Kinderspel

“Dit huwelijk vond plaats op een buitenlocatie: een kasteel, gelegen op een idyllische locatie in het bos. Het bruidspaar was super leuk, allebei begin veertig en elkaars eerste grote liefde. Ze hadden nooit de behoefte om te trouwen, tot hij ziek werd. Hij herstelde gelukkig, maar ze wilden toen toch wel graag de grote belofte aan elkaar maken.

Het kennismakingsgesprek was heel fijn. Ik vraag daarin altijd of er ook kinderen aanwezig zijn, want dat vind ik een leuke factor. Zij laten zich door niets of niemand iets zeggen, wat vaak voor grappige reacties zorgt in de zaal. Ze meldden dat twee neefjes aanwezig zouden zijn bij de ceremonie. Eentje van vier en een van twee. De bruid stelde me gerust: ‘Ze worden prima beziggehouden, zit daar maar niet over in.’ Ik gaf hen, net als altijd, de tip om een kleine goodiebag te verzorgen voor hun neefjes. Wat papier, potloodjes en misschien een snoepje doen wonderen voor de afleiding. Zo’n peuter zit tenslotte niet te wachten op een lang verhaal van mij. Het boeit ze simpelweg niet.”

De dag

“Je voelt het al aankomen: ik was amper begonnen met mijn toespraak en de kleinste, laten we hem Joep noemen, begon al zachtjes te mekkeren en tegen de stoel voor hem aan te trappen. Zijn ouders susten hem en gaven hem een telefoon om een filmpje op te kijken, maar wifi en kasteelmuren zijn geen goede combinatie. Na twee minuten werkte dat niet meer en zette hij zijn interne alarm op. Hij begón me toch een partij te krijsen, het was niet normaal. Ik ging maar gewoon door, want met de microfoon kwam ik er nog net overheen. Na een paar minuten werd de zaal wat onrustiger. Mensen begonnen te schuiven en vuile blikken vlogen over en weer. Joep blééf maar krijsen, twintig minuten lang.

Ik wist dat de geloften het belangrijkst waren voor dit bruidspaar. Ze hadden ze zelf geschreven en die wilden ze graag voordragen tijdens de ceremonie, maar ja. Als Joep zo zou blijven blèren, kwam daar weinig van terecht. Vlak voor de geloften vroeg ik dan ook, voor het eerst ooit, of dat een van de ouders misschien mét Joep de ruimte wilde verlaten. ‘Dit is niet leuk voor hem, niet voor jullie en niet voor het bruidspaar. Zij willen elkaar nu heel graag vertellen waarom ze van elkaar houden.’ En toen gebeurde het: iedereen bleef stug zitten. De moeder was getuige en bleef met haar armen over elkaar op haar plek, maar de vader wilde dit stuk van de ceremonie ook niet missen.

Ze bleven elkaar verwijtend aankijken tot op een gegeven moment opa boos opstond. ‘Dan ga ik wel’. Hij greep Joep zo, hup, onder de arm en is buiten een rondje met hem gaan lopen. Maar zelfs door die kasteelmuren heen hoorden we hem nog krijsen. Hij hield het ook zo lang vol? Dat was nog het meest verbazingwekkende.”

Dikke kus

“Ik bood mijn excuses aan bij het bruidspaar, maar zij waren het gelukkig helemaal eens met mijn beslissing. Halverwege de geloften kwam opa weer binnen: ‘Hij is weer stil hoor, we kunnen door.’ Het duurde precies twee zinnen, toen ging het alarm weer af. Toen was de vader er klaar mee: hij nam Joep mee en we hebben hem de rest van de ceremonie niet meer gezien.

Het grappige is: achteraf kwam het jochie nog naar me toe voor een foto. Hij vond mijn toga heel interessant en gaf me nog een dikke kus. De ceremonie had dus een verrassend einde, maar dat dit kleine, schattige mannetje zoveel kabaal kon produceren is echt onvoorstelbaar.”

Oproep

Heb jij ook nog een goed verhaal liggen over een beroerd verlopen bruiloft? Deel het op LINDA.nl. Mail in het kort jouw verhaal samen met je naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s naar ellen.hensbergen@linda.nl.

*Wegens privacyredenen is de naam van Nora gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Lees ook
Trouwambtenaar Nora: ‘Ik moest de ouders van de bruid echt uit elkaar trekken’