Iedereen verdient een uitvaart die recht doet aan wie hij of zij was, vindt uitvaartverzorger Iede Hoorn. Want hoewel de dood verdrietig en schrijnend is, is er ook zoveel liefde.
Elke twee weken schrijft Iede over bijzondere mensen en hun uitvaart. Om de dood bespreekbaar te maken en te laten zien dat er veel meer is dan koffie en cake.
Ik stap het huis binnen en word naar de woonkamer geleid. Het zit vol met familie en daar, in het midden van de woonkamer, ligt hij op een ziekenhuisbed. Hij is doodziek, maar dat heeft zijn houding niet aangetast. Ik zie een trotse man, Danny. Hij zit rechtop in het ziekenhuisbed als een soort van koning op zijn troon. En ik ben te gast in zijn kasteel. Ik stel me voor en ga naast hem zitten.
Zijn moeder heeft me van tevoren gezegd, of meer gewaarschuwd, dat hij niet zo’n prater is, al helemaal niet als het over zijn eigen einde gaat, maar daar merk ik niet zo veel van. Hij is inmiddels zo ziek dat hij wel moet gaan praten over zijn uitvaart. Hij voelt zich ook duidelijk prettig. Hier, in zijn huis met al zijn geliefden om zich heen. Het zorgt voor een gemakkelijk en fijn gesprek, maar ik merk wel dat hij me aan het aftasten is.
Wie is deze onbekende man? Liggen we elkaar? Hij vertelt wat over zijn gezin – een vrouw en een dochtertje – zijn ziekteverloop en we behandelen ook nog wat koetjes en kalfjes. Als we allebei een steenbok blijken te zijn, moeten we lachen en is het ijs echt gebroken. Het is iets sufs natuurlijk, iets waar we allebei weinig waarde aan hechten, maar de manier van praten, waar we om moeten lachen; er is een klik.
Was die er niet geweest, dan had Danny me dat zeker verteld – zo laat hij me later weten. Hij is eerlijk en recht voor zijn raap en gaat zijn uitvaart echt niet laten regelen door iemand die hij niet mag. En terecht.
Nu iedereen wat meer op zijn gemak is, laat hij me helemaal toe en praten we meer over zijn uitvaart. Hij heeft al best wel wat ideeën: hij wil thuis overlijden, de kist heeft hij al uitgezocht en het lijkt hem ook wel leuk om met een bus te gaan. Dan kan zijn hele familie met hem in de bus meerijden van het huis naar het crematorium. Verder wil hij een afscheid met veel foto’s en muziek, het liefst ook wat hardcore. Ik schrijf het allemaal op en begin te grijnzen. Ik ben zelf ook niet vies van een beetje techno, dus dat gaat helemaal goed komen.
De bus is er gekomen. Samen met zijn dochtertje en zijn drie neefjes liep ik voor de bus uit, terwijl die stapvoets naar het crematorium reed. De kinderen kregen een grote en prominente rol in het afscheid. Ze decoreerden met stiften de kist, lieten een ballon op met een briefje voor hem en waren overal bij. Danny, maar ook zijn familie was erg betrokken bij de organisatie.
Danny was er nu dan wel niet meer, maar dit afscheid hadden ze echt samen gedaan. Daardoor werd het ook een prachtig en lief afscheid. Ik werd echt opgenomen door de familie en dat heb ik als ontzettend warm en waardevol ervaren. Zoiets is zeker niet vanzelfsprekend en op zo’n moment vind ik het heel bijzonder dat ik deze mensen kan bijstaan, en dat zij mij toelaten op zo’n groot en zwaar moment in hun leven.
Ik denk deze week vaak terug aan Danny. Morgen word ik namelijk negenendertig. Nog één jaar en dan word ik veertig. Nog één jaar en ik ben net zo oud als Danny toen hij overleed. Hij voelde als een leeftijdsgenoot en zijn overlijden heeft me wel aan het denken gezet over mijn eigen sterfelijkheid. Je weet nooit hoe de dingen er over een jaar voorstaan. Dat is confronterend, maar dat feit maakt me niet verdrietig. Als dat zo zou zijn, zou ik mijn werk niet meer goed kunnen doen. Het geeft me juist heel veel levenskracht en ik sta er daardoor ook meer bij stil dat ik een bevoorrecht mens ben.
Mijn man en ik zijn gezond en we verwachten dit jaar een kindje; hoe mooi is dat? Door de dood kan ik het leven meer waarderen, beter stilstaan bij kleine momenten en kleine dingen. Nee zeggen om meer tijd met mijn familie en vrienden door te brengen, het ervan nemen op een zonnige dag (misschien een slecht voorbeeld op dit moment in Nederland) en genieten in plaats van het gehaaste leven te leven.
Iets wat Danny, in zijn laatste weken omringd door warmte en gezelligheid, heel goed begreep. Genoeg water drinken is ook zeker belangrijk, maar mocht je nog een goed voornemen zoeken, dan zou ik het leven vieren op nummer één zetten.
Iede Hoorn over de uitvaart van Maud: 'Ze leefde maximaal en stopte op haar hoogtepunt'
Iede Hoorn (38) is uitvaartverzorger, auteur van Leven met de dood en bekend van zijn Instagrampagina waar hij foto’s en verhalen van uitvaarten post. Op LINDA deelt Iede twee keer per maand een bijzonder verhaal in de hoop de dood meer bespreekbaar te maken en ook te laten zien dat het meer is dan koffie met cake. Iede is getrouwd en woont samen met Chris in Amsterdam.
