Ik weet niet waarom, maar ik heb nog geen traan om Mehmet gelaten. Althans tot nu toe. Waarschijnlijk leef ik nog in de verwondering. Ik zag het niet aankomen. Ben er nog beduusd van. Het gemis is er echter niet minder om.
Zijn dagelijks appjes. Ging vaak nergens over, praatje poep, beetje plagen, dirty talk, grappen maken over en weer. Hij was er altijd, elke dag. Al was het maar een emoji met een zoen. Hij was gewoon zo… tja… zo gezellig.
Ik loop Hunkemöller binnen voor een nieuwe bh en kom langs de speciale ‘slettenafdeling’. Automatisch pak ik een sexy bustier uit het rek om even te passen. Stoute pakjes waren enorm aan hem besteed. Terwijl ik het al in mijn handen heb realiseer ik me: ‘Oh nee, hoeft niet meer’, en mijn hart krimpt een beetje ineen.