Lieve Simon,

Jazeker, alles is in opperste staat van paraatheid. Of misschien is opperste staat van nervositeit een betere omschrijving. Temeer ook omdat ik net als jij ook een blinde vlek bij mezelf herken. Er zijn dan weliswaar minder tot geen losse eindjes meer: de kinderkamer is af, de kleertjes zijn gewassen, maar ik word af en toe toch weer overvallen door een ongrijpbaar gevoel van ‘hoe zat het nu precies en hoe moet het ook alweer?’. Inderdaad de obligate maar o zo belangrijke vragen zoals jij die omschrijft. Want wie bel ik ook alweer als eerste? Nu zou je verwachten na drie kinderen dat ik het qua ervaring allemaal wel zou moeten weten, maar je kan ook gewoon stellen dat ik een ontzettend slechte leerling ben. Of een trage!

En onderwijl komen er gek genoeg tijdens de laatste loodjes toch ook weer allemaal herinneringen en gedachten terug, als relikwieën uit een ver verleden die ik bijna vergeten was en ver weg in mijn hoofd verstopt zaten. Maar nu noodzakelijkerwijs terugkomen om mij in korte tijd klaar te stomen en de aandacht op de juiste dingen te leggen. Maar bovenal om mijn geheugen op te frissen, of eigenlijk door de wasstraat te halen.

Zo was ik helemaal vergeten dat een aanstaande moeder zomaar ineens kan huilen. Uit het niets. Om niets. Omdat bijvoorbeeld de Whiskas-reclame zo mooi is. Of de brievenbus zo prachtig kleppert.

Ook was ik helemaal vergeten dat het heel normaal is voor een zwangere vrouw om rond kinderbedtijd zomaar in slaap te vallen. Midden in een gesprek.

Ik was ook vergeten dat je als man en vader aan het werk wordt gezet. Met klusjes die-echt-niet-tot-morgen-kunnen-wachten-maar-NU-moeten-gebeuren. Zodat je op je vrije woensdagavond een kruidenrekje staat op te hangen terwijl Ajax speelt.

Ook was ik vergeten dat in die bewuste negen maanden een vrouw haar buik meer vasthoudt dan welk ander lichaamsdeel ook, van wie dan ook. En dat natuurlijk gepaard gaat met meer foto’s en selfies dan ooit.

En ik was natuurlijk ook vergeten dat een bijna-moeder pas echt daadwerkelijk rust heeft (zodat ze weer vroeg in slaap kan vallen) als de kinderkleertjes voor een veilige derde keer gewassen zijn, want je weet maar nooit.

Tot slot wat ik misschien wel het meeste vergeten was, of misschien wel gewoonweg verdrongen had, is het feit dat een zwangere alle bovenstaande aanmerkingen kan afdoen en wegwuiven met een hartgrondig ‘dat zijn de hormonen’. Alles wat afwijkt of enigszins abnormaal is wordt goedgepraat met de smoes-der-smoezen: hormonen. En daar kunnen wij als man niks tegenin brengen, helemaal niets! “Ooo je hebt de muren mintgroen geverfd!” Hormonen. “Je begint aan je zevende chocoladeletter”. Hormonen. Het is de ‘Ich Habe Es Nicht Gewust’ van een bijzondere periode. En na de bevalling zijn we er nog niet vanaf.

Dat maakt dat ik dus nerveuzig ben. En jij?

Liefs, Sander

Lieve Sander,

Wat fijn om te lezen dat jij zoveel bent vergeten! Niet dat ik je dat per se gun, hoor, maar het is vooral prettig herkenbaar. En wat gemeen is het dat wij mannen ons dan niet kunnen verschuilen achter de hormonen. Nee, dat voorrecht geldt alleen voor vrouwen.

Toen dit hele avontuur weer van voor af aan begon, dacht ik: been there, done that. Maar eigenlijk is dat onzin, want ik herinner me gewoon niets meer! Alles is ook weer nét zo onwerkelijk als de eerste keer. Ik weet best wel dat er een baby rondzwemt in die – inmiddels – gigantische buik van Annie, maar ik kan er met mijn verstand niet bij dat dat straks gewoon ‘nieuw leven’ is. Een mens! Ontstaan door onszelf! Hoe dan?! (Nou ja, ik weet natuurlijk nog wel hoe het zover gekomen is. Dat was heel fijn enzo maar goed, nu dwaal ik af).

Omdat ik voor mijn gevoel dus alles ben vergeten, ben ik des te blijer met iets wat we, op advies van een vriend, in de eerste week van Kiki’s geboorte hebben gedaan. Toen Kiki een paar dagen oud was, heb ik een mailadres voor haar aangemaakt. Vervolgens hebben Annie en ik – afzonderlijk van elkaar – een brief geschreven, gericht aan Kiki, over hoe we de eerste week hebben beleefd. Die brieven hebben we beiden naar het verse mailadres verstuurd. Je kunt je voorstellen dat ik me daar werkelijk geen letter meer van herinner. Maar hoe bijzonder zal het zijn dat, wanneer Kiki oud genoeg is om een mailadres in gebruik te gaan nemen, de eerste twee ontvangen mails afkomstig zijn van papa en mama uit de periode van toen ze nog geen week oud was!

Het is iets wat we ook zeker weer gaan doen als de volgende Keizer geboren wordt. Een mailadres aanmaken kan natuurlijk pas definitief als de geboorte achter de rug is, omdat we dan pas weten of het een jongetje of meisje is. Die kwestie speelt uiteraard ook de hoofdrol als het gaat om het kiezen van het geboortekaartje. Je zou de geboorte kunnen afwachten, maar dat is te simpel gedacht. Onderdeel van Annies nesteldrang is dat ze ook het hoofdstuk ‘Geboortekaartje’ afgerond wil zien. Dus bevinden we ons nu in de rare situatie dat er twee verschillende kaartjes zijn samengesteld, met verschillende stijlen, lettertypes en – uiteraard – verschillende namen. Een discussie over deze aanpak aangaan is voor de man bij voorbaat een verloren zaak, omdat de vrouw het te allen tijde wint vanwege één doorslaggevend argument: hormonen.

Liefs, Simon

(Aanstaande) vader Sander Lantinga schrijft Simon Keizer: 'Ik vergat dat een zwangere alles kan wegwuiven onder het mom van hormonen'Lees ook