Cadeautje

“Wat attent, dacht ik nog, toen mijn zwager zei dat hij iets leuks had meegenomen van zijn vakantie op Bali. Ik was nog niet zo lang in de familie, dus voelde me gevleid. Hij waarschuwde wel dat het mogelijk een maatje te klein zou zijn. Lastig inschatten ‘die Aziatische kledingmaten’, vond-ie, en hij overhandigde me het tasje.”

“Noem het naïef of gewoon hartstikke dom. Maar ik was nog altijd in de veronderstelling dat als iemand me een cadeautje in handen drukt, dit voor mij bestemd is. Ik had nooit een kind gebaard; wist ik veel dat een kleine in huis standaard de gelukkige is als er cadeaupapier bij komt kijken.”

“Het zag er inderdaad wel wat klein uit: het groene vestje. Misschien was het een soort crop top? Daar had ik mijn schoonzus op de vakantiefoto’s vaak genoeg in zien lopen. Met de opmerking over de maat in mijn achterhoofd, dacht ik geen seconde aan de tweejarige dochter van mijn vriend, Fay*. En dat zij mogelijk de gelukkige was.”

Doorzetten

“Ik kan mezelf nog voor de kop slaan, maar IK wurmde me in het ding. Dat ging op z’n zachtst gezegd best moeizaam. De stof kraakte, maar ik vond het onbeleefd niet verder te proberen. Ik bedoel: een cadeautje speciaal voor mij meegenomen uit Bali … dat kon ik toch niet zomaar in de hoek gooien. Bovendien: misschien rekte de stof wel mee…”

“Dat deed het niet. Een arm ging er – een soort van – in en zat daarna gevangen als een Bifi-worstje in zijn verpakking. De naden stonden op knappen. Ik had het inmiddels bloedheet; het leek wel alsof ik verdomme in Indonesië zat. Mijn zwager keek minutenlang toe en vertrok geen spier. Daardoor had ik nog steeds geen argwaan. Nog even en het crop top slash vestje zou scheuren. Dat zag mijn zwager ook: ‘Als jij ‘m past, past Fay de kimono zeker’, merkte hij uiteindelijk droog op. Een kimono dus, voor een tweejarige.”

Voorpassen

“Ik wilde iets bijdehands zeggen, maar mijn hoofd werkte (nog steeds) niet mee. Ik stamelde dat ik ‘altijd voorpaste’. Dat Fay het anders zelf niet wilde proberen. Ik weet nog altijd niet waar ik deze onzin vandaan haalde, maar het maakte de situatie nóg ongemakkelijker dan die al was. ‘Kom dan, Fay’, zei ik. ‘Nu jij’. Maar Fay zat in haar ’twee-en-ik-zeg-nee-fase’ en voegde daaraan toe ‘Nee, Kirs aandoen’. Ik fakete dat ik nú echt een deadline moest halen – zwager paste immers op, omdat ik onverwacht moest werken – en verstopte me urenlang in de studeerkamer tot mijn vriend thuiskwam. Ze hebben er toen samen smakelijk om gelachen.”

“Het is inmiddels al twee jaar geleden, maar bij ieder cadeaumoment – zijn er veel met een kleine, weet ik nu – wordt me nog altijd gevraagd of ik niet even ‘moet voorpassen’.”

*De naam van Kirsten en Fay* zijn gefingeerd en bekend bij de redactie.