Sommige moeders vinden het niet erg als hun kroost het nest verlaat, maar anderen hebben het er erg moeilijk mee. Zo ook Carly Wijs. De actrice was het hele jaar ziek nadat haar zoon Godfried het huis uitging.
Ze had last van het bekende legenestsyndroom.
Iets wat ze al duidelijk aan haar zoon liet merken voordat hij vertrok. ‘Maakte ik van die liefdesverdrietruzies. Ging ik mopperen over de zooi en die lege ijskast, zeggen dat ik er helemaal klaar mee was en dat het tijd werd dat hij uitvloog. Dat was gewoon een manier om vooruit te lopen op dat afscheid’, vertelt ze aan tijdschrift Nouveau.
Toen de dag aanbrak dat Godfried echt wegging, kreeg ze last van allerlei klachten. Haar lichaam reageerde op zijn vertrek.
Het legenestsyndroom: 'Het besef dat je niet écht meer nodig bent maakt het zo moeilijk'
‘Ik was het hele jaar ziek, ging door mijn rug, kreeg een heftige griep, liep een hersenschudding op en bleek staar te hebben. Het was alsof mijn lichaam me iets wilde zeggen. Als alleenstaande moeder had ik negentien jaar lang altijd door moeten gaan, want ik moest zorgen. Voor het eerst kon ik me permitteren ziek te zijn.’
Volgens de actrice was haar lichaam ‘in rouw’. ‘We waren een enorm stel. Toen hij wegging, kondigde hij aan dat hij twee maanden geen contact op zou nemen. Nou, ik belde gewoon elke dag. Verschrikkelijk hè? Het zorgen voor een kind is zo zinvol en ik heb er zo van genoten.’
Met haar eigen moeder was Wijs niet zo hecht. ‘Ik heb enorm gestreden met mijn moeder. Ze was altijd zo angstig. De zorgen voor mijn geestelijk gehandicapte zus hebben die angsten nog meer versterkt. Ik snap het dus wel, maar heb er ook last van gehad. Veel van die emoties projecteerde ze op mij.’
Een reden van haar om het met haar eigen zoon anders te doen. ‘Want ik ben eigenlijk ook een heel bange vrouw. Maar ik ben wel moedig, dus ik duw een beetje door. In mijn hart ben ik een egel, maar ik gedraag me als een beer.’
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Twintig jaar lang stond mijn leven in het teken van de kinderen en dan, poef, zijn ze weg'
