Eenzaamheid wordt vaak gezien als iets tragisch. Iets wat je overkomt als je helemaal niemand hebt. Een soort sneue toestand voor mensen zonder sociaal leven, zonder vrienden, zonder toekomst. We vermijden mensen die eenzaam zijn ook liever, alsof het iets besmettelijks is. De mens is en blijft een kuddedier.

Maar ik – en velen met mij – bén niet zielig. Ik heb een leuk leven. Vrienden. Werk dat ik ontzettend graag doe. Ik word uitgenodigd voor verjaardagen, zit met vrienden op het terras, sta wekelijks op de dansvloer. Maar ik voel me ook vaak ontzettend alleen.

Hoe erg dit probleem speelt, merkte ik aan de hoeveelheid reacties die ik kreeg op mijn vorige column. Het zijn er meer dan ik ooit had verwacht. Sommige las ik met tranen in mijn ogen. Berichten van onbekenden die dit gevoel nooit ergens in terugzagen en zich eindelijk gezien voelden. Ouders die op Facebook reageerden dat ze hun kinderen aan eenzaamheid verloren. Vrienden die zich in mijn woorden herkenden en dachten dat zij de enige waren.

Zó veel mensen. Zó veel eenzaamheid. En zó weinig ruimte om het erover te hebben.

Daarnaast schreven ook veel mensen dat ze me dapper vonden. Lief bedoeld. Echt. Maar ik voel me helemaal niet dapper. Dit is gewoon hoe ik me voel en wie ik ben. Daar wil ik me niet voor schamen – en dat zou niemand moeten doen. En ik wil ook helemaal niet dat het als ‘dapper’ wordt gezien om je over dit onderwerp uit te spreken. Het zou normaal moeten zijn.  Want in Nederland voelt bijna de helft van de volwassen zich eenzaam. Als zo ontzettend veel mensen dit hebben (vijf op de tien), waarom doen we dan alsof het iets abnormaals of raars is?

Ik vind het tijd om het idee dat je zielig bent als je je eenzaam voelt, voorgoed vaarwel te zeggen. Want dat ben je niet. Ik heb het al een paar keer gezegd en ik blijf het herhalen tot het duidelijk is: het is niets om je voor te schamen.

Sterker nog – toegeven dat je je eenzaam voelt, is iets dat je moet koesteren. Ja, het betekent dat je iets mist, maar ook dat je naar iets verlangt. Dat je openstaat voor verbinding, dat je het contact met anderen belangrijk vindt. Dat je gevoel hebt. En dat is, pijnlijk of niet, iets moois. Want stel je voor dat je niets meer zou voelen. Dat het je niet meer uitmaakt. Dat is pas verdrietig. Laten we dus alsjeblieft wat minder geheimzinnig doen over hoe we ons voelen. Hoe normaler we het maken om uitgesproken eenzaam te zijn, hoe minder alleen we ons erin hoeven te voelen.

Dit artikel is onderdeel van het LINDA. en LINDA.meiden dossier Eenzaamheid. Het hele dossier lees je hieronder. 

ONTDEK HET DOSSIER HIER

'We vergeten soms het belangrijkste: menselijk contact' - lees nu Dossier Eenzaamheid van LINDA. en LINDA.meidenLees ook