Liesbeth Rasker (36) runt een Instagram-café waar elke week duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
In aflevering 79: ‘Hoe kan ik als leerkracht het verschil maken voor een leerling (9) die net zijn vader verloren is?’
Toen ik in groep 6 zat werd mijn moeder ziek, en toen ik in groep 7 zat, ging ze dood. Iedereen in mijn klas had een knutselwerkje gemaakt, met daarop zinnen als ‘ik denk aan je’ en ‘wat zielig voor je’. Stapels vol frutsels en plakwerkjes en tekeningen werden bij ons thuis gebracht. Ik herinner me dat zelfs Jeremy, een soort klassen-pestkop met wie ik het jaar ervoor nog bijna op het schoolplein had gevochten, dat ook hij iets had gemaakt.
Het is lastig te ontwarren wat ik tóen ergens van vond en wat ik nu met mijn volwassen blik invul voor het kind dat ik toen was, maar ik geloof dat ik het heel fijn vond. Mijn klas, en die van mijn zusje, was ook bij het afscheid van onze moeder. Iedereen had een kussentje mee om op te zitten, er waren bellenblaas en kleurplaten, en de klassen hadden het liedje Het leven duurt een leven lang van Kinderen voor Kinderen ingestudeerd, en zongen dat daar in de aula.
Mijn juf in die tijd, Juf Janneke, was een droomjuf. Een juf die haar kinderen echt zag, die ze liefhad als ware het haar eigen kinderen. Ze nam me wel eens apart, vertelde me verhalen, vroeg terloops naar mij. Ik weet niet meer precies hoe dat ging, maar ik herinner me niets dan warmte en veiligheid als ik aan haar denk. En dat is precies wat je nodig hebt wanneer je als kind ervaart dat de wereld geen veilige plek is, dat de ergste ramp zomaar kan gebeuren.
Dat deze kroeggenoot de vraag dus überhaupt stelt, ontroert me al: wat een voorrecht voor dat jongetje dat hij zo gezien wordt, dat iemand in zijn dagelijks leven zo met hem bezig is. Dat gun je ieder kind in die situatie, en je kunt als leerkracht echt het verschil maken in iemands leven. Er kwamen veel reacties, wat ook maar weer illustreert hoeveel halfwezen er rondlopen, hoeveel kinderen dat op jonge leeftijd voor hun kiezen kregen. Ik vind Kroegpraat op deze momenten op haar mooist, wanneer vreemden een andere vreemde vertellen over iets uit hun vroegere kindertijd, zodat een kind nu een fijne ervaring kan hebben. Dat vreemden andere vreemden belangeloos helpen, zoals ze in internettaal zeggen: Faith in humanity restored. En dan nu, de antwoorden.
