Ik had het, in tegenstelling tot de nieuwe puppy, een week drooggehouden. De komst van Teddie ging met heftige emoties gepaard. Charlie had haar in de auto op de terugweg op schoot en zei gewichtige dingen als: ‘Ik zag vandaag al een regenboog, zwanen én een ooievaar. En nu gaat de zon in het rood onder en slaapt de pup op mijn been.’ Puck schoot vol toen Teddie bij thuiskomst tevergeefs een rondvliegend blad wilde grijpen.
“Heeft iemand je al bedankt voor Teddie?”, vroeg Charlie me toen ze die avond naar bed ging. Ze was met tegenzin naar boven gelopen, want de pup moest beneden blijven.
Ik schudde het hoofd. “Maar dat hoeft ook niet, schat.” “Dank mama”, en ze drukte haar hoofd in de omhelzing stevig tegen m’n schouder. Het ontroerde me, toch liet ik geen traan. Want ik was op slag verliefd; dat huppelen als ze op je afrent, het kleine blafje tegen de kater die haar stoïcijns negeert: zelfs de drollen zijn (nog) schattig.
