Ik denk niet dat Bennie en Cecile net zo vaak aan mij denken als ik aan hen. De ouders van mijn eerste liefde komen al jaren wekelijks uit een een laatje van het geheugen, als ik schalen in de vaatwasser zet of ze gebruik om pasta uit te eten.
Die kommen namen zij 28 jaar geleden voor me mee van de Italiaanse camping aan het Gardameer, de Toscane-bestemming van de jaren negentig.
Zo zijn er wel meer mensen en objecten die onbelangrijk zijn en toch, als versnipperde figuranten, deel uitmaken van mijn huidige leefomgeving. De lamp van de vader van buurmeisje Marieke die op het bureau in mijn kantoor staat, bijvoorbeeld. Overigens is niet alles in pais en vrede overgedragen, zo heb ik een houten tekenpop (die voor de verhoudingen dient) uit het klaslokaal van meester Keizer ontvreemd.