Nog voor mijn 47e verjaardag dacht ik even blijvende gehoorschade te hebben opgelopen, toen ik in de Ziggodome was. Bleek dat de muziek zachter dan gebruikelijk stond, omdat het een ‘alle leeftijden’-concert betrof. Dat ik niet doof was besefte ik des te meer toen het gesprek van het drietal, een paar plekken achter me, duidelijk te volgen was. Vanaf begin tot eind van het concert schreeuwde het trio non-stop.
Iedereen binnen een omtrek van zeven meter hoorde dat de man uit de Bollenstreek kwam en de vrouwen uit Leiden.
Ongeacht het strijkorkest dat op het podium stond of Armin die het publiek even door de knieën liet zakken voor de ‘drop’, de man blééf tetteren. Ik had zeker negen keer een woeste blik naar achteren gegeven maar alleen de mensen tussen ons in wierpen begripvolle blikken. “Tot hoe laat zijn jullie in Amsterdam?”, vroeg de man. “We moeten de trein van half elf hebben”, schreeuwde een meid. “Laten we dan hierna nog de kroeg ingaan”, gilde hij terug.