De laatste keer dat mijn vader jarig was pakten we flink uit. We versierden de kamer, bliezen ballonnen op en zetten hem een Amy Winehouse-masker op. Ik nam een foto waarop hij gierend z’n tanden bloot lachte. Ineens viel het op: hij had inmiddels een spleet van hier tot Tokyo.
Het spleetje tussen mijn voortanden is niet half zo indrukwekkend, maar ik maak me zorgen. Wat als de ruimte toeneemt als ik ouder word? Wil ik dat? Nee. Ik zal voor een oplossing sowieso naar de tandarts moeten. En laat ik daar nu, tot mijn grote schaamte, al tijden niet geweest zijn. Dat heeft een reden.
Jaren geleden schreef ik voor een magazine een column over de receptionistes van de tandartsbalie. Van klantvriendelijkheid had men nog nooit gehoord. Het was een geestige column, vond ik, maar ik had de naam van de praktijk laten staan, in plaats van er een te verzinnen. De oppervrouw van de receptie belde en strooide nijdig met termen als ‘smaad’ en ‘laster’.
