Liesbeth Rasker (36) runt een Instagram-café waar elke maandag duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
In aflevering 101: ‘Moet ik mijn eicellen invriezen? Ik weet niet of ik kinderen wil, ben 34 en single.’
Men neme een (digitale) kroeg vol vrouwen tussen de 30 en 40 en niemand zal ervan opkijken dat kinderen krijgen, vruchtbaarheid, ongewenste kinderloosheid, en al het andere rondom ‘de biologie’ vanzelf een belangrijk onderwerp wordt. Al het feminisme en emancipatie ten spijt, de korte vrouwelijke vruchtbaarheid blijft ons parten spelen.
Op datingapps waar je kunt aangeven wat je kinderwensstatus is, zie je wel eens mannen van 45 die aangeven ‘weet ik (nog) niet’ op de vraag of ze kinderen willen. Welja joh, ga jij dat dán nog eens even lekker uitzoeken, terwijl bij ons de vruchtbaarheid vanaf onze 30e al met rasse schreden achteruit gaat.
Om dat een klein beetje te compenseren kun je als vrouw je eicellen in laten vriezen, om ze later op een gewenst moment te ontdooien, bevruchten, en terug laten plaatsen. ‘Social freezing’ wordt het genoemd, sinds een jaar of tien zo populair dat de grotere centra die het aanbieden lange wachtlijsten hebben.
Het is een traject met veel onzekerheid, overigens. Hoe makkelijk er soms over gepraat lijkt te worden, dat is het niet. Je moet twee weken hormonen spuiten, de punctie schijnt voor sommigen behoorlijk pijnlijk te zijn, en de garantie op genoeg goede eitjes die ook nog eens later een gezonde baby opleveren, is er niet. Oh en, het kost ontzettend veel geld, en wordt (zonder medische reden) niet vergoed.
Zelf heb ik er ook over nagedacht. Ik denk er soms nog steeds over, zelfs. Ik ben 36, bijna 37, heb geen kinderwens, nooit gehad ook, maar toch, maar toch, wat nou als die later opeens toch komt? Geen kinderwens hebben was makkelijk toen ik, in principe, gewoon nog alle tijd had. Nu ook bij mij de slotfase van die keuzevrijheid in zicht komt zijn er toch momenten dat ik denk, fuck, zal ik dan toch voor invriezen gaan? Dan heb ik dat maar liggen?
Maar dan hebben we het erover tijdens de laatste Kroegpraat en denk ik, poh, dat is echt niet niks. Een eenzaam en ingrijpend traject, noemden velen het. Pijnlijk ook, duur, onzeker. Daar wil ik die extra keuzetijd niet graag genoeg voor, denk ik. Dénk ik, maar hoe weet je zoiets zeker? Ik vind het wat dit betreft een ellendige levensfase, moet ik eerlijk zeggen.
Ik bracht dit jaar de documentaire Heb je geen kinderen? uit, over geen kinderwens hebben, en kom sindsdien steeds met allerlei vrouwen in gesprek over dit onderwerp. ‘Het is wel ook een beetje leeg soms, leven zonder kind’, zei iemand van 46, ook al had ze er nooit aan getwijfeld. ‘Ik heb het gevoel dat ik lichter leef’, zei een ander. En iemand van 44 die net als ik twijfelt, maar altijd neigde naar ‘nee’, vertelde dat zij het heerlijk vond om de 40 te passeren, want dan hangt die vraag niet meer zo boven je hoofd en beginnen mensen er ook niet meer over. Daar kijk ik wel naar uit.
Maar goed, eitjes invriezen dus. Ik las dat Welmoed Sijtsma er binnenkort een driedelige docuserie over uitbrengt. Carolien Borgers maakte er een paar jaar terug voor LINDA. een podcast over; Over Tijd. En in Kroegpraat hebben we er bonnetjes over verzameld, die zijn nog tot maandag terug te lezen. Ik denk dat ik zelf wel al weet dat ik het niet ga doen, en tóch ga ik binnenkort eens bellen met zo’n kliniek. Gewoon, voor het idee. Je moet wel wat blijven hebben om over te twijfelen natuurlijk.
'De mate waarin we ons levensgeluk laten afhangen van een partner lijkt onuitroeibaar'
