In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Henriëtte haar vader Bennie, die is overleden aan slokdarmkanker.
Geschreven door Henriëtte Beekhuis, ter nagedachtenis aan haar vader Bennie Bakker (21-12-1954 – 23-04-2020).
Liefde betekent ook loslaten, maar dat is wel het moeilijkste wat er is.
Al maanden had hij vage klachten, totdat er voorgesteld werd om een slokdarmonderzoek te doen. Een geïrriteerde slokdarm dachten ze. Helaas was de uitslag totaal anders. Een agressieve vorm van slokdarmkanker. De diagnose was maximaal vijf jaar. Verdere onderzoeken volgden en na een week kregen we de uitslag. Het was uitgezaaid naar de lymfeklieren, het ruggenwervel en het buikvet. Alleen palliatieve zorg was nog mogelijk. Alsof iemand een stoel onder je vandaan trekt.
Hij was vastbesloten: de kanker kreeg hem niet klein. Hij wilde de kleinkinderen groot zien worden. Vol goede moed ging hij zijn eerste zware chemo tegemoet. Een chemo die veel te zwaar was voor zijn zieke lichaam. Eerst weer aansterken, zei de oncoloog. Toen kwam corona. We mochten niet meer op bezoek en niet meer knuffelen – iets waar wij allemaal zo naar verlangden. 2 april werd ik gebeld door mijn moeder. De huisarts was bij mijn vader geweest. De tumor en de uitzaaiingen waren actief. Het ging snel.
Gelukkig hadden mijn broer en ik op de achtergrond nieuwe woonruimte voor onze ouders geregeld. De laatste wens van onze vader was een mooi appartement, gelijkvloers en een mooie plek voor onze moeder. Het oude huis was binnen een week verkocht en 4 april was de dag van de verhuizing . Doordat de kanker zo om zich heen greep in zijn lichaam, moest hij er in een rolstoel naartoe gebracht worden.
Eenmaal daar had hij rust en kon hij het loslaten. Toen ging hij snel achteruit. Op 22 april, de dag van de overdracht van de ouderlijke woning, werd de pomp aangesloten. Zijn lichaam was op. Wilskracht had hij wel voor tien, maar het kon niet meer. Een emotioneel afscheid volgde.
Ik moest hem loslaten. Anders kon hij mij niet loslaten. Dit waren zijn laatste woorden. Wij waren heel close met elkaar. Ik was zijn kleine meid. Ik hoefde maar te bellen en met een kwartier was hij er. Het is nog steeds vreemd dat zijn auto de oprit niet meer op komt rijden, ik zijn stem niet meer kan horen en geen foto van de kleinkinderen meer naar hem door kan sturen.
In de vroege ochtend van 23 april is mijn vader, in het bijzijn van mijn moeder, overleden.
Mijn rots, voor altijd in mijn hart.
