Columnisten zijn net mensen. En deze columnist gaat even niet zo lekker. Ik slaap al weken slecht, heb vreemde dromen en word afgepeigerd wakker. Ik schiet steeds in de stress van mailtjes en berichten, met vervelende verzoeken en vragen. Laat me alsjeblieft met rust. Ik begin drukke plekken en heftige prikkels te mijden, waar ik voorheen juist van opleefde. Laat mij maar even alleen met het melancholische oeuvre van Taylor Swift.
Ik studeerde psychologie en heb als zelfbewuste millennial ook drie jaar therapie gehad. Dus ik ga weer bij mezelf te rade. Is dit een herfstdip en heb ik wat zonlicht nodig? Ben ik down door de deprimerende staat van de wereld? Of is dit een échte depressie? Er hangen wel vaker donkere wolken boven mijn hoofd. Het kan ook een midlifecrisis zijn, of de beruchte burn-out die al veel vrienden onderuit haalde. Het is waarschijnlijk een beetje van alles.
Nu kan ik grappen blijven maken en alles weglachen, zoals van me wordt verwacht. Ik kan tegen mezelf zeggen dat ik me niet moet aanstellen, juist nu mijn carrière in de lift zit en ik allemaal leuke dingen mag doen. Hier heb ik toch jaren naartoe gewerkt? Weet je wie het pas écht zwaar hebben? Mensen met kinderen. En trouwens: ik kan het me als freelancer ook niet veroorloven om klussen af te zeggen. Dan belt niemand me meer. Wat dan?
