Dan, de totaal gekke tijden zijn voorbij. We kunnen weer reizen! Hoe is dat voor jou?
“Je weet dat het één van die dingen is die je als vanzelfsprekend beschouwt in je leven. Ik heb zoveel gereisd voor werk en natuurlijk ook voor de lol met mijn gezin. En ineens konden we dat niet doen vanwege COVID, dat was een schok voor mijn systeem. Dus om terug te komen en vorig jaar een seizoen van Holland’s Got Talent en een reeks van Avastars te doen, in Amsterdam te zijn en zo; het herinnerde me eraan hoeveel geluk ik heb om te doen wat ik doe voor werk. Soms raak je daar zo aan gewend. Als het je wordt afgenomen, besef je hoe bijzonder dat is.”

Over Avastars gesproken, dat moet een behoorlijk uitdagend project voor je zijn geweest?
“Nou, ja, in het begin was het heel moeilijk. Toen ik daar naar binnen ging en die eerste dag ging zitten, wist ik niet wat ik kon verwachten en hoe het zou zijn. Het was even wennen om geen mensen, maar Avastars op het podium te zien. Met ze praten en een oordeel over ze geven, dat was in het begin bijna onwennig. En het was ook vreemd. Maar wat er zo tof aan was: ik leerde naarmate de weken vorderden de Avatars echt kennen, hoe vreemd dat ook mag klinken. Ik kende hun persoonlijkheden en wat ze wel en niet leuk vonden. Tegen het einde had ik het gevoel dat ik met een echt persoon aan het praten was.”

De kijkcijfers van Avastars zijn niet geweldig, hoe kijk je daarnaar?
“Weet je, ik vind dat het niet de kijkcijfers heeft die het verdient. Maar het is ook een voorbeeld van de producent John de Mol, die zichzelf op de kaart zet. Ik heb altijd veel respect voor Nederlandse producers die risico’s nemen met grote shows. Mensen hebben het erover dat Nederland een klein land is, maar de beste televisie komt uit Nederland. John is één van die mensen. En Avastars was een hele onderneming met alle technieken die daarbij komen kijken. Maar sommige shows werken en andere niet. Ik bewonder gewoon het risico en het geen woorden maar daden-principe.”

2023 is voor jou het 15e jaar op de Nederlandse televisie. Daarover gesproken, hoe gaat het eigenlijk met je Nederlands tegenwoordig?
“Haha, aangezien we hier Engels tegen elkaar zitten te praten, zou dat je een indicatie moeten geven hoe het gaat. Niet zo goed. Het is iets waar ik absoluut spijt van heb. Eén van de vele dingen die ik tijdens mijn nuchterheid heb geleerd, is om niet zo bang te zijn voor wat iedereen denkt. Ik moet naar buiten en meer Nederlands spreken en mensen laten horen en zien dat ik fouten maak, en dat is oké. Ik heb er echt spijt van dat ik mezelf dat niet eerder heb toegestaan. Ik kan niet teruggaan in de tijd en dingen veranderen, maar hopelijk kan ik in de toekomst wat meer moeite doen op dat front.”

Wat is het met ons ‘Dutchies’ dat ervoor zorgt dat je al 15 jaar terug blijft komen?
“Ik denk dat het belangrijkste is dat het Nederlandse publiek altijd zo gastvrij voor me is geweest. Vanaf het moment dat So You Think You Can Dance in 2008 begon, accepteerden de mensen me zo enorm op tv en steunden me intens. Ik waardeerde daarnaast altijd het talent dat bereid is een kans te grijpen en zichzelf daarbuiten te plaatsen. Goed of slecht, ze geven echt alles.”

