Apengeluiden

Volgens Duysker moeten we ons niet alleen focussen op wat er in de Verenigde Staten gebeurd. “Racisme is ook in Nederland een probleem”, zegt Duysker. Het overkomt ook haar persoonlijk, waarover ze schreef op Instagram.

“Vorig jaar nog ging ik naar het boerendorp waar ik opgegroeid ben om kermis te vieren.” Tot haar grote verbijstering werden daar apengeluiden naar haar gemaakt. Ook vertelt ze over haar ouders die naar het dorp verhuisden, maar te horen kregen dat de buurtbewoners niet zaten te wachten op zwarte mensen in de buurt.

Lees ook
Natacha Harlequin diep geraakt door zoon, die vertelt hoe racisme voelt

Zwarte gasten

De talkshowtafel was gevuld met nog drie andere zwarte gasten: rapper Akwasi, journalist Clarice Gargard en strafrechtadvocaat Natacha Harlequin. Iets wat Harlequin nooit eerder heeft gezien. Ze vertellen over het alledaags racisme waarmee ze te maken krijgen. “Je voelt je minder mens, en daar wordt je continu op geattendeerd”, zegt Gargard.

De hele uitzending van M is hier te zijn. Bekijk het persoonlijke verhaal van Sosha Duysker hier terug.

View this post on Instagram

Het verhaal van George Floyd laat me maar niet los. Ik ben er kapot van. Mag je best weten. Ik voel me machteloos en dat maakt me boos en verdrietig, want wat voor verschil kan ik, één mens, maken? Ik denk dat je alleen verandering bereikt door erover te blijven praten. Dingen niet in de doofpot te stoppen. Weg te lachen. Of te doen alsof je neus bloedt. Verhalen blijven delen en bewustzijn creëren. Net zolang totdat het niet meer nodig is. De zwarte man wordt al jaren achtergesteld en keihard gediscrimineerd. En niet alleen in de VS. In Nederland is er ook werk aan de winkel. In mindere mate weliswaar, maar het speelt zich hier ook af. Zwarte mannen die zonder reden van de snelweg worden geplukt, omdat ze in dure auto’s rijden. Alsof dat niet kan. Alsof je niet even hard hebt gewerkt en gespaard als de witte buurman. Zwarte, hardwerkende mannen waarbij openlijk de “grap” wordt gemaakt dat ze “zwart” werken. Zwarte mannen die ‘s ochtends voor werk nog even door de buurt joggen en die zomaar worden opgepakt, omdat iemand de politie heeft gebeld omdat ze een “verdacht persoon” in de buurt zagen. Mijn huid, dat door een onschuldige vierjarige “een poepkleur” wordt genoemd tijdens een potje Ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziet. Bij dat laatste heb ik gewoon op de wc zitten huilen alsof ik zelf weer vier was. En weer (of nog steeds) dat ene meisje was dat anders was dan de anderen in de buurt. Het oneerlijke is, dat je dit soort situaties als wit mens – in ieder geval minder vaak – al dan niet nooit – zult ervaren. Als je wit bent, heb je daarom in deze maatschappij een “voordeel” oftewel “white privilege”. En het is goed om je daarvan bewust te zijn. Maak geen domme grappen tegen anderen over huidskleur, want het is gewoon pijnlijk en kwetsend. Misschien als er geen eeuwenlange, etterende laag van onderdrukking onder had gelegen, had ik erom kunnen lachen. Misschien. Maar in deze tijd, met deze geschiedenis, is het gewoon ronduit ongepast. Blijf niet bubbelen in je eigen bubbel, maar kijk om je heen. Zijn er dingen die je moeilijk vindt, maak het bespreekbaar. Zie je dingen waarvan je niet weet hoe ze werken, vraag ernaar. Praat erover. En zeg het voort. #stopracism

A post shared by ＳＯＳＨＡ　Ｘ　ＤＥ　ＬＩＢＩ (@soshaduysker) on May 29, 2020 at 1:52am PDT