In ‘Welkom in… Containerdorp’ neemt EO-presentator Dwight van van de Vijver een kijkje in het leven van de bewoners van deze containers. Hennies hondje is erg ziek en moet worden ingeslapen. En dat zorgt voor veel verdriet.
Spiky betekent echt alles voor Hennie.
Hennie woont samen met haar broer en hondje Spiky op het containerdorp in Hilversum. Het hondje is haar steun en toeverlaat, maar eet niet meer en ademt heel moeilijk. Buurman en huisvriend Stef gaat met hem langs bij de dierenarts. “Maar wel terug meenemen”, zegt Hennie tegen hem. “Dat ze hem niet daar houden.” Ze is al bang dat Spiky een spuitje moet, maar wil hem echt nog zien.
Spiky ligt laveloos op de bank als Stef hem oppakt en in een grote tas doet. Met een winkelwagentje rijdt hij hem naar de dierenarts. “I love you“, roept Hennie als ze weggaan. Even later komen ze terug, helaas met slecht nieuws. Spiky blijkt vocht achter zijn longen te hebben. “Daarom heeft hij het ook zo benauwd”, zegt Hennie huilend.
De stemming in Hennies container is bedrukt en ze is in tranen. “Tuurlijk is het ’t beste. Dat begrijp ik, maar hij heeft tien jaar naast me gelegen. Ik heb zoveel met hem meegemaakt.” Ze knuffelt het hondje dat naast haar op de bank ligt. “Mijn moeder is overleden, maar ik heb nog nooit zoveel verdriet gehad als van hem”, zegt Hennie. “Mijn moeder interesseerde me niet, sorry dat ik het zeg.”
Dwight concludeert dat ze meer verdriet heeft van Spiky dan van een familielid. “Dat heb ik ook”, zegt haar broer Gijs. Hennie aait Spiky snikkend. “Alleen het idee al dat hij er niet meer is, maar het is beter voor hem. Dat weet ik.” Ze zegt tegen Stef dat hij zo weer naar de dierenarts moet lopen. Ze pakt Spiky op en geeft hem nog een laatste knuffel.
“Nog een laatste rondje”, zegt Stef. “Ik hou van je hoor”, zegt Gijs bij zijn laatste aai. Na de laatste knuffels stopt Stef hem weer in de grote tas en in het winkelwagentje. Hennie is ondertussen heel hard aan het huilen. “Doei liefie, I love you. I love you!” Dwight wenst Stef sterkte en ze vertrekken weer naar de dierenarts.
“Het komt wel binnen”, zegt Dwight. “Meer dan ik had gedacht.” In Hennies container hangen ook fotolijstjes met het hondje er in. “Ik mis hem nu al naast me”, zegt Hennie huilend, terwijl ze over de plek aait waar hij net nog lag. “Ik ben het gewend, Spiky naast mij in bed.” Spiky was haar eerste echte maatje en maakte haar leven een stukje leuker.
“Stef laat hem daar”, vertelt Hennie over wat er nu met het hondje gaat gebeuren. Dan wordt hij gecremeerd, samen met andere overleden dieren. In het containerdorp mag Hennie het hondje niet begraven, maar dat had ze ook niet gewild. “Als Spiky hiernaast ligt in de grond, nee, dat verdraag ik ook niet”, zegt Hennie. Ze hoopt dat alles wel weer goed komt. “Tuurlijk heeft dat tijd nodig. Ik moet hem loslaten.”
“Iedereen is helemaal machteloos en verslagen”, zegt Dwight. “En ik voel ook echt, bijna tot op mijn botten van jullie. Ik wens je heel veel sterkte.” Buiten is Stef weer terug van het bezoek aan de dierenarts, met een lege tas. Hij is van slag. “Hij is tien jaar geworden”, zegt hij terwijl hij de tas laat vallen en verdrietig zijn container in loopt.
Na 10 jaar samen op straat verloor Carla haar zoon: 'We waren onafscheidelijk'
Kijk EO’s Welkom in… Containerdorp hier terug.
