De bevalling

“Het was een stuitbevalling, dan kiezen de meeste vrouwen voor een keizersnede. Een week eerder was ik ook nog eens van de trap gevallen, dus zelf had ik een gebroken stuitje. Maar ik wilde het natuurlijk proberen, dus het was tot het laatste moment spannend of dat zou lukken. Twintig minuten van tevoren wisten we pas dat het zou lukken.”

“Doordat het een stuitbevalling was, wilde iedereen van het ziekenhuis er zo ongeveer bij zijn. Het was in de coronatijd, maar toch stond de hele kamer vol. Uiteindelijk kwam June er met één voetje uit, waarna de gynaecoloog snel het andere eruit trok. Zelf hoefde ik niet veel te doen, aangezien het een stuitbevalling was. Drie minuten later was ze er.”

“Ik heb echt de goede support gekregen van de gynaecologen en verpleging daar. Ze gaven me constant de optie voor een keizersnede, maar maakten mij heel duidelijk dat het me op natuurlijke wijze ook zou lukken. En daarnaast weigerde ik vooral een keizersnede, omdat de fotograaf er dan niet bij kon zijn. Met het vertrouwen wat ik van de artsen kreeg, durfde ik dat aan.”

Waarom een fotograaf?

“June is ons tweede kindje, en ik heb altijd geweten dat ik niet nog meer kinderen wilde dan twee. Dus we wisten: je krijgt nooit meer een kans om het vast te leggen. Je beleeft zelf alles in een ‘blur’ en krijgt niet mee wat er om je heen gebeurt. Door de foto’s komen alle puzzelstukjes weer op z’n plek. De fotograaf mocht er eerst niet bij zijn, vanwege corona. Dat vond ik nog het ergste van deze hele pandemie, dat er eerst geen fotograaf bij mocht.”

“Jessica, de fotograaf, heeft ook nog veel gefilmd. Dus we hebben haar eerste huiltje, de eerste woorden die ik tegen haar zeg én het eerste moment met haar grote broer toen we thuis kwamen. Dat is ontzettend bijzonder. Deze foto’s zijn me zó dierbaar.”

Hieronder zijn foto’s van tijdens en na de bevalling van Miranda Wijsman.

Lees ook
Nadine had een natuurlijke stuitbevalling: ‘Jammer dat er negatief over wordt gedacht’