Carly is een jonge ondernemer en de wereld ligt aan haar voeten. Maar intern waait er constant een – voor de buitenwereld geruisloze – storm: een bipolaire stoornis.
Het is vandaag Wereld Bipolairendag. Carly* (25) vertelt hoe is het om met zo’n onzichtbare stoornis te leven.
Dat ze bipolair is, wist Carly langer niet dan wel. “Sinds mijn zeventiende heb ik last van depressies, al wist ik dat toen zelf niet. Ik liep er al zo lang mee, dat ik er mee leerde leven. Op een gegeven moment was ik er zelfs van overtuigd dat iedereen zich zo voelde als ik. Ik vermoedde helemaal niet dat ik met een mentale stoornis te maken had.” Zodra ze burn-out-achtige symptomen krijgt, trekt ze toch aan de bel. “En dan blijkt opeens dat je een bipolaire stoornis hebt.”
Bij een bipolaire stoornis heb je last van extreme stemmingswisselingen. Manische en depressieve periodes – ook wel ‘polen’ – wisselen elkaar af, zonder een vast patroon of vaste duur. Tijdens een manische periode ben je extreem vrolijk en druk. Tijdens een depressieve periode word je juist overmeesterd door extreme somberheid. Een bipolaire stoornis is een stemmingsstoornis en wordt ook wel een manische depressie genoemd.
Het is als een tropische stom: het ene moment een zacht en zwoel briesje en het andere moment trekt een tornado je fundering volledig uit de voegen. “Als ik manisch ben, kan ik superblij zijn en méga zelfverzekerd. Dan voel ik me net Beyoncé en kan ik voor mijn gevoel de hele wereld aan. Maar daarna ben ik ontroostbaar en heb ik geen energie om überhaupt de gordijnen open te doen of met mensen te communiceren. Dit kan echt binnen vijf of tien minuten omslaan.”
Ook in haar relaties laait die tropische bipolaire storm vaak op. “Het ene moment was ik over the moon en dolverliefd, het andere moment wilde ik meteen de stekker eruit trekken. Ik kon zó boos worden dat ik mijn eigen haar uit mijn hoofd trok.”
Omdat haar stoornis onzichtbaar is, heeft Carly wel eens te maken met onbegrip. “Als je een voet mist en mensen zien je hinken, dan begrijpen ze dat je hinkt omdat je een voet mist. Als ik stemmingswisselingen heb of woede-uitbarstingen, dan ben ik gewoon gestoord of agressief.”
Haar mentale aandoening zorgde ook voor veel frictie binnen het gezin. “Mijn ouders wisten niet wat er in mij omgaat, waardoor er veel ruzies ontstonden. En die ruzies werkten mijn woede-uitbarstingen weer in de hand. Voor mijn omgeving blijft het soms ook lastig om met mijn stoornis om te gaan, maar mijn familie en belangrijkste vrienden kennen mijn situatie en laten me in mijn waarde.”
Om de innerlijke storm tot bedaren te krijgen, gaat Carly in therapie. “Vóór mijn diagnose was het een bodemloze put. Ik bleef maar vallen en vallen. Ik durfde niet té blij te zijn, want dat was vaak van korte duur en een terugval kwam dan des te harder aan. Daar moest ik iets mee.” Maar van medicijnen moet ze niets weten. “Als therapie niet zou werken, wilden de psychologen overgaan op medicatie. Maar ik wilde eerst zelf proberen om te leren leven met een bipolaire stoornis. Voor sommigen is medicatie een passende oplossing, voor mij is het plan C of D.”
Ondanks dat Carly nu ook nog diepe dalen kent, heeft therapie haar geleerd om slechte dagen te accepteren. “Dan voel ik me gewoon een dag kut. Die dag is niet weggegooid; morgen of overmorgen is het weer beter.” Daarbij geeft de diagnose haar rust. “Ik weet wat er met me aan de hand is en dat mijn symptomen bij een stoornis horen. Het zal er altijd zijn, maar het mág er ook zijn. Voorheen vocht ik er heel hard tegen, maar ondertussen heb ik geaccepteerd dat het een deel van mij is.”
Ondanks dat Carly pleit voor meer openheid over mentale gezondheid, praat ze zelf niet graag over haar stoornis. “Ik vind ‘bipolair’ heel zwaar klinken. Het is echt een hoge drempel om dat openlijk te vertellen, omdat mensen er een vooroordeel over hebben.” Al is ze wel heel open over haar therapie en haar depressies. “Daarop heeft nog nooit iemand tegen me gezegd dat ik niet spoor of dat ik aandacht zoek.”
“Ik hoop vooral dat anderen zich herkennen in mijn verhaal en weten dat een mentale stoornis niet het einde van de wereld is. Dat je ook gelukkig kan zijn mét. Als ik me goed voel, dobber ik in een mooie baai die soms overvallen wordt door onweer en een tsunami. Maar ook dan weet ik dat die mooie baai er is, want ondertussen kén ik die plek.”
*Carly’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Dit artikel is al eerder op LINDA.nl verschenen.
Hanna Verboom maakt docu over haar bipolaire stoornis en start campagne
