In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Marlies (35) haar broer Dennis, die 24 jaar werd.
Geschreven door Marlies Blauw, ter nagedachtenis aan haar broer Dennis Blauw (25 juni 1978 – 7 januari 2003).
Lees ook
Francines man viel van de trap: ‘De avond ervoor maakten we nog toekomstplannen’
Dennis was een 24-jarige kerel die zeker nog niet bezig was met de dood. Hij genoot van het leven. Overal haalde hij zijn lolletjes uit, hij trok voornamelijk zijn eigen pad en deed de dingen die hij wilde en die hij leuk vond.
Ik was op zondagochtend 22 december 2002 stage aan het lopen toen mijn toenmalige vriendje en schoonvader binnenliepen. Ik wist gelijk dat het mis was. Er schoten verschillende scenario’s door mijn hoofd, totdat er werd gezegd dat mijn broer Dennis een ongeluk had gehad en onderweg was naar het ziekenhuis. Inmiddels is dit alweer vijftien jaar geleden.
Dennis reed op een gewone zondagochtend naar zijn werk toe. Hij werkte als kok in een restaurant en moest die dag voorbereidingen treffen voor de feestdagen. Het had die nacht gevroren en in de loop van de ochtend was het gaan dooien. Dennis reed over een klinkerstraat met links en rechts van de weg bomen. Supertrots reed hij in zijn BMW, maar vertoonde daarbij wel nonchalant rijgedrag. Volgens de politie reed hij niet zo hard, maar zeer waarschijnlijk is hij in de slip geraakt door een plas waar nog een laagje ijs onder lag. Hij is gaan tollen op de weg en kwam daarbij tot stilstand tegen een dunne boom die langs de weg stond.
Dennis raakte direct buiten bewustzijn en werd met de traumahelikoper naar het UMC in Groningen gebracht. Hier heeft hij twee weken in coma gelegen. Al vrij snel werd hij hersendood verklaard, waarna hij nog een dag langer aan de beademing werd gehouden omdat we hem hadden opgegeven als orgaandonor. Dit was zeer waardevol, want hij heeft drie mensen gelukkig kunnen maken met organen die voor hem niks meer konden betekenen.
In het verkeer ben ik banger geworden. Ik merk dat ik vooral op wegen waarbij aan de zijkant bomen staan, niet de snelheid rijd die ik daar mag. Ook merk ik dat ik spanningen heb bij onoverzichtelijkheid op een kruising, of op een mistige dag. In de zomer na Dennis’ dood ben ik op kamers gegaan in Enschede. Daar begon ik op mijn mindset te letten. Ik bekeek de situatie vanuit Dennis’ levensvisie en dat hielp mij onwijs. Ik kon me zelf ook goed in zijn levensvisie vinden en herpakte mezelf, koos weer voor mezelf. Hoe vreselijk de situatie ook is, ik wilde niet dat ik daardoor weg zou kwijnen in een hoekje. Wat zou Dennis gedaan hebben? Dit was, en is mijn wichelroede.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar nieuws@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
