Wendy (29) en Peggy (28) hadden een kinderwens, maar met twee vrouwen gaat dat toch wat moeilijker. In oktober 2016 werd dochter Lexis geboren. Wendy vertelt ons over de zoektocht naar een geschikte donor.
Voor elke fase heeft Wendy, pedagogisch medewerker, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Laura heeft half jaar na de bevalling nog elke dag pijn: ‘Het is prachtig, maar ook super heftig’
“Mijn vrouw Peggy en ik wilden allebei de baby dragen, maar we besloten dat ik als eerste mocht. Ik ben iets ouder en Peggy studeerde op dat moment nog. In 2013 begon de zoektocht naar een donor. Niet via een kliniek, omdat we de donor persoonlijk wilden leren kennen. Daarbij is de Deense donorkliniek – waar veel vrouwen gebruik van maken – ontzettend duur. En wanneer ons kind ooit contact wil met zijn of haar vader, leek het ons handig als hij Nederlands spreekt.”
“We belandden op vreemde websites waar mannen zich aanbieden als donor. Al snel bleek dat veel van hen een vrouw wilden scoren en de baby op de ‘normale’ manier wilden verwekken. Eén van hen bood zelfs aan om sex te hebben met een laken met een gat tussen ons in, zodat ik hem niet hoefde te zien. Topidee, maar nee, dankje.”
Wendy vijf maanden zwanger.
“Gelukkig waren er ook mannen die écht wilden helpen. Bij de eerste leuke match was alles nog ongemakkelijk. Dit avontuur hing eigenlijk van ongemakkelijkheden aan elkaar. De ontmoeting was al heel spannend, maar het klikte gelukkig meteen. We tekenden beiden een zelf opgesteld donorcontract en toen gingen we ervoor.”
“Het moment dat hij zich ‘even terugtrok’ was weer – jawel – ongemakkelijk. We waren bij hem thuis en wachtten – met de tv hard aan om maar niks te horen – terwijl hij zijn zaad voor ons in een potje deed. Daarna lag ik met mijn benen omhoog op zijn bed, terwijl Peggy met een spuitje het zaad bij me inbracht. Het was vies, maar we hebben er ook heel erg om gelachen. Mensen hadden ons eens moeten zien!”
“Helaas was ik na zes pogingen nog niet zwanger en vond deze donor het teveel gedoe worden. Dat vonden wij heel moeilijk, maar gelukkig vonden we al snel een nieuwe man. Deze verzweeg echter alles voor zijn vriendin en na zeven pogingen begon dat toch aan hem te knagen. Toen moesten we weer op zoek.”
“De derde man had ook een vriendin, maar deze wist waar hij mee bezig was én ze was zwanger. Dat leek ons een goed teken. Het klikte en aangezien mijn eisprong een paar dagen later was, ging het allemaal snel. Deze keer waren we lekker thuis. Op ons eigen bed bracht Peggy soepel – we waren inmiddels professionals – het zaad bij me in. Na twee weken wachten – elke keer weer zenuwslopend – bleek dat onze donor superzaad had: ik was eindelijk zwanger. We waren zó blij.”
De positieve zwangerschapstests.
“De zwangerschap verliep goed. Ik was de eerste weken erg misselijk, maar daarna voelde ik me heerlijk en mooier dan ooit. We hebben de donor af en toe via WhatsApp op de hoogte gehouden, maar meer ook niet. Toen ik vijf maanden zwanger was, zijn Peggy en ik getrouwd. Zo zou Peggy vanaf de geboorte meteen ook wettelijk de moeder van ons kind zijn.”
Wendy zeven maanden zwanger.
“Ik was 36 weken zwanger en sliep een paar dagen bij mijn moeder in Nieuw-Vennep toen ik rond 2.00 uur het welbekende ‘plopje’ voelde. Daarna braken mijn vliezen. Peggy is een Utrechter in hart en nieren en wilde die stad dan ook op de geboorteakte hebben. We hadden er nog grappen over gemaakt dat ik niet bij mijn moeder mocht bevallen.”
Wendy met Lexis, een uur na de bevalling.
“Hoewel ik in de auto naar Utrecht al wat weeën voelde, dacht ik dat het nog lang zou duren. Het was voor mij zó onwerkelijk dat het nu al ging gebeuren. In het ziekenhuis werden de weeën steeds heftiger, maar ik gaf de pijn nog steeds een vier op een schaal van één tot tien. Dat vond de verloskundige vreemd, want op de monitor zag het er zwaarder uit. Toen bleek ik al op tien centimeter ontsluiting te zitten.”
Peggy met pasgeboren Lexis.
“De baby kwam er niet makkelijk uit: ik moest ingeknipt worden en er kwam een vacuümpomp aan te pas. Op 9 oktober 2016 om 7.15 uur werd onze dochter Lexis geboren.”
“Lexis was te vroeg geboren, maar wel helemaal gezond. Toch moesten we voor de zekerheid twee nachten in het ziekenhuis blijven. Daarna hadden we thuis een fijne kraamweek. Ook met mij ging het goed, alleen was mijn melkproductie niet op gang gekomen en lukte de borstvoeding niet. Na drie weken proberen, ben ik ermee gestopt. Dat vond ik lastig. Ik had haar heel graag borstvoeding willen geven.”
Lexis, één week oud.
“Het gaat super met ons. Lexis slaapt en eet goed en is lekker ondeugend. Ze lijkt meer op de donor dan op mij. Dat vind ik een beetje jammer, maar dat is het risico. We hebben eigenlijk nooit last van negatieve reacties. Er worden wel veel vragen gesteld, maar dat snap ik ook. Zolang je het tactisch doet, is het oké. Een vraag als: ‘Wie is de moeder?’, is bijvoorbeeld een beetje krom. Peggy en ik zijn gewoon allebei de moeder.”
Lexis elf maanden oud.
“Met de donor hebben we nog af en toe WhatsApp-contact, maar daar blijft het bij. Peggy en ik zijn honderd procent Lexis’ ouders. Wanneer we nog een baby zouden willen, kunnen we weer op hem rekenen. Ik raad iedereen die in een zelfde situatie zit aan om te doen wat het beste bij hen past. En wanneer ze het op onze manier willen doen heb ik één grote tip: vooral goed screenen.”
Lexis, Wendy en Peggy.
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
