Veel wanhoop en tranen

We hadden het er eens over en ze vertelde dat ze er geen klap aan vond, dat zwanger zijn. Ze had overal pijntjes, was voortdurend bang dat er iets mis ging, herkende haar lijf niet meer en kon dus niet wachten tot het kind eenmaal geboren was. Toen dat eenmaal zover was, bleef de eerste blijdschap die haar omgeving op haar afvuurde, eveneens uit.

Ik herinner me vooral veel tranen, veel wanhoop, veel vermoeidheid. Er kwam zo vreselijk veel op haar af en ze had geen idee wat ze aan het doen was. Uiteindelijk duurde het maanden voor ze een beetje haar draai had gevonden.

Roze wolk

Later vertelde ze me over die periode dat ze het nog wel het allermoeilijkste vond dat ze niet de blijdschap kon voelen die iedereen zo overduidelijk van haar verwachtte. En die de omgeving wél leek te voelen. ‘Wat is er mis met mij?’, dacht ze steeds. ‘Waar blijft mijn roze wolk?’ Dat die niet bestond, wist ze op rationeel niveau wel. Nu ze zelf meemaakte dat er tijdens een (gewilde) zwangerschap maar weinig ruimte is voor andere emoties dan totale euforie, voelde toch verdomd eenzaam en frustrerend.

Wat dat betreft heb ik dus ook een hoop geleerd van haar. En ik probeer eerst wat meer af te tasten hoe de zwangere in kwestie erin staat, als iemand me vertelt zwanger te zijn.

Dat de kroeggenoot deze vraag heeft leek me dan ook snel beantwoord. En natuurlijk stroomde mijn inbox vol met reacties van gelijkgestemden. Dus in de herhaling: de roze wolk is een hoax en tijdens een zwangerschap kunnen alle emoties voorbij komen. Óók de minder positieve. Zet ‘m op allemaal.

De adviezen

‘Ja, maar ook daarna als de baby er is. Je hele leven is ineens zo anders en het voornemen om gewoon lekker ‘go with the flow’ te gaan bleek in praktijk toch iets lastiger. Dus eerste weken veel thuis, en dat was soms best eenzaam en hard werken. Weinig roze of blauwe wolk gezien. Ik zou achteraf meer hulp vragen. En dan niet alleen de baby uit handen nemen, maar ook gewoon thuis een beetje helpen. Eventueel samen, nog gezellig en minder eenzaam ook. Genoeg podcasts en tips trouwens over te vinden trouwens.’

‘Ik lees nu Moederteit van Lucy Jones, echt een aanrader, gaat onder andere over eenzaamheid in zwangerschap/jong moederschap en in het algemeen wat er allemaal in de hersenen verandert als je moeder wordt. En hoe ‘roze wolk’ zo ver van de waarheid af zit voor de meeste mensen, maar dat dat ook heel herkenbaar en oké is. Zo fijn om meer diverse verhalen te lezen en dat je niet raar bent als het soms niet makkelijk en eenzaam is.’

‘Ik vond het vreselijk. Je krijgt allerlei kwalen en iedereen zei hoe leuk het wel niet was dat ik zwanger was. Je mag niks eten (en drinken). Je wordt toch heel dik. En moe. En ondertussen leuk doen. En dan 1000 mensen die vragen of je zo’n verschrikkelijke fotoshoot wil. Aftellen op de muur, zeuren bij de verkering (als die er is). En blijven bedenken dat het maximaal 9 maanden is…’

‘Naar pop poli voor als je echt op een grijze wolk zit. Na verandering van verloskundige daarheen verwezen en god wat ben ik haar dankbaar. Ook slecht van de eerdere verloskundige die het maar een beetje aanzag en geen hulp inschakelde.’

‘Ik vind er helemaal niks aan en voel me ook vaak eenzaam. Mijn lichaam is niet van mij, ik voel me niet mooi, ik ben continu moe en daardoor kan ik nu mijn werk niet goed doen. Don’t get me wrong, ben heel blij dat het me gegund is en heb zin in de komst van de baby. Maar als nog éé persoon zegt dat ik van de zwangerschap moet genieten, ga ik die persoon denk ik een mep verkopen. Wat valt er te genieten!!!???’

‘Ja ja ja en ook hier: volg Elena Bridgers voor duiding van pre en post babytijd in de moderne westerse wereld.’

‘Aanrader is ook de podcast Zwarte Muisjes over psychische klachten voor, tijdens en na de bevalling. Ik vertel er onder andere over mijn postpartum depressie, maar ook een stel andere moeders en vaders. Erg de moeite waard!’

‘Ja! Ik vond het verdomde eenzaam. Ben, van ellende, op een forum gegaan en vanuit daar kwam ik in een ‘zwangerschapsgroepje’ die allemaal een soort van tegelijk waren uitgerekend. Nu, 9 jaar later, nog steeds contact met een groot deel!’

‘Oh praat me d’r niet van! Eenzaamheid was my middle name! En het was nog coronatijd… vriendinnen zonder baby’s en tsja, alles zelf uitvinden. Nee, geen leuke tijd. Begin het nu bij 2-3 jaar pas wat leuker te vinden. Vooral wel blijven praten/appen/van je af schrijven en er is een platform: mommy friends om contact te leggen en je hebt ook van die soort van kroegpraatdingen voor moeders.’

Ik ben zwanger maar twijfel enorm, terwijl mijn vriend heel blij is: 'Twijfels hebben is echt normaal'Lees ook