Borstvoeding is voor de een een vloek, voor de ander een zegen. Op Sara* (33) is het allebei van toepassing: ze is trots dat het lukte bij haar twee kinderen, maar moest er flinke offers voor brengen.
Het is deze week Wereld Borstvoeding Week, dus delen we het verhaal van Sara. “Bij elke voeding verkrampte mijn hele lijf van de pijn”, vertelt ze aan LINDA.
Als kind krijgt Sara drie jaar lang borstvoeding van haar moeder, bij wie het allemaal soepel gaat. “Zij vond het heel mooi om te doen en ik ben er gezond groot mee geworden”, vertelt Sara. “Daardoor wist ik zelf 100 procent zeker dat ik dit ook wilde voor mijn kinderen. Ik wilde hun het allerbeste geven, de melk die mijn eigen lichaam voor hen maakt. Voor mijn gevoel was flesvoeding geen alternatief, het moest de borst worden.”
Maar als ze 6 jaar geleden haar dochter Evi voor het eerst aanlegt, is het verschrikkelijk. De eerste kloven ontstaan vrijwel meteen en Eva krijgt niet genoeg melk binnen, waardoor ze juist extra voedingen nodig heeft. “Ik weigerde poeder te gebruiken, dus kolfde ik extra. Zij groeide na een paar dagen goed door, maar ik hield blaren over aan de kolfapparaten. Bij elke voeding verkrampte mijn hele lijf van de pijn.”
De maanden daarna heeft Evi voldoende aan reguliere voedingen. Het kolven, en daarmee de blaren, zijn dus verleden tijd, maar de kloven blijven. Daardoor krijgt Sara’s dochter via de melk zoveel bloed binnen dat haar ontlasting zwart wordt. “Daar schrok ik natuurlijk enorm van”, aldus Sara. “Ik had mezelf volledig weggecijferd om haar het beste te geven, maar dat leek ineens anders uit te pakken. Gelukkig vertelde de huisarts dat het verder geen kwaad kon, zolang Evi er niet misselijk van werd.”
Sara blijft borstvoeding geven en langzaam maar zeker worden de kloven minder. Ze verlengt haar verlofperiode met twee maanden om deze ontwikkeling alle ruimte te geven. Toch komen er andere problemen bij. Sara heeft vaak last van spruw (schimmelinfectie, red.) en verstopte melkklieren. “Die knobbels waren enorm pijnlijk en zorgden voor onrust: een borstontsteking is echt het laatste dat je wil. Ik kwam geen nacht door zonder kolfbeurt: niet voor Evi, maar om alles zo goed mogelijk door te laten lopen.”
Uiteindelijk geeft Sara haar dochter 13 maanden lang borstvoeding. Als een jaar later haar zoontje Thom om de hoek komt kijken, wil ze het ondanks alle moeite tóch nog een keer proberen. Ook deze keer is het geen succes, de koven en blaren komen meteen terug. Na tien dagen krijgt ze de eerste verstopping, die maar niet weg wil. Hij wordt groter, pijnlijker en groeit uiteindelijk uit tot een abces ter grootte van een pingpongbal.
Na twee antibioticakuren besluiten artsen in het ziekenhuis over te gaan tot een ingreep. Vier weken na de bevalling ligt ze onder narcose op de operatietafel. De chirurg snijdt het abces weg en laat een groot rond gat achter dat van binnenuit moet helen. Na vijf weken is Sara weer de oude.
“Nu ik hierop terugkijk, denk ik: dit was wel een dieptepunt”, vertelt ze. “Ik luisterde écht niet naar mijn eigen lichaam. Ik ben nog steeds trots op het borstvoeden van mijn kinderen, maar echt gezond was het niet. Als er ooit een derde komt – en ik acht die kans klein – denk ik dat ik in therapie moet om deze neiging los te kunnen laten. Ik wil mezelf dit niet nog eens aandoen.”
Kay Poelen (44) gaf dertien jaar lang aaneengesloten borstvoeding: 'Ik vond het gezellig'
Dus waarom wilde ze, koste wat kost, twee keer borstvoeding geven? Ze weet het zelf ook niet precies. “Faalangst, misschien? Ik hoopte zó vaak dat ik het los kon laten, maar dat lukte gewoon niet.” Sara blijft druk voelen om te presteren als moeder. “Wat anderen kunnen, moest bij mij ook lukken”, vertelt ze. “Ik wilde mijn kinderen niet tekortdoen en bewijzen aan de buitenwereld: ik doe het beste voor hen.”
“Dat speelde wel mee, denk ik, de meningen van anderen. Wat je ook doet, er is altijd en overal wel iemand die ‘het anders zou doen’ en dat ook tegen je zegt. Dat liet me wankelen: doe ik het wel goed? Die onzekerheid heb ik nooit zo heftig gevoeld, dat begon pas toen ik moeder werd. Ik kan het natuurlijk niet volledig op anderen afschuiven, ik moest zélf met die bewijsdrang dealen. Dat lukte niet goed. Maar het is wel heel moeilijk om tussen al die meningen echt je eigen weg te vinden.”
En ja, beaamt Sara, borstvoeding geven is mooi, liefdevol en biedt geborgenheid. Absoluut. Maar het is dus láng niet altijd makkelijk of een gegeven. “Daar mogen we met zijn allen best een eerlijker beeld over schetsen, vind ik. Het is prachtig, ik ben nog steeds blij dat ik het gedaan heb. Maar als het niet goed voor jou is, is het ook niet goed voor je kind.”
“Voel je je beter bij het geven van een fles? Kies dáárvoor, want je kind heeft baat bij jouw gezondheid en welzijn. Doe dus wat goed voelt en vergeet daarin jezelf niet. Dat is belangrijk, daar ben ik nu wel achter.”
*Sara wilde haar verhaal graag anoniem delen. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Dit artikel verscheen eerder op LINDA. op 14 januari 2022.
Hoe borstvoeding in het openbaar (onterecht) iets 'onfatsoenlijks' werd
