In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Ilanda (52) haar nichtje Milou, die 17 jaar werd.
Geschreven door Anna Botic, ter nagedachtenis aan Milou Smit (28 juni 1995 – 30 oktober 2012).
Lees ook
Josés vriendin overleed jong: ‘En we wilden minstens tot ons 65e vriendinnen zijn’
Milou is de oudste dochter van mijn zusje. Ze was ontzettend lief, stond nuchter in het leven en ze had ontzettend leuke humor. Milou trok zich niet veel aan wat anderen van haar vonden en dat maakte haar ontzettend krachtig en authentiek. Ik vind het knap dat ze zich op die leeftijd zo weinig aantrok van anderen, dat doe ik zelf namelijk wel. In dat opzicht heb ik veel van haar geleerd. Zelf heb ik geen kinderen en daarom was ze als een dochter voor me. Ik heb haar zien opgroeien en vond haar met de dag mooier worden.
Ilanda en Milou:
Het begon in 2011 met een bezoekje aan de huisarts, Milou voelde zich niet zo lekker. Die avond werd ze teruggebeld en een paar uur later zat ze in het AMC. Daar kreeg ze te horen dat ze leukemie had. Wat ik aan haar bewonder, is de manier waarop ze met deze ziekte omging. Veel mensen vragen als ze ziek worden: “Waarom ik?” Milou zei dan juist: “Waarom ik niet?” Ze accepteerde de ziekte niet, integendeel. Ze vroeg zich alleen nooit af waarom juist zij degene was die ziek werd. Dit gaf aan hoe krachtig zij met deze slopende ziekte omging.
Ik heb tijdens haar ziekte veel voor haar gezorgd, nam regelmatig in de weekenden de zorg op me. In het begin was ik te voorzichtig. Milou gaf aan dat ze wilde dat ik me steviger opstelde in het ziekenhuis. Uiteindelijk heeft mij dit krachtig gemaakt. Ik vond het moeilijk om mij na 24 uur weer los te maken van haar. Op afstand, thuis, voelde het nog zwaarder dan wanneer ik dichtbij haar was.
Milou met haar gezin:
Op 30 oktober 2012 is ze overleden. Toen ze overleed, kon ik niet geloven dat ze er niet meer was. Ik kon het gewoon niét geloven. In het begin heb ik mij erg teruggetrokken. Ik merkte dat ik in die tijd veel van mijn vrienden niet meer zag, nu nog steeds niet. Dat is ook niet heel erg. Ik heb er een kleinere, sterke vriendengroep aan overgehouden.
Milou had niet gewild dat wij verdrietig zouden zijn. Zij zou juist willen dat wij doorgaan met leven. Zo helpt ze me ook om door te gaan. Het verdriet overheerst nog steeds. Ik heb geleerd om meer mijn eigen weg te gaan, omdat zij dit ook deed. Ik heb van dichtbij meegemaakt dat het leven zomaar voorbij kan zijn. Ook ben ik minder bang om dood te gaan. Als Milou het kan, kan ik het ook.
Het contact met mijn zusje is alleen nog maar hechter geworden. Ik heb mijn zusje heel verdrietig meegemaakt, wat ontzettend heftig was. Haar andere kinderen zijn heel close geworden omdat zij samen het verdriet delen. Laatst vierden we kerst, toen een van haar zusjes zei: “Zullen we allemaal wat aan Milou geven?” Dat geeft een heel dubbel gevoel. Je hebt elkaar nodig op zo’n moment.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
