niet goed met mam, ze wil niet meer eten en drinken’. We waren hier al een beetje op voorbereid en hebben haar toen moeten loslaten.
Ze woonde inmiddels zo’n zes jaar in een verzorgingstehuis en met alle fases leer je omgaan. Het afscheid gaat hierdoor ook in fases, je raakt steeds een stukje kwijt. Ik mis met name de simpele dingen, even een bakkie koffie doen of een telefoontje hoe het gaat. Later toen we niet meer samen konden praten, pakte ik haar hand vast en dan kreeg ik vaak een grote glimlach en zag je een lichtje in haar pretogen. Dat soort dingen ga je missen… de meest simpele dingen in het leven. Soms als ik nu vriendinnen zie met hun moeder, dan komt dat gemis naar boven.
Lees ook
Carol herdenkt haar tante Mario: ‘Ik hoor je nog lachen om mijn hopeloze kookkunsten’
In november 2019 kreeg mijn broer Ronald zomaar uit het niets een epileptische aanval op zijn werk. In het ziekenhuis werd al snel duidelijk dat er een zeer kwaadaardige hersentumor in zijn hoofd zat.
De oneerlijke strijd moest hij helaas na nog geen zeven weken opgeven, er was geen enkele behandeling mogelijk. Ronald overleed verleden jaar op veertien januari. Ook Ronalds afscheid was groots en heel mooi, hier was ook duidelijk voelbaar dat wij niet de enige zijn die hem missen.
Deze foto van Ronald en mij is vijf weken voor zijn overlijden gemaakt op het strand van Egmond aan Zee. Die dag gingen we samen een bakkie doen en nog wat foto’s maken. Later bleken dit ook meteen onze laatste foto’s samen te zijn.
Ook dit soort dingen mis ik enorm, Ronald was altijd mijn grote lieve broer waar ik altijd op kon rekenen. Dat zal hij ook altijd blijven, alleen in een andere vorm. Zo zal mijn moeder ook altijd mijn grote voorbeeld blijven.
Ik ben op beiden enorm trots en ze leven nog steeds in mijn hart, en dat geeft ook de kracht om door te gaan. Maar wat had ik ze graag een ander einde van hun leven gegund. Je leven oppakken na zoveel verdriet en gemis is heel pittig, maar we doen ons best. Ik zie ook veel terug van mijn broer in mijn neefjes van negentien en zestien en ben dan ook erg trots. Zo zie ik soms weer een beetje Ronald en mijn moeder terug.
Het gemis was met name rond de feestdagen en begin van het nieuwe jaar heel voelbaar. De dingen die we normaal met het gezin deden is nu anders, hun lach en aanwezigheid is niet meer voelbaar in een kamer zoals vroeger.
Ik mis de appjes en gesprekken met mijn broer. Vooral de grapjes die we samen maakten. Het is echt waar wat ze zeggen: alles voelt zo gewoon – totdat het er niet meer is. Het is soms ook moeilijk voor anderen om het zich voor te stellen.
Maar alles is nu gewoon anders. Vooral na het overlijden van Ronald heb ik het besef om juist nog meer van het leven te genieten, al is het zonder hen.
Lees ook
Emilie herdenkt haar ouders Frits en Bertie: ‘Het gemis is en blijft enorm’
