Je vraagt je af wat er voor nodig is om eindelijk verlost te worden van Rutte. Een veroordeling voor discriminatie van Somalische Nederlanders in 2007 was geen obstakel voor hem om premier te worden.
Het toeslagenschandaal bracht hem niet ten val. De ‘functie elders’ van Omtzigt. Geen actief geheugen aan. Zeventig Irakese burgerdoden? Hebben we het niet over. Afghaanse medewerkers in de steek laten. Onverdroten doorgaan. Rampzalig coronabeleid? Niks rampzaligs aan.
De man verhief de kunst van het liegen; gewoon voor de camera, in het parlement, herhaaldelijk, zonder een spier te verrekken of ook maar een consequentie te ondergaan, mede dankzij dat zogenaamd haperende geheugen van hem. En nu bekend is geworden dat hij jarenlang sms’jes wiste van zijn mobiel, blijft hij ook gewoon weer zitten.
Lef kun je hem niet ontzeggen, deze premier die zo opzichtig zijn derrière afveegt met de regels en tegelijk vertrouwen eist. Het is de typische arrogantie van een regent die denkt dat de wet niet voor hem geldt. Die vertrouwen verwacht terwijl zijn beleid is gebouwd op wantrouwen – en nadat hij onterecht ouders kapotmaakte en hun kinderen bij hen weghaalde, omdat zíj niet het vertrouwen kregen dat hij wel voor zichzelf opeist.
Vazal en partijgenoot Ton Elias vond het heel goed dat hij een streep trok. Stel je voor, in een democratie bevraagd worden en op het matje geroepen worden. Het moet niet gekker worden in dit land. Blind vertrouwen willen we. Rutte dreigde daarom tijdens het debat dat als de Kamer hem dat vertrouwen niet geeft, hij wat anders gaat doen.
God, ja. Graag. Alsjeblieft. Toe. Ga wat anders doen. Ga fietsen. Appels eten. Joviaal in een spijkerbroek rondlopen. Ga naar een functie elders. Ga naar de Toppers. Ga in een bootje varen met vrind Jort Kelder. Ga een oude Nokia uitwonen. Maakt niet uit wat je doet, maar ga weg. Verlos het land, verlos ons.
Al ruim tien jaar worden we geregeerd door deze emotieloze, bijna robotachtige figuur die denkt dat wij er voor hem zijn en niet andersom. En ergens kun je hem dat laatste niet eens kwalijk nemen, hij hengelde het hoogste aantal stemmen binnen bij de laatste verkiezingen. Onbegrijpelijk.
Maar nu zijn we er wel klaar mee, toch? Deze ellende heeft lang genoeg geduurd. De man heeft de rechtsstaat uitgehold en de tegenstellingen vergroot. De armen zijn armer geworden, de rijken rijker. Het is tijd voor een nieuwe wind, nieuwe bestuurders. We hebben genoeg leugens gehoord, genoeg gedraal gezien, genoeg uitvluchten meegemaakt.
Als je niet in staat bent om de basale regels van de rechtsstaat te accepteren en respecteren, moet je gewoon weg. Of zoals hij dat zo eloquent zegt: pleur op.
Lees ook'Een dreigend verbod op abortus is ook een vorm van geweld tegen vrouwen'
