Leon Verdonschot legt voor LINDA.nl om de week iemand het vuur na aan de schenen. Deze week is actrice Jennifer Hoffman (44) aan de beurt. Samen met duurzaamheidsexpert Marieke Eyskoot is ze deze week een serie online video’s begonnen met duurzame adviezen: Jennifer & Marieke maken het goed.
Je noemt jezelf een ‘duurzaamheidsfanaat’. Wat is daar het moeilijkst aan in de praktijk?
“Niet zuur worden. De vrolijkheid behouden. Niet vervallen in pessimisme. Dat doe ik door ook te kijken naar alle goéde dingen in de wereld, naar de positieve impactmakers, naar alle positieve stappen die worden gezet.”
Mensen die duurzaam proberen te leven, komen soms in aanraking met mensen die dat niét doen, maar die ze wel graag wijzen op hun inconsequenties.
”Mijn opa zei altijd: ‘Wij zijn allemaal maar mensen.’ Dat vind ik een mooie uitspraak. Mensen maken nu eenmaal fouten, en bovendien moet je soms gewoon mee in een systeem waar je het niet mee eens bent. Mijn vriend is Frans-Amerikaans. Dus als we zijn familie in de Verenigde Staten willen zien, moeten we vliegen. Je ontkomt soms niet aan gedrag dat niet duurzaam is. Maar elke kleine stap in de goede richting is al een belangrijke, want daardoor maak je over twee jaar weer een volgende stap.”
Je krijgt vaak vragen over duurzaamheid, stel je in een toelichting bij jullie videoserie. Spreek je zelf ook weleens anderen aan op hun gedrag?
“Kijk, als ik op een filmset ben en een collegeavan me vraagt om een koffie, en de vraag is ‘met havermelk of gewone melk’ en zij zegt ‘O, maakt niet uit, doe maar gewone’, dan kan ik het niet laten. Dan zeg ik wel dat als het je niet uitmaakt, je beter havermelk kunt drinken dan zogenaamd ‘gewone’, dus koeienmelk, waarvoor dieren zijn gemarteld. Maar omdat ik me vaak heb uitgesproken tegen fast fashion, krijg ik daar het vaakst vragen over. Of mensen zeggen uit zichzelf: ‘O, sorry, dit is van de Zara.’ Mijn aanwezigheid alleen al opent dan kennelijk het gesprek daarover.”
Je bent het externe geweten.
“Haha, ja! Het duiveltje op de schouder. Of het engeltje, het is maar hoe je ernaar kijkt.”
Hadewych Minis: 'Als je kinderen krijgt, word je, alleen al door de vermoeidheid, wolliger in je hoofd'
Wat beschouw jij zelf als het begin van jouw bewustzijn over duurzaamheid?
“Er heeft altijd een kleine wereldverbeteraar in mij gezeten. Als kind was ik onder de indruk van het feit dat er dieren op uitsterven stonden. Toen maakte ik zelf posters met ‘Red de olifant’ en ‘Red de neushoorn’. Maar toen ik voor de EO het programma Genaaid presenteerde, over de vraag wie de prijs betaalt voor onze goedkope kleding en ik dat met mijn eigen ogen zag, is er wel echt iets veranderd bij me.”
Aan duurzaamheid kleeft het beeld dat het altijd duurder is. Is dat een misverstand?
“Helaas niet. We zijn alleen gewend geraakt aan prijzen die erop neerkomen dat iemand anders de rekening betaalt. Ik ben nu 44, en ik ben opgegroeid met het idee dat een spijkerbroek ongeveer 120 euro kost. Dat was een beetje de normale prijs voor een goede spijkerbroek. Maar de generaties na mij zijn met andere prijzen opgegroeid. Ik heb nu hele discussies met twintigjarigen die zeggen: ‘Ik ga echt niet meer dan 30 euro voor een spijkerbroek uitgeven.’ Ik probeer dan uit te leggen wat voor leed er achter die spijkerbroek zit om hem 30 euro te laten kosten. Dat je bij duurzame merken ook meer betaalt omdat je betaalt voor géén leed.”
“Maar ik probeer ook uit te leggen dat het duurste jasje dat in mijn kas hangt ook mijn goedkoopste jasje is. Omdat ik het al jaren draag, en heel vaak. Dus als ik de aankoopprijs deel door het aantal keren dat ik het heb gedragen, was het echt goedkoper dan naar een fastfashionketen gaan en daar iets kopen voor 5 euro dat ik één keer aantrek en vervolgens weggooi. Kledingstukken worden tegenwoordig gemiddeld maar zes keer gedragen voor ze worden weggedaan. Zes keer! Dus mijn stelling is: koop kwaliteit. Eigenlijk is kopen hetzelfde als gaan stemmen. En je kunt stemmen op een grote keten die niet geeft om leed, of je kunt kiezen voor een kleine, lokale boer.”
“En natuurlijk snap ik dat mensen met een kleine portemonnee ook af en toe iets nieuws willen kopen voor hun kinderen, en dan bij de Zara of H&M terechtkomen. Maar ik heb het over mensen die een prima salaris hebben en best meer zouden kúnnen betalen voor kwaliteit en duurzaamheid. Waardoor je ook betere tweedehands kleding krijgt, en de hele keten enorm verbetert.”
