Die mancave kennen we nu wel, maar van de vrouwelijke tegenhanger kunnen wij even geen genoeg krijgen. Ook Ilonka Hennekeij-Brakman (46) niet. Zij toverde een oud klaslokaal om tot she-shed, waar alleen zij zich terug mag trekken.
Ilona ziet alleen maar voordelen: “Ik word daar een veel leuker mens van.”
Boeddha-beeldjes, edelstenen, gigantische stapels van oude tijdschriften. Ilonka is er dol op. Maar haar man en kinderen – van 21, 19 en 15 – zijn minder enthousiast. “Niet dat ze zich er echt aan storen, ze weten dat ik er blij van word, maar al die frutsels hoeven ook niet voor ze.” En dus staat haar eigen kamer er vol mee. Ofwel: haar she-shed.
Die heeft ze twee jaar en ze zou niet anders willen. Niet hoofdzakelijk voor de frutsels, maar voor de rust. “In ons vorige huis was er nergens een plekje voor mij alleen. Overal waren mensen, overal was drukte. Ik ben gevoelig en heb het nodig om me af en toe helemaal terug te trekken. Toen in onze huizenjacht een oud schoolgebouw voorbijkwam, wist ik direct dat dit het juiste huis voor ons was. Én welk lokaal van mij moest worden.”
“Mijn she-shed is mijn happy place. Alles klopt; ik word al blij als ik over de drempel stap. Ook als ik net een ontzettende rotdag heb gehad. Meestal loop ik direct door na een drukke werkdag; zo rond een uurtje of 17:00. Dat is misschien niet het meest handige tijdstip met het gezin, maar dan eten we maar wat later. Ik heb maar een uurtje nodig om weer helemaal op te laden en dan ben ik er weer.”
“In die tijd geniet ik soms gewoon van de stilte. Vaker zit ik er om te lezen, te schilderen, te naaien of te knutselen. Kaarsjes aan, kopje thee erbij. Heerlijk! Ik kan hier alle hobby’s uitoefenen waar ik blij van word, zonder me schuldig te voelen. Of dat iemand me lastigvalt.”
Dat is dan ook de ongeschreven regel in huis. “Zit ik hier, hang ik een briefje op met ‘ik ben er niet’. Of ik draai gewoon de deur op slot. Mijn man en kinderen weten dat ze me dan even niet kunnen storen. Ze mogen me roepen als er brand is, haha. Soms zwaaien ze wel even lief voor het raam, dan zwaai ik vrolijk terug.”
Alleen voor tentamenweken maakt Ilonka een hoge uitzondering. “De kinderen vinden het ook een fijne ruimte en vragen dan of ze hier mogen leren. Met liefde mogen ze mijn plekje dan lenen, maar zodra de toetsen zijn gemaakt… wil mama wel haar she-shed terug.”
Een eigen plekje – helemaal voor jou alleen – kan Ilonka iedereen aanraden. Dat doet ze dan ook. “Ik ben er een gelukkiger mens en een veel leukere moeder van geworden. Voorheen was ik iets te hands-on: kon ik het niet laten om me toch te bemoeien met wat er voor mijn neus gebeurde. Daar heb ik nu geen last van: heb ik mijn deur dicht, dan heb ik even geen idee wat de rest van mijn huishouden uitspookt. De ruimte en vrijheid maakt van hen ook fijnere mensen.” Win-win!
Waarom het zo ontzettend goed voor je is om je te verliezen in een hobby
