Ingeborg moest onder het mes en in ruim 9 uur tijd wist de chirurg het overgrote deel van haar tumor te verwijderen. Zo’n 10 procent bleef zitten. Daarop volgden angst, zorgen en verdriet. “Toen dat eenmaal neerdwarrelde, kreeg ik een gevoel van haast. Ik besefte dat ik maar beperkt tijd had en ik wilde leven tot de vonken er vanaf spatten. Het gevoel van FOMO (fear of missing out, red.) nam de overhand.”

Levenslef

Ze ging skydiven en bezocht feest na feest. Deze ‘levenshaast’ beschreef ze in haar eerste boek. “Maar escapisme leidt tot verwijdering. Mijn relatie strandde en ik ging aardig down the drain“, vertelt ze. Terwijl ze terugkijkt op “de smeulende puinhopen van haar leven”, startte haar zoektocht naar senang zijn. “Je weet dat je de strijd nooit gaat winnen. Hoe hard ik mijn best ook doe, die tumor gaat niet weg. Ik moest iets anders doen om alles uit het leven te halen.”

Haar tweede boek, Levenslef, gaat over het leven in het hier en nu. “Ik wilde de dood omarmen.” Daarom ging ze bijvoorbeeld in therapie en besloot ze met haar 70-jarige moeder ayahuasca te doen. “We lagen samen brakend op een matje omdat we vriendjes wilden worden met de dood”, zegt ze lachend.

En dat is gelukt. “Ik heb dit proces doorlopen, alles aan mijn kinderen gegeven en mijn tweede boek geschreven. Ik ben er wel klaar voor. En ja, dat kan. Ik kan ook gaan doen alsof de dag niet komt dat ik afscheid moet nemen van mijn kinderen. Maar het zou zonde zijn als ik tot die dag alleen maar met mijn nagels in het stucwerk van het leven heb gehangen.”

Lees ookZo praat je over de dood: vermijd dooddoeners en stel open vragen

Hier en nu

Verwoed alles uit het leven proberen te halen leverde haar namelijk niks op. “Het gaat om het hier en nu. Angst voor de dood heeft grotendeels plaats gemaakt voor dat gevoel. Dat is mijn grootste inzicht. Ik kwam er uiteindelijk achter dat geluk veel dichterbij is dan je denkt. Het zijn toch de momenten met je kinderen of de verbinding aangaan met mensen.” Het hoeft volgens Ingeborg niet groots en meeslepend. “Het leven vieren, dat vind ik een rukzin. Maar er zit wel iets in. Je moet genieten van wat er wél is.”

Terwijl ze dat doet, verstrijken de jaren. Verrassend genoeg. “Ik ben een soort wonder. Toen ze de tumor ontdekten, dachten ze dat ik na anderhalf jaar dood zou zijn. Maar time flies when you’re having fun. En geen fun. We zijn ondertussen negen jaar verder. Mijn dochter kent mij niet anders dan met een hersentumor, maar zij is ondertussen ook al weer 9. Mijn zoon is 11, die had laatst zijn eerste puistje. Met een dikke unit op zijn bovenlip zei hij: ‘Zo mama, die pik jij even mooi mee’.”

Zwemmen en friet eten

Ondanks dat Ingeborg met zware epileptische aanvallen kampt en weet dat haar leven vroegtijdig gaat eindigen, voelt ze zich goed. “Skydiven, wielrennen of autorijden gaat niet meer, maar we nemen straks een duik in de Amstel en dan ben ik erg gelukkig.”

Of er ergens nog een bucketlist hangt? “Ik kan zeggen dat ik de wereld nog rond wil reizen, maar dat is niet zo. Ik wil gewoon dat het zo lang mogelijk ‘normaal’ blijft. Dat je met je kinderen in de Amstel kunt gaan zwemmen en op vrijdagavond friet eet”, zegt ze.

“Je kan plannen maken, maar begin eens om je heen. Kijk wat er allemaal al is. Dan hoef je misschien niet te parachutespringen of diepzeeduiken.”

Senang

Naar eigen zeggen zit Ingeborg ondertussen aardig senang met een kopje thee op de bank. “Ik ben tevreden. Stel ik zou morgen op mijn sterfbed liggen, dan denk ik: het was prachtig. Ik heb heel erg genoten van mijn kinderen, mijn vrienden en van alles wat er wél is.”

Maar voor nu lijkt de dood haar vooral nog heel ongezellig. “Dan moet ik weer alleen gaan. Waarom niet met z’n allen?” grapt ze. “Maar dan hoop ik dat jullie hier niet vergeten dat het leven al heel veel te bieden heeft.”

Lees ookWaarom Will blij was met zijn hersentumor: 'We moeten dankbaarder zijn'