Jullie gaan het in een van je video’s ook hebben over de vraag hoe je duurzaam seks kunt hebben. In ieder geval: anders dan jij, want jij hebt een kind.
“Haha. Precies: daar ga ik al, verschrikkelijk hypocriet ben ik. Maar ik probeer Cooper wel zo duurzaam mogelijk op te voeden. Hij draagt ook bijna alleen maar tweedehands kleding. En ook bij speelgoed leg ik hem uit: ‘Dit was ooit van een ander kindje, nu mag jij ermee spelen. En als je dat niet meer wilt, gaan we het weer naar een ander kindje brengen.’ Als hij een cadeautje krijgt, maak ik het cadeaupapier netjes open, leg ik het in een la, en gebruik ik het nog een keer. Ik probeer mijn kind zo groen mogelijk te laten denken.” Lachend: “Mijn angst is natuurlijk dat hij als reactie daarop later zegt: ‘Ik wil graag bij Shell gaan werken’, of bij een bank die vooral in fossiele brandstoffen investeert.”
Na de havo studeerde je Hogere Europese Beroepen Opleiding. Na zes weken stopte je. Hoe zwaar moet een studie tegenvallen, wil je die maar zes weken volgen?
“Haha. Enorm. Ik was heel jong, 17. Waar ik me vooral op verheugde bij studeren was de vrijheid. Maar het was allemaal nóg klassikaler dan op mijn middelbare school. Aan de andere kant: ik denk dat ik bij een andere opleiding ook zou zijn weggelopen. Ik moest toen vooral iets anders gaan doen dan een studie.”
Volgens de International Movie Data Base was je eerste rol die in de serie ‘Dok 12’, in 2001. Wat herinner je je nog van die aflevering, getiteld ‘Dodelijk Damesacht’?
“Dat het met Georgina Verbaan was, en met Froukje de Both. Dat we een roeiteam waren. En dat er iemand dood was. Maar ik weet niet of wij het nou gedaan hadden. Of er iets meer van wisten.”
Je had twee jaar geleden de hoofdrol in de bioscoophit ‘All Inclusive’, waarin het gezin van je personage op vakantie ging in een resort. Hoe ziet jouw ideale vakantie eruit?
“Dat is heel erg veranderd, omdat mijn vriend Amerikaans is. Dus wij gaan niet meer op vakantie, wij gaan op familiebezoek of op bezoek bij vrienden. In het begin dacht ik: maar dat is toch helemaal geen vakántie? Vakantie is naar een stad, en daarna een strand. Vakantie is rondreizen. Maar ik ben er nu niet alleen aan gewend geraakt, ik ben het ook heel erg gaan waarderen. Die Nederlandse manier van bezoek, dus hooguit drie uur samen en dan weer naar huis, waarin je alles in die drie uur propt en non-stop vragen op elkaar afvuurt, heeft plaats gemaakt voor echt de tijd nemen voor elkaar, lange wandelingen maken. Ik vind dat nu heel waardevol.”
Jaren geleden kwam je in een conflictueuze situatie terecht op een set, omdat de regisseur te weinig rekening hield met jouw gevoelens bij een seksscène. Inmiddels zijn intimiteitscoaches standaard op filmsets. Toen nog niet. Een goeie ontwikkeling, wat jou betreft?
“Ja, ik vind het een ongelooflijk goede ontwikkeling. Als die er vroeger ook waren geweest, waren heel veel dingen op filmsets er niet doorheen gekomen. Maar de wereld waarin ik terechtkwam toen ik begon met acteren, was ook wel echt een mannenwereld. Het waren bijna allemaal mannelijke schrijvers. Het waren mannelijke regisseurs. Dat merk ik ook nog steeds wel als ik met mannen van een oudere generatie speel: die zijn in een andere tijd opgegroeid, dat zit helemaal in hun botten en in hun lijf.”
“Hun eerste gedachte is: ‘Ah joh, doe niet zo moeilijk. Gewoon doén.’ Ze snappen niet zo goed hoe het is om een vrouw te zijn in de film- of televisiewereld. Wat in de normale wereld ook al zo is, wordt nog uitvergroot als actrice. Namelijk: je hebt één doel, en dat is niet moeilijk doen. Aan alles voel je: als ik wél moeilijk doe, lig ik eruit. Als vrouw. Als een mán moeilijk doet, is dat een bewijs van zijn intelligentie, van zijn grote persoonlijkheid en van het feit dat hij wat te vertellen heeft. Dan hangt iedereen aan zijn lippen. Wat een eigenzinnige man! Doet een vrouw dat, dan is ze lastig. Een diva. Dit is allemaal vele malen minder erg geworden dan het ooit was, omdat er veel meer vrouwelijke makers zijn bijgekomen, maar het is er nog steeds.”
“En intimiteitscoaches helpen dan enorm. Ik ben er heel blij mee, zeker voor een nieuwe generatie. Als een intimiteitscoach mij belt over iedere intieme scène in een scenario om te vragen of ik daar oké mee ben, kan ik denken: ja joh, geen probleem om met die acteur te zoenen, ik ken hem al jaren. Maar als je jong bent, nog je plek in de filmwereld moeten veroveren en dus kwetsbaar bent, is zo’n coach onwaarschijnlijk belangrijk.”
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Jacqueline Govaert: 'De manier waarop zaken en mensen besproken worden in de mediawereld, kan echt kéihard zijn'
