Ik had de zure nasmaak van de laatste ervaring nog in de mond. Het was een bittere pil van teleurstelling. Een relatie waar ik letterlijk bovenop moest zien te komen. Ik had m’n drempel hoger dan ooit en toch was het er ineens, zonder waarschuwing: liefde.
Dat je zoveel gemeen hebt dat het kippenvel geeft: ik wist niet dat het bestond. Het overweldigende was tegelijkertijd zo vertrouwd dat angst wegbleef. Voor iedere andere situatie met een heftigheid als deze, was ik namelijk allang weg gerend.
Het is alsof je gevoed wordt op een plek waarvan je niet wist dat er voeding bij kon. Alsof je elkaar al honderd jaar kent. Iets soortgelijks maakte ik één keer eerder mee op een plek die als thuis voelde, ondanks dat ik er voor het eerst kwam. Nu had ik dat plotseling bij een man. En ik heb, tot de dag van vandaag, werkelijk geen idee hoe ik daar mee om moet gaan.
