Het is vandaag Huidkankerdag, een dag waarop extra aandacht wordt gevraagd voor de gevolgen en gevaren van huidkanker. Kim Schriek (39) uit Beverwijk vertelt hoe de ziekte haar leven beïnvloedt.
Kim heeft huidkanker en kreeg in 2012 te horen dat ze een kans van 20 tot 25 procent had om nog vijf jaar te blijven leven.
Lees ook
RIVM: ‘Komende twintig jaar twee tot vijf keer zoveel huidkankerpatiënten’
Inmiddels is het zes jaar later. “Ik weet dat ik wat dat betreft al een poosje in reservetijd leef”, vertelt Kim als we haar opbellen. Ze herinnert zich nog goed wanneer ze haar eerste melanoom (een agressieve vorm van huidkanker) ontdekte. “We waren op wintersport en ik had last van een moedervlek die precies op de rand van mijn snowboardschoen zat. Ik heb veel moedervlekken, dus maakte me in eerste instantie niet al te veel zorgen. Maar ook na de wintersport bleeft het geïrriteerd, dus ben ik toch maar naar de huisarts gegaan.”
Vanaf toen ging het snel. De huisarts stuurde Kim door naar de dermatoloog. Kim: “Toen die zei dat hij ’s middags al een plekje voor me had, begon ik te vermoeden dat het ernstig kon zijn.” De moedervlek werd verwijderd en onderzocht, en drie weken later kwam het slechte nieuws: het was inderdaad een kwaadaardige melanoom. Huidkanker dus.
“Ik ben meteen op internet gaan zoeken, en probeerde me vooral op de positieve kanten te focussen. Ik las dat het nog veel erger had kunnen zijn.” Maar helaas wérd het ook steeds erger voor Kim. “Ik kreeg uitzaaiingen in mijn lymfeklieren en steeds nieuwe, kleine tumoren op mijn huid. Op dit moment heb ik zo’n vierhonderd van deze zogeheten in-transit metastases op mijn been zitten, ik lijk daar net een dalmatiër.” De melanomen variëren in grootte van een paar millimeter tot anderhalve centimeter in doorsnee.
Wegsnijden is bij zo’n enorme hoeveelheid melanomen geen optie meer. Kim heeft ook het ongeluk dat medicijnen bij haar slecht of niet aanslaan. Tot nu toe werkt niks. “Nu ben ik voor de tweede keer met experimentele therapie bezig. Een aantal van mijn melanomen krimpt, een aantal groeit, dus we weten niet of het effect heeft.”
Hoewel ze zich niet continu doodziek voelt, heeft de huidkanker veel invloed op Kims leven. “Mijn linkerbeen is dikker door het vocht, waardoor ik lastiger beweeg. Mijn tumoren steken, jeuken en doen zeer. Daarnaast trekt de therapie een zware wissel op mijn lichaam. Ik ben vaak moe.” Ze moest onder meer het aantal dagen dat ze werkt terugschroeven. Vakanties plannen wordt lastig, want ze weet nooit hoe ze er over een halfjaar aan toe is. Het is sowieso gek om niet te weten hoe lang de toekomst duurt, zegt Kim.
Tegelijkertijd proberen Kim en haar gezin alles zo normaal mogelijk te doen. “Als ik zes jaar geleden al mijn spaargeld had gebruikt voor een wereldreis, had ik nu een probleem gehad. Mijn dochtertje Emma (8) was twee toen ik ziek werd, die is niet anders gewend. We proberen er vrolijk onder te blijven en maken er veel grapjes over. Op momenten dat ik mezelf wél zielig vind, denk ik aan wat ik wél heb en prijs ik me daar gelukkig mee.”
