Van kinderen die tijdens een Zoom-vergadering naakt het beeld in wandelen tot de klaagzang over je baas naar, jawel, je baas sturen. Gênant, maar overkomelijk.
In de rubriek Lekker Gênant delen onze lezers hun ongemakkelijkste momenten. Want hoe naar die momenten ook zijn, ze zorgen wél voor goede verhalen.
Deze week doet Emily (31) haar verhaal.
Waar: In een indoor skihal.
Wanneer: Tijdens een sportieve eerste date.
Getuige(n): Haar date, alle mensen in de skihal en de restaurantgangers in het bijzonder.
Situatie: Emily probeert haar date, een groot skiliefhebber, te imponeren in de skihal. Dat ze nooit eerder heeft geskied, wuift ze weg. Hoe moeilijk kan het zijn? Dat beseft ze als ze onderaan de piste ligt.
“We leerden elkaar kennen via Tinder en daar raakten we aan de praat over wintersport. Hij was een groot fan, ik droomde er altijd al van eens op de latten te staan. Van het één kwam het ander: ons gesprek werd een date en wel in de indoor skihal. Hoe leuk, dacht ik toen nog, eens iets anders dan de bioscoop. Dat ik geen skipak had maakte niets uit, dat kon ik gewoon lenen van zijn moeder.”
“Zoals een beginner betaamt, ging ik eerst een keertje van de babyheuvel. Dat ging prima. Ondertussen zag ik vanuit mijn ooghoek de kleinste kinderen van de hoogste piste naar beneden sjezen. Ik voelde me een beetje suf op die babyheuvel. Ik bedoel, zij konden net lopen, dan kon ik toch ook zeker wel zo’n piste af? Fuck it, dacht ik, ik ga ook gewoon omhoog. Wel zo gezellig voor mijn date, die ik zo stiekem ook probeerde te imponeren.”
“Laat ik het zo zeggen: we begonnen tegelijk, maar verder liep onze tocht naar beneden allesbehalve synchroon. Ik ging met een noodgang naar beneden. Niet omdat ik zo’n daredevil was, maar omdat ik niet meer kon stoppen. Ik dacht nog: pizzapunt, pizzapunt, pizzapunt, maar in paniek maakte ik ieder ander gerecht. Voor mijn gevoel vloog ik met 4848372 kilometer per uur naar beneden.”
“Onderaan aan die piste was het restaurant – die dag overladen vol met mensen – dat uitkeek op de piste. Net voor de grote ramen stonden paaltjes met netten ertussen, om zo de mensen op te vangen die net als ik geen pizzapunt konden maken. In theorie hartstikke handig… als ik in zo’n net was beland. Maar nee hoor, ik ging knalde recht óp het paaltje. Mijn ski’s klapten in mijn nek, waardoor ik knock-out ging. De restaurantgangers hadden in ieder geval spectaculair uitzicht.”
“Ik werd wakker in de EHBO-kamer, naast de hulpverleners en mijn date. De wond tussen mijn wenkbrauwen werd daar dichtgelijmd. Mijn date was zich rot geschrokken. Ik begon al snel te lachen, totdat ik mezelf in de spiegel zag. Ik leek wel een bloeddorstige vampier: werkelijk overal zat bloed. Ook op het skipak van zijn moeder, dat we later die middag samen, en ietwat beschaamd, terugbrachten.”
“Inmiddels zijn we zes jaar en een litteken verder. Ski’s raak ik never ever meer aan. Sterker nog: niemand krijgt mij ooit nog mee op wintersport. Ook geen knappe date. Tussen hem en mij is het uiteindelijk ook niets geworden Het leek me toch handiger als zo’n skifanaat een vrouw zou ontmoeten die nog wel een keer de piste af durft, haha.”
Dit artikel is al eerder op LINDA.nl verschenen.
Juf Annemieke ontdekt gênant 'geheim' tijdens kringgesprek: 'Moeder zat nogal - eh - ongemakkelijk'
