In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Paul en Jessica herdenken hun zoon Boet, die na drie dagen overleed.
Geschreven door Jessica van den Bogaart, ter nagedachtenis aan haar baby Boet Dekkers (20 november 2019 – 23 november 2019).
“‘Wat is-ie lief hè?’ Twee dagen na de bevalling lagen Paul en ik samen op bed van onze zoon Boet te genieten. Alle moedergevoelens kwamen naar boven en ook Paul ontpopte zich als een zorgzame papa. Boet is ons eerste kindje samen. We straalden en hadden niets anders nodig. We hadden nooit kunnen bedenken dat de eerste momenten samen ook de laatste zouden zijn.'”
“Paul en ik waren anderhalf jaar samen toen ik zwanger raakte. Het gebeurde sneller dan verwacht, maar we vonden het spannend en waren super blij. De controles waren goed en de baby was erg beweeglijk in mijn buik. Hij zat iets boven de gemiddelde groeicurve. Dit wordt een grote sterke en stoere jongen, dacht ik.”
“Alles stond klaar en na een zwangerschap van bijna veertig weken was het eindelijk zover. De weeën waren begonnen. We reden naar het ziekenhuis en met een half uur persen was hij er. Een flinke jongen van 4425 gram. Hollands welvaren!”
“Omdat Boet meer dan vier kilo woog, moesten we een nachtje in het ziekenhuis blijven. Ze controleerden of hij zijn suiker ook zonder mij op peil kon houden. Dat kon hij. Met een maximale Apgar-score gingen we op een roze wolk naar huis.”
“Boet was alles wat we hadden gehoopt. Alles zat erop en eraan. Zijn mond en neusje lijken op die van papa. En wat een stevige billen! Hij wordt vast een wielrenner, net als papa vroeger. En zijn mooie donkere haar. We waren dolverliefd.”
“De derde nacht heeft Boet ruim twee uur gehuild, maar viel uiteindelijk rustig in slaap. Omdat het ineens stil werd legde ik mijn pink nog onder zijn neusje om te zien of hij nog ademde. Hij vertrok zijn mondje. Pfoe, overbezorgde moeder.”
“Een half uurtje later kwam Anita, onze kraamhulp. We keken naar hem en bespraken hoe de nacht was verlopen. Hij poepte, plaste en at goed, maar omdat hij ’s nachts veel wakker was geweest, gingen we zijn dag en nachtritme omgooien. We gingen hem wakker maken.”
“Anita pakte hem op en vanaf dat moment zakte de wereld onder mijn voeten vandaan. Haar gezicht vertrok in één seconde in angst, verwarring en paniek. ‘112! bel 112!!’ Binnen drie minuten stond het hele huis vol met ambulances en politieagenten. Zelfs de traumahelikopter stond klaar. Ik keek om me heen en probeerde iets te zien dat niet klopte, zoals in een droom ook altijd iets niet klopt. Maar ik vond niks.”
“Na een half uur reanimeren was het voorbij. Boet werd niet wakker. Ons lieve menneke. Het leven had nog zoveel voor hem in petto en we hadden nog zoveel liefde aan hem te geven. Wat was er in godsnaam gebeurd? Een forensisch arts kwam ons ondervragen. Alsof we hem ooit iets aan zouden doen.”
“Later is hij onderzocht in Nijmegen. Hij bleek een heel klein scheurtje in zijn milt te hebben en is langzaam doodgebloed. Boet zal altijd ons kindje blijven. We missen hem zo enorm, maar de hemel kon niet langer op hem wachten.”
Ben je een dierbare verloren? Deel je verhaal met ons. Misschien wil je een ode brengen aan iemand uit je familie of uit je vriendenkring. Mail je eerbetoon (ongeveer 400 woorden) en een mooie foto naar redactie@linda.nl o.v.v. Monumentje.
