Tere zieltjes

Dijkstra werkt al zes jaar lang als koster voor een kerk in Uitgeest. “Ik woon in de kosterswoning van een kerk die ik onderhoud. Aan mijn huis zit ook een uitvaartcentrum waar overledenen opgebaard liggen. Daar verzorg ik dagelijks de bloemen, ik kijk of de overledenen er goed bij liggen en ontvang families als ze langs willen komen.” Je dagelijks omgeven met de doden is niet voor tere zieltjes weggelegd, weet Dijkstra. Toch zegt ze het inmiddels gewend te zijn.

“Ik heb zelf tien jaar lang in de uitvaartbranche gewerkt. Daar werkte ik ook veel met overledenen. Daarom vond ik het niet erg toen ik als koster deze taak kreeg. Natuurlijk moet ik ook weleens slikken als er een jong iemand in de ruimte ligt. Dat laat me niet koud.” Desondanks zegt de koster er niet dagelijks mee te worstelen. “Het is gewoon mijn baan. Ik ben het, hoe gek ook, inmiddels gewend.”

Overleden ex

“De afscheidsruimte naast mijn huis is ervoor gemaakt om voor langere tijd lijken op te kunnen baren”, aldus Dijkstra. “De ruimte is zo ingericht dat overledenen hier lang kunnen vertoeven. Dat gebeurt ook, soms liggen ze hier langer dan een week. Het is mijn taak om dagelijks te kijken of ze niet in een staat van ontbinding verkeren. Mocht dat het geval zijn, dan wordt de kist gesloten.”

Alsof wonen naast een rouwruimte nog niet heftig genoeg is, hoorde Dijkstra twee jaar geleden uit het niets dat haar ex-man er lag. “Ik was dertien jaar lang met hem getrouwd. Er was een andere vrouw in het spel voor wie hij me verliet. Tien jaar na onze scheiding overleed hij. Ik had al die jaren geen contact meer met hem, dus wist ik ook niet dat hij was overleden. Tot ik van uitvaartmedewerkers hoorde dat zijn lichaam in de rouwkamer naast mijn huis lag.”

Lees ook
Een uitvaartonderneming beginnen in tijden van corona: ‘We krijgen veel aanvragen’

Dijkstra herinnert zich het voorval maar al te goed. “Ik zou die dag helpen met het verplaatsen van nieuwe lijken, maar uitvaartmedewerkers stuurden me weg. Ze vertelden me dat het wel zou lukken zonder mijn hulp. Later hoorde ik dat ik niet mocht helpen, omdat het lichaam van mijn ex er binnen werd gebracht. Zijn toenmalige vrouw had gewaarschuwd dat ik hier koster ben, daarom wisten de medewerkers dat ik beter niet kon helpen.”

‘Hij ligt er nu toch’

“Die gebeurtenis was heftig. Ik was al jaren van hem gescheiden en dacht het verdriet wel te hebben afgesloten. Maar toen lag zijn lichaam ineens naast mijn huis. Het uitvaartcentrum vroeg of ik niet liever wilde dat ze hem naar een andere plek zouden verplaatsen, maar ik vond het oké. ‘Hij ligt er nu toch’, dacht ik.”

Inmiddels heeft ze de situatie een plek kunnen geven, al was het een bizar toeval. “Het is een gek idee dat het lijk van je ex ineens zo dichtbij je ligt. Maar ik kon er toch niets aan veranderen. Gelukkig kon ik rekenen op veel steun van vrienden en familie, dat hielp enorm.”

Gooische Vrouwen

Al wordt ze dagelijks geconfronteerd met verdriet, toch zou Dijkstra haar baan nooit willen inruilen. “Hier krijg ik energie van. Als ik de kerk schoonmaak zet ik keiharde muziek op en zing ik mee, ik ben aanwezig bij de mooiste trouwerijen en heb zelfs filmopnames meegemaakt. Zo werden scènes van de tweede Gooische Vrouwen-film in mijn kerk opgenomen. Dat had ik anders nooit meegemaakt.”

Lees ook
Annemiek verzorgt uitvaarten: ‘Rouwen kan niemand alleen, zeker nu niet’

“Elke dag is anders. De ene dag hijs ik een regenboogvlag aan de kerktoren, de andere dag woon ik, gehuld in zwart, een begrafenis bij. Ik lijk wel een kameleon.” En dat is ze. “Ik ben gastvrouw, conciërge, psycholoog en klusjesvrouw in één. Dit beroep is, ondanks alle heftige gebeurtenissen, prachtig. Ik zou niet anders willen.”