Eindelijk praten over je worsteling met alcohol en nuchterheid, dat moet zo bevrijdend zijn, toch?
“Je zei het goed Eric, bevrijd. Ik voel me eindelijk vrij. En zorgeloos. Ik verstopte me zo lang en had dit masker op en deed zo mijn best om dit imago voor iedereen te behouden. Dat zorgde er juist voor dat je de echte ik niet te zien kreeg. Het leven met dat geheim en de eenzaamheid was gewoon verschrikkelijk. En de angst dat iemand erachter zou komen, dat was gewoon niet leuk en ik genoot niet van het leven. We begonnen dit gesprek dat ik het voorrecht heb om voor werk van New York naar Amsterdam te reizen en al deze dingen te doen. Maar ik genoot er niet van omdat ik zo in bezig was met mijn verslaving. Ik zou dit gesprek twee jaar geleden gehaat hebben, omdat ik zo op mijn hoede zou zijn om niet de verkeerde dingen te zeggen. Nu ga ik gewoon zeggen wat ik wil en hoe ik me voel. En ik ga mijn waarheid spreken. Als je het leuk vindt, top, zo niet, dan is het ook goed. Ik ben gewoon zo dankbaar dat dit de plek is waar ik nu ben.”

Wat kreeg je door die openheid terug van mensen in de afgelopen twee jaar?
“Het is best verbazingwekkend wat er gebeurt als je jezelf kwetsbaar opstelt en openstaat dat je leven niet zo perfect is. Zoveel mensen zijn nu ook open tegen mij. Of het nu vrienden zijn, of vreemden op straat of op sociale media. Omdat ik mezelf daar openstel, voelen mensen dat ze hun worstelingen met mij kunnen delen. Het is een manier waarop ik contact kan maken met mensen, waar ik dol op ben. En van elkaar leren, dat is het leukste.”

Mensen weten dit misschien niet, maar je hebt eigenlijk een diploma journalistiek. Daar ga je weer mee aan de slag, toch?
“Ik heb altijd van schrijven gehouden. Ook toen ik al danste, wilde ik beter worden in schrijven en ging Journalistiek studeren. Toen ik afstudeerde was ik ervan overtuigd dat ik daar een carrière in zou krijgen, maar het leven ging voor mij in een andere richting. Mijn danscarrière nam een enorme vlucht. Maar het is iets wat ik altijd al heb gedaan, dagboeken bijhouden en dat soort dingen. En het is iets waar ik echt weer indook sinds ik nuchter ben. Vanaf het moment dat ik in de verslavingskliniek zat, heb ik dingen opgeschreven en dat ga je dus lezen. Ik ben net klaar met het schrijven van een boek, dat in de herfst uitkomt. Het is echt mijn reis naar het afkicken van de alcohol geworden. En hoe het mijn hele leven en carrière bepaalde en me leidde naar de rust van nu.”

Je komt binnenkort weer naar Nederland voor een nieuwe serie HGT, krijgen we je nog 15 jaar op het scherm te zien als het aan jou ligt?
“Ik zal deze klus echt blijven doen, zolang mensen me willen hebben. Maar ik zal niet meer zo enorm vaak reizen als vóór de pandemie. Ik heb zoveel gereisd en dat hielp mijn verslaving niet. Ik erken nu hoe belangrijk het is om thuis te zijn bij mij familie. Maar speciale shows voor mij, zoals Holland’s Got Talent, zou ik voor altijd kunnen doen als ze me willen. Het talent vinden en ze helpen om dat ook aan de wereld te laten zien. En misschien op een persoonlijk niveau hen kunnen inspireren om hun dromen te blijven najagen. En weet je, soms verdwaal je in het leven en is opstaan in de ochtend al genoeg. Maar er is echt veel meer in het leven. Net als optreden en dromen najagen, dat is echt te gek. Maar er gaat niets boven het ’s avonds thuiskomen bij je familie en een goede vader en een goede echtgenoot zijn. Ik zal dat elke dag blijven koesteren.”

Tim Oliehoek regisseert voor Disney+ eerste Nederlandse film: 'Een godsgeschenk, kan niet anders zeggen'Lees ook